20–BOB
Yoʻnatan Dovudga yordam beradi
1 Dovud Ramadagi Noyoʻt mahallasidan qochib, Yoʻnatanning oldiga keldi.
— Men nima qilibman? Aybim nima? Otangga qarshi nima gunoh ish qilibmanki, meni oʻldirmoqchi boʻladi? — dedi Dovud unga.
2 — Xudo saqlasin, oʻlmaysan! — dedi Yoʻnatan. — Otam meni xabardor qilmay, xoh muhim boʻlsin, xoh muhim boʻlmasin, biror ish qilmaydi. Nimaga endi buni mendan yashirsin?! Hech narsa boʻlmaydi.
3 Dovud yana ont ichib dedi:
— Sen meni yaxshi koʻrasan, buni otang ham yaxshi biladi. Yoʻnatan nima qilishimni bilmay qoʻya qolsin, aks holda, azob chekadi, deb oʻylaydi. Xudo shohid! Toʻgʻrisini aytsam, jar yoqasida turibman.
4 — Tila tilagingni, sen uchun bajo keltiraman, — dedi Yoʻnatan.
5 — Qara, ertaga yangi oy shodiyonasi boʻladi, — dedi Dovud. — Shoh bilan birga dasturxonda oʻtirishim kerak . Lekin menga ijozat ber, indin kechgacha dalada yashirinib yuray. 6 Agar otang yoʻqligimni sezib qolsa, unga shunday deysan: “Dovud shoshilinch oʻz shahri Baytlahmga ketadigan boʻlib qoldi, mendan qattiq turib iltimos qildi. U yerda butun urugʻ–aymogʻi yillik qurbonlik marosimi oʻtkazar ekan.” 7 Otang “yaxshi” desa, demak, bu qulingga xavf–xatar yoʻq. Agar gʻazablansa, bilginki, menga zarar yetkazishga qatʼiy qaror qilgan. 8 Egamiz oldida ahd qilgansan–ku! Endi menga sodiq qol. Agar aybdor boʻlsam, meni oʻzing oʻldir! Meni otangning huzuriga olib borishingga na hojat?!
9 — Xudo saqlasin! — dedi Yoʻnatan, — otam senga yomonlik qilmoqchi boʻlganini bilganimda, senga aytmasmidim?!
10 — Otang senga dagʻal javob bersa, kim menga bildiradi? — deb soʻradi Dovud.
11 — Yur, dalaga chiqaylik, — dedi Yoʻnatan.
Ikkovlari dalaga ketishdi. 12 Yoʻnatan gapida davom etib, Dovudga dedi:
— Isroil xalqining Xudosi — Egamiz shohid boʻlsin! Erta yo indinga xuddi shu vaqtgacha otamning niyatini oʻsmoqchilab bilib olaman. Otam senga moyillik bildirsa, albatta xabar yuboraman. 13 Bordi–yu, otam seni oʻldirmoqni niyat qilgan boʻlsa–yu, seni xabardor qilmasam, bexatar ketishingni taʼminlamasam, Egam meni yomon koʻyga solsin, hatto undan ham battarrogʻini qilsin! Egam, ilgari otam bilan boʻlganiday, doimo sen bilan boʻlsin. 14 Agar men tirik boʻlsam, Egamizga oʻxshab vaʼdangda tur, menga sodiq boʻl. Agar oʻlsam, 15 Egamiz dushmanlaringni yoʻq qilganda, mening xonadonimdan sadoqatingni darigʻ tutmagin.
16 Yoʻnatan Dovud xonadoni bilan ahd tuzdi va:
— Egamiz hamma dushmanlaringni qirib tashlasin, — dedi.
17 Yoʻnatan Dovudni jonidan ham ortiq yaxshi koʻrardi. U: “Menga boʻlgan doʻstona sevgingni tasdiqlagin”, deb Dovudga yana bir bor ont ichirdi.
18 — Ertaga yangi oy shodiyonasi boʻladi, — dedi Yoʻnatan Dovudga. — Oʻrning boʻsh qoladi, yoʻqliging bilinadi. 19 Indinga darhol pastga tush, oldingi safar yashiringan joyingga borib yashirin. Ezel degan toshning yonida kutib tur. 20 Men moʻljallab oʻsha tosh tomonga uchta oʻq otaman. 21 Keyin xizmatkorimni: “Bor, oʻqlarni topib kel”, deb joʻnataman. Agar unga: “Qara, oʻqlar orqangda, ularni olib bu yoqqa qayt”, deb aytsam, sen uyingga qaytib borgin. Demak, hech qanday xavf–xatar yoʻq. Xudo shohid, sen tinch–omon boʻlasan. 22 Agar xizmatkorimga: “Qara, oʻqlar oldingda”, desam, sen ketgin. Demak, Egamiz ketishingni xohlagan boʻladi. 23 Bir–birimizga qilgan ahdimizga Egamiz abadiy shohid boʻlsin.
24 Shunday qilib, Dovud dalada yashirinib oldi. Yangi oy chiqqani munosabati bilan bayram boshlanganda, shoh Shoul kelib, bayram dasturxoniga oʻtirdi. 25 U odatdagiday, devor yonidagi oʻrindiqdan joy oldi. Yoʻnatan Shoulning roʻparasidan , Abnur esa uning yonidan oʻz joylarini egallashdi. Dovudning oʻrni boʻsh qoldi. 26 Ammo Shoul oʻsha kuni hech narsa demadi. Biror tasodif boʻlsa kerak, Dovud harom boʻlgan–u, yuvinmagandir , deb oʻyladi. 27 Ertasiga, yangi oy shodiyonasining ikkinchi kuni Dovudning joyi yana boʻsh qoldi. Shoul oʻgʻli Yoʻnatandan soʻradi:
— Essayning oʻgʻli nimaga kecha ham, bugun ham taomga kelmadi?
28 — Dovud Baytlahmga ketmoqchi ekan, mendan qattiq iltimos qildi, — deb javob berdi u. 29 — “Iltimos, ijozat bersang, oilamiz oʻsha shaharda qurbonlik qiladi. Akam, oʻsha yerda boʻl, deb buyurdi. Menga iltifot koʻrsatsang, borib, akalarimni koʻrib kelsam”, dedi. Shu vajdan shohning dasturxoniga kela olmadi.
30 Shoul gʻazablanib, Yoʻnatanga baqirdi:
— Sen, yaramas, suyuqoyoq xotinning bolasi, u bilan doʻstlashganingni bilmasmidim?! Bu qiligʻing bilan oʻzingni ham, seni tuqqan onangni ham isnodga qoldirding–ku. 31 Essayning oʻgʻli yer yuzida yashar ekan, na oʻzing, na shohliging saqlanib qoladi. Endi birorta odamni joʻnatib, uni mening oldimga chaqirtirib kel. Uni oʻlim kutyapti.
32 — Nega u oʻldirilar ekan? U nima qildi? — dedi Yoʻnatan otasiga.
33 Shoul Yoʻnatanni oʻldirmoqqa shaylanib, nayzasini unga qaratib otdi. Yoʻnatan tushundiki, otasi Dovudni oʻldirmoqqa qatʼiy qaror qilgan ekan. 34 Yoʻnatan dargʻazab boʻlib dasturxondan turdi, yangi oy shodiyonasining ikkinchi kuni hech narsa yemadi. Otasi Dovudni bu qadar haqorat qilganiga xafa boʻldi.
35 Ertalab Yoʻnatan Dovud bilan koʻrishmoq uchun dalaga ketdi. Yoniga bir kichkina bolani oldi. 36 Yoʻnatan bolaga:
— Yugur, men otgan oʻqlarni qidir! — dedi.
Bola yugurib ketdi. Yoʻnatan bolaning old tomoniga bir oʻq otdi. 37 Yoʻnatanning oʻqi tushgan yerga bola yetib borgan ham ediki, u:
— Oʻq oldingda! 38 Tez boʻl, yugur, toʻxtab turma! — deb ovoz berdi. Bola oʻqni olib, xoʻjayiniga keltirib berdi. 39 Bola bundan bexabar, bu gapning maʼnosi Yoʻnatan bilan Dovudga ayon edi, xolos. 40 Yoʻnatan qurol–aslahalarini oʻsha bolaga berib:
— Koʻtar bularni, shaharga olib bor, — dedi.
41 Bola ketishi bilanoq, Dovud tosh orqasidan chiqib keldi va yuzi bilan yerga muk tushib, uch marta taʼzim qildi. Ikkala doʻst bir–birlarini quchoqlab, oʻpib, yigʻlashdi. Dovud Yoʻnatanga qaraganda qattiqroq yigʻladi. 42 Nihoyat Yoʻnatan:
— Endi eson–omon yoʻlingga ket, — dedi. — Ikkovimiz: “Xudo senu mening oramizda, urugʻlarimiz orasida abadiy shohid boʻlsin”, deb Uning nomini oʻrtaga qoʻyib ont ichganmiz.
43 Shundan keyin Dovud oʻz yoʻliga ketdi. Yoʻnatan esa shaharga qaytdi.
20–БОБ
Йўнатан Довудга ёрдам беради
1 Довуд Рамадаги Нойўт маҳалласидан қочиб, Йўнатаннинг олдига келди.
— Мен нима қилибман? Айбим нима? Отангга қарши нима гуноҳ иш қилибманки, мени ўлдирмоқчи бўлади? — деди Довуд унга.
2 — Худо сақласин, ўлмайсан! — деди Йўнатан. — Отам мени хабардор қилмай, хоҳ муҳим бўлсин, хоҳ муҳим бўлмасин, бирор иш қилмайди. Нимага энди буни мендан яширсин?! Ҳеч нарса бўлмайди.
3 Довуд яна онт ичиб деди:
— Сен мени яхши кўрасан, буни отанг ҳам яхши билади. Йўнатан нима қилишимни билмай қўя қолсин, акс ҳолда, азоб чекади, деб ўйлайди. Худо шоҳид! Тўғрисини айтсам, жар ёқасида турибман.
4 — Тила тилагингни, сен учун бажо келтираман, — деди Йўнатан.
5 — Қара, эртага янги ой шодиёнаси бўлади, — деди Довуд. — Шоҳ билан бирга дастурхонда ўтиришим керак . Лекин менга ижозат бер, индин кечгача далада яшириниб юрай. 6 Агар отанг йўқлигимни сезиб қолса, унга шундай дейсан: “Довуд шошилинч ўз шаҳри Байтлаҳмга кетадиган бўлиб қолди, мендан қаттиқ туриб илтимос қилди. У ерда бутун уруғ–аймоғи йиллик қурбонлик маросими ўтказар экан.” 7 Отанг “яхши” деса, демак, бу қулингга хавф–хатар йўқ. Агар ғазабланса, билгинки, менга зарар етказишга қатъий қарор қилган. 8 Эгамиз олдида аҳд қилгансан–ку! Энди менга содиқ қол. Агар айбдор бўлсам, мени ўзинг ўлдир! Мени отангнинг ҳузурига олиб боришингга на ҳожат?!
9 — Худо сақласин! — деди Йўнатан, — отам сенга ёмонлик қилмоқчи бўлганини билганимда, сенга айтмасмидим?!
10 — Отанг сенга дағал жавоб берса, ким менга билдиради? — деб сўради Довуд.
11 — Юр, далага чиқайлик, — деди Йўнатан.
Икковлари далага кетишди. 12 Йўнатан гапида давом этиб, Довудга деди:
— Исроил халқининг Худоси — Эгамиз шоҳид бўлсин! Эрта ё индинга худди шу вақтгача отамнинг ниятини ўсмоқчилаб билиб оламан. Отам сенга мойиллик билдирса, албатта хабар юбораман. 13 Борди–ю, отам сени ўлдирмоқни ният қилган бўлса–ю, сени хабардор қилмасам, бехатар кетишингни таъминламасам, Эгам мени ёмон кўйга солсин, ҳатто ундан ҳам баттарроғини қилсин! Эгам, илгари отам билан бўлганидай, доимо сен билан бўлсин. 14 Агар мен тирик бўлсам, Эгамизга ўхшаб ваъдангда тур, менга содиқ бўл. Агар ўлсам, 15 Эгамиз душманларингни йўқ қилганда, менинг хонадонимдан садоқатингни дариғ тутмагин.
16 Йўнатан Довуд хонадони билан аҳд тузди ва:
— Эгамиз ҳамма душманларингни қириб ташласин, — деди.
17 Йўнатан Довудни жонидан ҳам ортиқ яхши кўрарди. У: “Менга бўлган дўстона севгингни тасдиқлагин”, деб Довудга яна бир бор онт ичирди.
18 — Эртага янги ой шодиёнаси бўлади, — деди Йўнатан Довудга. — Ўрнинг бўш қолади, йўқлигинг билинади. 19 Индинга дарҳол пастга туш, олдинги сафар яширинган жойингга бориб яширин. Эзел деган тошнинг ёнида кутиб тур. 20 Мен мўлжаллаб ўша тош томонга учта ўқ отаман. 21 Кейин хизматкоримни: “Бор, ўқларни топиб кел”, деб жўнатаман. Агар унга: “Қара, ўқлар орқангда, уларни олиб бу ёққа қайт”, деб айтсам, сен уйингга қайтиб боргин. Демак, ҳеч қандай хавф–хатар йўқ. Худо шоҳид, сен тинч–омон бўласан. 22 Агар хизматкоримга: “Қара, ўқлар олдингда”, десам, сен кетгин. Демак, Эгамиз кетишингни хоҳлаган бўлади. 23 Бир–биримизга қилган аҳдимизга Эгамиз абадий шоҳид бўлсин.
24 Шундай қилиб, Довуд далада яшириниб олди. Янги ой чиққани муносабати билан байрам бошланганда, шоҳ Шоул келиб, байрам дастурхонига ўтирди. 25 У одатдагидай, девор ёнидаги ўриндиқдан жой олди. Йўнатан Шоулнинг рўпарасидан , Абнур эса унинг ёнидан ўз жойларини эгаллашди. Довуднинг ўрни бўш қолди. 26 Аммо Шоул ўша куни ҳеч нарса демади. Бирор тасодиф бўлса керак, Довуд ҳаром бўлган–у, ювинмагандир , деб ўйлади. 27 Эртасига, янги ой шодиёнасининг иккинчи куни Довуднинг жойи яна бўш қолди. Шоул ўғли Йўнатандан сўради:
— Эссайнинг ўғли нимага кеча ҳам, бугун ҳам таомга келмади?
28 — Довуд Байтлаҳмга кетмоқчи экан, мендан қаттиқ илтимос қилди, — деб жавоб берди у. 29 — “Илтимос, ижозат берсанг, оиламиз ўша шаҳарда қурбонлик қилади. Акам, ўша ерда бўл, деб буюрди. Менга илтифот кўрсатсанг, бориб, акаларимни кўриб келсам”, деди. Шу важдан шоҳнинг дастурхонига кела олмади.
30 Шоул ғазабланиб, Йўнатанга бақирди:
— Сен, ярамас, суюқоёқ хотиннинг боласи, у билан дўстлашганингни билмасмидим?! Бу қилиғинг билан ўзингни ҳам, сени туққан онангни ҳам иснодга қолдирдинг–ку. 31 Эссайнинг ўғли ер юзида яшар экан, на ўзинг, на шоҳлигинг сақланиб қолади. Энди бирорта одамни жўнатиб, уни менинг олдимга чақиртириб кел. Уни ўлим кутяпти.
32 — Нега у ўлдирилар экан? У нима қилди? — деди Йўнатан отасига.
33 Шоул Йўнатанни ўлдирмоққа шайланиб, найзасини унга қаратиб отди. Йўнатан тушундики, отаси Довудни ўлдирмоққа қатъий қарор қилган экан. 34 Йўнатан дарғазаб бўлиб дастурхондан турди, янги ой шодиёнасининг иккинчи куни ҳеч нарса емади. Отаси Довудни бу қадар ҳақорат қилганига хафа бўлди.
35 Эрталаб Йўнатан Довуд билан кўришмоқ учун далага кетди. Ёнига бир кичкина болани олди. 36 Йўнатан болага:
— Югур, мен отган ўқларни қидир! — деди.
Бола югуриб кетди. Йўнатан боланинг олд томонига бир ўқ отди. 37 Йўнатаннинг ўқи тушган ерга бола етиб борган ҳам эдики, у:
— Ўқ олдингда! 38 Тез бўл, югур, тўхтаб турма! — деб овоз берди. Бола ўқни олиб, хўжайинига келтириб берди. 39 Бола бундан бехабар, бу гапнинг маъноси Йўнатан билан Довудга аён эди, холос. 40 Йўнатан қурол–аслаҳаларини ўша болага бериб:
— Кўтар буларни, шаҳарга олиб бор, — деди.
41 Бола кетиши биланоқ, Довуд тош орқасидан чиқиб келди ва юзи билан ерга мук тушиб, уч марта таъзим қилди. Иккала дўст бир–бирларини қучоқлаб, ўпиб, йиғлашди. Довуд Йўнатанга қараганда қаттиқроқ йиғлади. 42 Ниҳоят Йўнатан:
— Энди эсон–омон йўлингга кет, — деди. — Икковимиз: “Худо сену менинг орамизда, уруғларимиз орасида абадий шоҳид бўлсин”, деб Унинг номини ўртага қўйиб онт ичганмиз.
43 Шундан кейин Довуд ўз йўлига кетди. Йўнатан эса шаҳарга қайтди.
