7–BOB
Diniy urf–odatlar va Xudoning amri
1 Farziylar va Quddusdan kelgan ayrim Tavrot tafsirchilari Isoning yoniga yigʻilib keldilar. 2 Ular Isoning shogirdlaridan baʼzilari harom, yaʼni yuvilmagan qoʻllari bilan non yeyayotganlarini koʻrib qoldilar. 3 Farziylar va umuman yahudiylar ota–bobolarining urf–odatini saqlab, hech ham qoʻllarini yuvmasdan ovqat yemaydilar. 4 Bozordan qaytganlarida ham yuvinmay ovqat yemaydilar. Shuningdek, soʻri, kosa, tovoq, qozonni yuvish kabi koʻpgina udumlarga rioya qiladilar.
5 Shunday qilib, farziylar va tafsirchilar Isodan soʻradilar:
— Nega Sizning shogirdlaringiz ota–bobolarimizning urf–odatini saqlashmaydi? Nima uchun harom qoʻllari bilan non yeyishadi?
6 Iso ularga shunday javob berdi:
— Ishayoning bashorati siz ikkiyuzlamachilarga juda toʻgʻri keladi. Xudoning quyidagi soʻzlarini Ishayo yozib qoldirgan:
“Bu xalq Meni tilidagina izzat qiladi,
Yuraklari esa Mendan uzoqdir.
7 Ular Menga sajda qiladilar,
Ammo sajdalari behudadir.
Chunki ular inson yaratgan qoidalarni
Ilohiy qonun deb oʻrgatadilar.”
8 Sizlar Xudoning amrlarini yigʻishtirib qoʻyasizlar, insoniy urf–odatlarga esa yopishib olasizlar .
9 Iso yana ularga dedi:
— Ha, sizlar urf–odatlaringizni saqlash uchun Xudoning amrlarini chetlab oʻtishning zoʻr yoʻlini topgansizlar! 10 Muso aytgan edi: “Ota–onangizni hurmat qiling. Otasini yoki onasini xoʻrlagan har qanday odamga oʻlim jazosi berilsin.” 11 Ammo sizlar shunday taʼlim berasizlar: odam oʻz otasi yoki onasiga: “Farzandlik burchim — Xudoga qurbon, yaʼni Xudoga inʼom qilingan”, deb aytishi mumkin. 12 Shundan keyin oʻsha odamning otasiga yoki onasiga yaxshilik qilishiga sizlar yoʻl qoʻymaysizlar. 13 Shu tariqa sizlar oʻzlaringiz oʻrnatgan urf–odatlaringiz orqali Xudoning kalomini bekor qilasizlar. Sizlar bunga oʻxshash yana koʻp ishlarni qilasizlar.
Insonni nima harom qiladi?
14 Keyin Iso butun xalqni yana yoniga chaqirib, dedi:
— Hammalaringiz Menga quloq solib, tushunib olinglar! 15-16 Tashqaridan inson ichiga kiradigan hech narsa uni harom qila olmaydi. Aksincha, inson ichidan chiqadigan narsa uni harom qiladi .
17 Iso xaloyiq orasidan chiqib uyga kirdi, shogirdlar Undan: “Haligi aytganlaringizni tushuntirib bering”, deb iltimos qilishdi. 18 Iso ularga dedi:
— Sizlar ham shunchalik befahmmisizlar?! Tashqaridan insonning ichiga kiradigan hech narsa uni harom qila olmasligini anglamaysizlarmi? 19 Bu narsalar insonning qalbiga emas, qorniga kiradi va kerakli joydan chiqib ketadi.
Iso bu gaplari bilan hamma yeguliklar halol ekanini eʼlon qildi.
20 U yana dedi:
— Insonning ichidan chiqadigan narsalar insonni harom qiladi. 21 Chunki ichdan, yaʼni inson qalbidan yomon fikrlar, fahsh, oʻgʻrilik, qotillik, 22 zino, ochkoʻzlik, fosiqlik, makkorlik, shahvat, hasad, tuhmat, manmanlik va nodonlik chiqadi. 23 Ana shu yomonliklarning hammasi insonning ichidan chiqib, uni harom qiladi.
Gʻayriyahudiy ayolning ishonchi
24 Iso u yerdan chiqib, Tir hududiga ketdi. Bir uyga kirdi va buni hech kim bilib qolishini istamas edi, lekin yashirina olmadi.
25 Qizalogʻini yovuz ruh chalgan bir ayol Iso haqida eshitib qoldi–da, tez kelib, Uning oyogʻiga yiqildi. 26 Bu ayol Suriyadagi Finikiya oʻlkasida tugʻilgan boʻlib, yahudiy emas edi. U:
— Qizimdan jinni quvib chiqaring, — deb Isodan yolvorib soʻradi. 27 Biroq Iso unga:
— Avval bolalar toʻysin, bolalardan nonni olib kuchuklarga tashlash yaxshi emas, — dedi.
28 — Toʻgʻri, Hazrat , — dedi ayol. — Lekin kuchuklar ham bolalarning dasturxonidan toʻkilgan ushoqlarini yeydi–ku.
29 Iso unga:
— Mana shu gaping uchun senga yordam beraman. Endi ketaver. Qizingdan jin chiqib ketdi, — dedi.
30 Ayol uyiga borganda, qizini jindan qutulib, toʻshakda yotgan holda koʻrdi.
Iso kar odamga shifo beradi
31 Iso Tir hududidan chiqib, Sidonga bordi. Soʻng Jalila koʻli boʻylaridan oʻtib, Dekapolis hududiga bordi. 32 Ayrim odamlar Isoning oldiga zoʻrgʻa gapiradigan bir kar odamni olib kelib, unga qoʻl tekkizishini soʻrashdi. 33 Iso u odamni xaloyiq orasidan bir chetga olib chiqdi, soʻng Oʻz barmoqlarini uning quloqlariga tiqib qoʻydi. Soʻng tupurib, soʻlagini oʻsha odamning tiliga tekkizdi. 34 Keyin osmonga qarab, chuqur xoʻrsindi–da, unga: “Effatah!” dedi. Bu soʻzning tarjimasi “Ochil!” demakdir. 35 Shu onda u odamning quloqlari ochilib, tilga kirdi, ravongina gapira boshladi.
36 Iso u yerdagilarga, buni hech kimga aytmanglar, deb buyurdi. Biroq Iso odamlarga qancha man etsa ham, ular bu hodisani yanada koʻproq yoyishardi. 37 Ular haddan tashqari hayratda qolib, shunday deyishardi: “U hamma narsani yaxshi qiladi, karlarni eshitadigan, soqovlarni gapiradigan qiladi.”
7–БОБ
Диний урф–одатлар ва Худонинг амри
1 Фарзийлар ва Қуддусдан келган айрим Таврот тафсирчилари Исонинг ёнига йиғилиб келдилар. 2 Улар Исонинг шогирдларидан баъзилари ҳаром, яъни ювилмаган қўллари билан нон еяётганларини кўриб қолдилар. 3 Фарзийлар ва умуман яҳудийлар ота–боболарининг урф–одатини сақлаб, ҳеч ҳам қўлларини ювмасдан овқат емайдилар. 4 Бозордан қайтганларида ҳам ювинмай овқат емайдилар. Шунингдек, сўри, коса, товоқ, қозонни ювиш каби кўпгина удумларга риоя қиладилар.
5 Шундай қилиб, фарзийлар ва тафсирчилар Исодан сўрадилар:
— Нега Сизнинг шогирдларингиз ота–боболаримизнинг урф–одатини сақлашмайди? Нима учун ҳаром қўллари билан нон ейишади?
6 Исо уларга шундай жавоб берди:
— Ишаёнинг башорати сиз иккиюзламачиларга жуда тўғри келади. Худонинг қуйидаги сўзларини Ишаё ёзиб қолдирган:
“Бу халқ Мени тилидагина иззат қилади,
Юраклари эса Мендан узоқдир.
7 Улар Менга сажда қиладилар,
Аммо саждалари беҳудадир.
Чунки улар инсон яратган қоидаларни
Илоҳий қонун деб ўргатадилар.”
8 Сизлар Худонинг амрларини йиғиштириб қўясизлар, инсоний урф–одатларга эса ёпишиб оласизлар .
9 Исо яна уларга деди:
— Ҳа, сизлар урф–одатларингизни сақлаш учун Худонинг амрларини четлаб ўтишнинг зўр йўлини топгансизлар! 10 Мусо айтган эди: “Ота–онангизни ҳурмат қилинг. Отасини ёки онасини хўрлаган ҳар қандай одамга ўлим жазоси берилсин.” 11 Аммо сизлар шундай таълим берасизлар: одам ўз отаси ёки онасига: “Фарзандлик бурчим — Худога қурбон, яъни Худога инъом қилинган”, деб айтиши мумкин. 12 Шундан кейин ўша одамнинг отасига ёки онасига яхшилик қилишига сизлар йўл қўймайсизлар. 13 Шу тариқа сизлар ўзларингиз ўрнатган урф–одатларингиз орқали Худонинг каломини бекор қиласизлар. Сизлар бунга ўхшаш яна кўп ишларни қиласизлар.
Инсонни нима ҳаром қилади?
14 Кейин Исо бутун халқни яна ёнига чақириб, деди:
— Ҳаммаларингиз Менга қулоқ солиб, тушуниб олинглар! 15-16 Ташқаридан инсон ичига кирадиган ҳеч нарса уни ҳаром қила олмайди. Аксинча, инсон ичидан чиқадиган нарса уни ҳаром қилади .
17 Исо халойиқ орасидан чиқиб уйга кирди, шогирдлар Ундан: “Ҳалиги айтганларингизни тушунтириб беринг”, деб илтимос қилишди. 18 Исо уларга деди:
— Сизлар ҳам шунчалик бефаҳммисизлар?! Ташқаридан инсоннинг ичига кирадиган ҳеч нарса уни ҳаром қила олмаслигини англамайсизларми? 19 Бу нарсалар инсоннинг қалбига эмас, қорнига киради ва керакли жойдан чиқиб кетади.
Исо бу гаплари билан ҳамма егуликлар ҳалол эканини эълон қилди.
20 У яна деди:
— Инсоннинг ичидан чиқадиган нарсалар инсонни ҳаром қилади. 21 Чунки ичдан, яъни инсон қалбидан ёмон фикрлар, фаҳш, ўғрилик, қотиллик, 22 зино, очкўзлик, фосиқлик, маккорлик, шаҳват, ҳасад, туҳмат, манманлик ва нодонлик чиқади. 23 Ана шу ёмонликларнинг ҳаммаси инсоннинг ичидан чиқиб, уни ҳаром қилади.
Ғайрияҳудий аёлнинг ишончи
24 Исо у ердан чиқиб, Тир ҳудудига кетди. Бир уйга кирди ва буни ҳеч ким билиб қолишини истамас эди, лекин яширина олмади.
25 Қизалоғини ёвуз руҳ чалган бир аёл Исо ҳақида эшитиб қолди–да, тез келиб, Унинг оёғига йиқилди. 26 Бу аёл Суриядаги Финикия ўлкасида туғилган бўлиб, яҳудий эмас эди. У:
— Қизимдан жинни қувиб чиқаринг, — деб Исодан ёлвориб сўради. 27 Бироқ Исо унга:
— Аввал болалар тўйсин, болалардан нонни олиб кучукларга ташлаш яхши эмас, — деди.
28 — Тўғри, Ҳазрат , — деди аёл. — Лекин кучуклар ҳам болаларнинг дастурхонидан тўкилган ушоқларини ейди–ку.
29 Исо унга:
— Мана шу гапинг учун сенга ёрдам бераман. Энди кетавер. Қизингдан жин чиқиб кетди, — деди.
30 Аёл уйига борганда, қизини жиндан қутулиб, тўшакда ётган ҳолда кўрди.
Исо кар одамга шифо беради
31 Исо Тир ҳудудидан чиқиб, Сидонга борди. Сўнг Жалила кўли бўйларидан ўтиб, Декаполис ҳудудига борди. 32 Айрим одамлар Исонинг олдига зўрға гапирадиган бир кар одамни олиб келиб, унга қўл теккизишини сўрашди. 33 Исо у одамни халойиқ орасидан бир четга олиб чиқди, сўнг Ўз бармоқларини унинг қулоқларига тиқиб қўйди. Сўнг тупуриб, сўлагини ўша одамнинг тилига теккизди. 34 Кейин осмонга қараб, чуқур хўрсинди–да, унга: “Эффатаҳ!” деди. Бу сўзнинг таржимаси “Очил!” демакдир. 35 Шу онда у одамнинг қулоқлари очилиб, тилга кирди, равонгина гапира бошлади.
36 Исо у ердагиларга, буни ҳеч кимга айтманглар, деб буюрди. Бироқ Исо одамларга қанча ман этса ҳам, улар бу ҳодисани янада кўпроқ ёйишарди. 37 Улар ҳаддан ташқари ҳайратда қолиб, шундай дейишарди: “У ҳамма нарсани яхши қилади, карларни эшитадиган, соқовларни гапирадиган қилади.”
