4–BOB
Isroil xalqini Egamiz ayblaydi
1 Egamizning daʼvosi bor bu yurt aholisiga,
Ey Isroil xalqi, quloq tut Egamizning soʻziga:
“Bu yurt vafoyu sadoqatni bilmaydi,
Ular Men, Xudoni tan olmaydi.
2 Qachon qaramang laʼnat aytishadi,
Aldashadi, odam oʻldirishadi,
Oʻgʻrilik qilib, fahsh ishlarga berilishadi.
Hamma yoqda zoʻravonlik, qotilliklar qilishadi.
3 Mana shuning uchun yurt xazon boʻladi,
U yerda yashovchi xalq halok boʻladi.
Nobud boʻladi yovvoyi hayvonlar,
Koʻkdagi qushlaru hatto dengizdagi baliqlar.
Egamiz ruhoniylarni ayblaydi
4 Birontangiz xalqni ayblamang!
Ularga taʼna qilmang!
Mening daʼvoim sizlarga qarshidir,
Ey ruhoniylar!
5 Sizlar kechayu kunduz qoqilasizlar,
Hatto paygʻambarlar ham sizlar bilan birga qoqiladi.
Sizlarni deb Men xalqingizni nobud qilaman!
6 Ana, xalqim Meni bilmagani uchun nobud boʻlmoqda.
Bu sizning aybingiz, ey ruhoniylar!
Axir, sizlar voz kechdingizlar Meni bilishdan,
Endi Men ham voz kechaman sizdan.
Mening ruhoniylarim boʻlmaysizlar!
Sizlar Xudoyingizning qonunlarini unutdingizlar,
Shuning uchun Men ham farzandlaringizni unutaman.
7 Ey ruhoniylar, koʻpaygani sari sizning soningiz,
Menga qarshi koʻproq gunoh qildingiz.
Endi ulugʻvorligingizni sharmandalikka almashtiraman.
8 Axir, sizlar xalqimning gunoh qurbonliklari bilan
Qorningizni toʻygʻizdingiz,
Xalqimning qabihliklariga tashnadirsiz.
9 Mana, Men xalqimni ham,
Sizni ham birday jazolayman.
Tutgan yoʻllaringiz,
Qilgan qilmishlaringizga yarasha qaytaraman.
10 Sizlar yeysizlar, ammo qorningiz toʻymaydi,
Zino qilasizlar, ammo soningiz koʻpaymaydi.
Sizlar Men, Egangizga boʻysunmay qoʻygansiz.
Egamiz butparastlikni hukm qiladi
11 Fahsh, sharobning eski va yangisi
Xalqimni es–hushidan ayirdi.
12 Ular yogʻoch butdan vahiy soʻrashadi.
Tayoqdan pand–nasihat olishadi .
Shahvoniy hirs ularni yoʻldan urdi,
Ular Men, Xudosiga bevafo boʻldilar.
13 Qurbonliklar qilishayotir togʻ choʻqqilarida,
Tutatqilar tutatishayotir qirlarda,
Eman, chinor va qayragʻochlarning orombaxsh soyalarida.
Ey xalqim, natijada qizlaringiz fohisha boʻldi,
Kelinlaringiz zinoga botdi.
14 Ammo Men fohisha qizlaringizni jazolamayman,
Zinokor kelinlaringizning adabini bermayman.
Axir, erkaklarning oʻzi gʻarlar oldiga bormoqda,
Sajdagoh fohishalari bilan ular qurbonliklar keltirmoqda.
Aytilgan–ku, es–hushidan ayrilgan xalq nobud boʻladi, deya.
15 Isroil xalqi Menga bevafolik qilsa ham,
Bu jinoyatga Yahudo xalqi qoʻl urmasin.
Ular sajda qilgani Gilgalga bormasin,
Bayt–Obunga ham oyoq bosmasin.
«Xudo shohid», deya qasam ichishmasin.
16 Ha, eshakday oʻjardir Isroil xalqi,
Koʻp oʻtmay Men, Egangiz, ularni keng dalaga haydab yuboraman,
Ular yaylovdagi yolgʻiz qoʻziga oʻxshab qolishadi .
17 Efrayim xalqi koʻngil bogʻladi butlarga,
Bilganlarini qilishsin, qoʻying ularni oʻz holiga!
18 Aysh–ishratdan keyin ular fahshga berilishar.
Ularning yoʻlboshchilari behayolikni yaxshi koʻrar.
19 Quyun ularni supurib ketadi.
Butlarga qilgan qurbonliklari tufayli sharmanda boʻlishadi.”
4–БОБ
Исроил халқини Эгамиз айблайди
1 Эгамизнинг даъвоси бор бу юрт аҳолисига,
Эй Исроил халқи, қулоқ тут Эгамизнинг сўзига:
“Бу юрт вафою садоқатни билмайди,
Улар Мен, Худони тан олмайди.
2 Қачон қараманг лаънат айтишади,
Алдашади, одам ўлдиришади,
Ўғрилик қилиб, фаҳш ишларга берилишади.
Ҳамма ёқда зўравонлик, қотилликлар қилишади.
3 Мана шунинг учун юрт хазон бўлади,
У ерда яшовчи халқ ҳалок бўлади.
Нобуд бўлади ёввойи ҳайвонлар,
Кўкдаги қушлару ҳатто денгиздаги балиқлар.
Эгамиз руҳонийларни айблайди
4 Биронтангиз халқни айбламанг!
Уларга таъна қилманг!
Менинг даъвоим сизларга қаршидир,
Эй руҳонийлар!
5 Сизлар кечаю кундуз қоқиласизлар,
Ҳатто пайғамбарлар ҳам сизлар билан бирга қоқилади.
Сизларни деб Мен халқингизни нобуд қиламан!
6 Ана, халқим Мени билмагани учун нобуд бўлмоқда.
Бу сизнинг айбингиз, эй руҳонийлар!
Ахир, сизлар воз кечдингизлар Мени билишдан,
Энди Мен ҳам воз кечаман сиздан.
Менинг руҳонийларим бўлмайсизлар!
Сизлар Худойингизнинг қонунларини унутдингизлар,
Шунинг учун Мен ҳам фарзандларингизни унутаман.
7 Эй руҳонийлар, кўпайгани сари сизнинг сонингиз,
Менга қарши кўпроқ гуноҳ қилдингиз.
Энди улуғворлигингизни шармандаликка алмаштираман.
8 Ахир, сизлар халқимнинг гуноҳ қурбонликлари билан
Қорнингизни тўйғиздингиз,
Халқимнинг қабиҳликларига ташнадирсиз.
9 Мана, Мен халқимни ҳам,
Сизни ҳам бирдай жазолайман.
Тутган йўлларингиз,
Қилган қилмишларингизга яраша қайтараман.
10 Сизлар ейсизлар, аммо қорнингиз тўймайди,
Зино қиласизлар, аммо сонингиз кўпаймайди.
Сизлар Мен, Эгангизга бўйсунмай қўйгансиз.
Эгамиз бутпарастликни ҳукм қилади
11 Фаҳш, шаробнинг эски ва янгиси
Халқимни эс–ҳушидан айирди.
12 Улар ёғоч бутдан ваҳий сўрашади.
Таёқдан панд–насиҳат олишади .
Шаҳвоний ҳирс уларни йўлдан урди,
Улар Мен, Худосига бевафо бўлдилар.
13 Қурбонликлар қилишаётир тоғ чўққиларида,
Тутатқилар тутатишаётир қирларда,
Эман, чинор ва қайрағочларнинг оромбахш сояларида.
Эй халқим, натижада қизларингиз фоҳиша бўлди,
Келинларингиз зинога ботди.
14 Аммо Мен фоҳиша қизларингизни жазоламайман,
Зинокор келинларингизнинг адабини бермайман.
Ахир, эркакларнинг ўзи ғарлар олдига бормоқда,
Саждагоҳ фоҳишалари билан улар қурбонликлар келтирмоқда.
Айтилган–ку, эс–ҳушидан айрилган халқ нобуд бўлади, дея.
15 Исроил халқи Менга бевафолик қилса ҳам,
Бу жиноятга Яҳудо халқи қўл урмасин.
Улар сажда қилгани Гилгалга бормасин,
Байт–Обунга ҳам оёқ босмасин.
«Худо шоҳид», дея қасам ичишмасин.
16 Ҳа, эшакдай ўжардир Исроил халқи,
Кўп ўтмай Мен, Эгангиз, уларни кенг далага ҳайдаб юбораман,
Улар яйловдаги ёлғиз қўзига ўхшаб қолишади .
17 Эфрайим халқи кўнгил боғлади бутларга,
Билганларини қилишсин, қўйинг уларни ўз ҳолига!
18 Айш–ишратдан кейин улар фаҳшга берилишар.
Уларнинг йўлбошчилари беҳаёликни яхши кўрар.
19 Қуюн уларни супуриб кетади.
Бутларга қилган қурбонликлари туфайли шарманда бўлишади.”
