7–BOB
1 Insonning yerdagi mehnati mashaqqatli–ku!
Uning kunlari mardikorning kuniga oʻxshaydi–ku!
2 Ha, inson soyani qoʻmsagan qulga oʻxshaydi!
Oʻz haqini kutgan mardikordaydir u!
3 Menga ham maqsadsiz oylar,
Qaygʻuga toʻla tunlar berilgan.
4 Yotganimda: «Qachon tong otarkan?» — deyman,
Lekin tun juda choʻzilib ketadi,
Tong otguncha agʻnab chiqaman.
5 Tanamni qurt va yara bosib ketgan,
Terim yorilib, yiringlab ketgan.
6 Kunlarim boʻzchining mokisidan ham tezroq oʻtadi,
Aslo umid bagʻishlamay oʻtib ketaveradi.
Ayub Xudoga yolvoradi
7 Ey Xudoyim, hayotim bir nafasday ekanligini yodingda tut,
Koʻzlarim endi hech qachon yaxshilikni koʻrmaydi.
8 Hozir meni koʻrib turibsan, lekin bu uzoqqa choʻzilmas,
Meni qidirasan, lekin men oʻshanda boʻlmayman.
9 Bulut tarqalib, yoʻq boʻlib ketadi.
Xuddi shunga oʻxshab, oʻliklar diyoriga ketganlar qaytib kelmaydi.
10 Ular uylariga qaytib kelmaydilar,
Oʻz yashagan joylarida ularni bilmaydilar.
11 Shuning uchun jim boʻlmay,
Oʻz dardimni bayon qilaman,
Alam–hasratda shikoyat qilaman.
12 Ey Xudoyim! Nima uchun ustimdan qoʻriqchi qoʻyding?
Men dengizmanmi yoki dengiz maxluqimanmi?
13 «Toʻshagim menga tasalli berar,
Uyqu dardimni yengillashtirar», — desam,
14 Tushlar orqali meni qoʻrqitasan,
Vahiylar orqali dahshatga solasan.
15 Shunda men, qani endi boʻgʻilib qoʻya qolsam, deyman,
Axir, shu jismimda yashashdan koʻra, oʻlim afzalroq.
16 Hayotimdan nafratlanyapman, abadiy yashamayman.
Hayotim bir nafasday boʻlsa oʻzi, meni tinch qoʻygin, axir!
17 Inson kim boʻlibdiki,
Unga shunchalik eʼtibor bersang?!
Odam kim boʻlibdiki,
U haqda oʻylasang?!
18 Har tong uni tekshirib,
Har lahzada sinasang?!
19 Bir lahzaga mendan yuz oʻgirgin,
Tinch qoʻygin, hech boʻlmasa bir yutinay.
20 Gunoh qilgan boʻlsam, Senga nima, ey odamzod Qoʻriqchisi?!
Nima uchun meni Oʻzingga nishon qilib olding?!
Sening menda qasding bormi?!
21 Nima uchun gunohimni kechirib,
Aybimdan forigʻ qilmaysan?
Axir, yaqinda tuproqqa qaytaman–ku!
Meni qidirganingda esa yoʻq boʻlib ketgan boʻlaman.”
7–БОБ
1 Инсоннинг ердаги меҳнати машаққатли–ку!
Унинг кунлари мардикорнинг кунига ўхшайди–ку!
2 Ҳа, инсон сояни қўмсаган қулга ўхшайди!
Ўз ҳақини кутган мардикордайдир у!
3 Менга ҳам мақсадсиз ойлар,
Қайғуга тўла тунлар берилган.
4 Ётганимда: «Қачон тонг отаркан?» — дейман,
Лекин тун жуда чўзилиб кетади,
Тонг отгунча ағнаб чиқаман.
5 Танамни қурт ва яра босиб кетган,
Терим ёрилиб, йиринглаб кетган.
6 Кунларим бўзчининг мокисидан ҳам тезроқ ўтади,
Асло умид бағишламай ўтиб кетаверади.
Аюб Худога ёлворади
7 Эй Худойим, ҳаётим бир нафасдай эканлигини ёдингда тут,
Кўзларим энди ҳеч қачон яхшиликни кўрмайди.
8 Ҳозир мени кўриб турибсан, лекин бу узоққа чўзилмас,
Мени қидирасан, лекин мен ўшанда бўлмайман.
9 Булут тарқалиб, йўқ бўлиб кетади.
Худди шунга ўхшаб, ўликлар диёрига кетганлар қайтиб келмайди.
10 Улар уйларига қайтиб келмайдилар,
Ўз яшаган жойларида уларни билмайдилар.
11 Шунинг учун жим бўлмай,
Ўз дардимни баён қиламан,
Алам–ҳасратда шикоят қиламан.
12 Эй Худойим! Нима учун устимдан қўриқчи қўйдинг?
Мен денгизманми ёки денгиз махлуқиманми?
13 «Тўшагим менга тасалли берар,
Уйқу дардимни енгиллаштирар», — десам,
14 Тушлар орқали мени қўрқитасан,
Ваҳийлар орқали даҳшатга соласан.
15 Шунда мен, қани энди бўғилиб қўя қолсам, дейман,
Ахир, шу жисмимда яшашдан кўра, ўлим афзалроқ.
16 Ҳаётимдан нафратланяпман, абадий яшамайман.
Ҳаётим бир нафасдай бўлса ўзи, мени тинч қўйгин, ахир!
17 Инсон ким бўлибдики,
Унга шунчалик эътибор берсанг?!
Одам ким бўлибдики,
У ҳақда ўйласанг?!
18 Ҳар тонг уни текшириб,
Ҳар лаҳзада синасанг?!
19 Бир лаҳзага мендан юз ўгиргин,
Тинч қўйгин, ҳеч бўлмаса бир ютинай.
20 Гуноҳ қилган бўлсам, Сенга нима, эй одамзод Қўриқчиси?!
Нима учун мени Ўзингга нишон қилиб олдинг?!
Сенинг менда қасдинг борми?!
21 Нима учун гуноҳимни кечириб,
Айбимдан фориғ қилмайсан?
Ахир, яқинда тупроққа қайтаман–ку!
Мени қидирганингда эса йўқ бўлиб кетган бўламан.”
