19–BOB
Sadoʻm aholisining gunohkorligi
1 Oʻsha kuni kechqurun ikkala farishta Sadoʻmga yetib keldi. Lut Sadoʻm darvozasi yonida oʻtirgan edi. Lut farishtalarni koʻrib, ularga peshvoz chiqdi va muk tushib taʼzim qildi.
2 — Janoblar, marhamat, shu kecha bu qulingizning uyiga kiringlar, oyoqlaringizni yuvayin, menikida tunab qolinglar. Ertaga ertalab yoʻllaringizga ketsalaringiz ham boʻladi.
— Rahmat, biz tunni shahar maydonida oʻtkazamiz, — deb aytishdi ular. 3 Lut hadeb qistayvergandan keyin, farishtalar Lutnikiga kelishdi. Lut xizmatkorlariga non yopib, ziyofat tayyorlashni buyurdi. Ziyofat tayyor boʻlgach, ular ovqatlanishdi. 4 Lekin ular endi uxlashga yotmoqchi boʻlib turganlarida, Sadoʻm shahrining hamma erkagi — yoshu qarisi kelib, Lutning uyini oʻrab olishdi. 5 Ular Lutni chaqirishib, soʻrashdi:
— Bugun kechqurun sening uyingga kelgan odamlar qani? Ularni olib chiq bizning oldimizga! Ular bilan birga boʻlaylik.
6 Lut tashqariga chiqib, orqasidan eshikni yopib qoʻydi.
7 — Birodarlarim! — dedi u, — oʻtinaman, zinhor bunday qabihlik qila koʻrmanglar! 8 Mana, ikkita bokira qizim bor. Qizlarimni sizlarga olib chiqib berayin, ular bilan bilganlaringizni qilinglar. Lekin bu odamlarga tegmanglar, ular mening mehmonim, mening panohim ostidadirlar.
9 Lekin ular:
— Yoʻldan qoch! — deb shovqin soldilar. — Sen oʻzingni kim deb oʻylayapsan? Biz senga oramizdan joy berdik, endi esa bizga aql oʻrgatadigan boʻlib qoldingmi?! Mana endi koʻrasan. Anavi kelgan odamlarga qiladiganimizdan ham battarrogʻini senga qilamiz!
Odamlar Lutni siqib kelib, eshikni sindirmoqchi boʻldilar. 10 Shu payt ichkaridagi ikkala farishta qoʻllarini tashqariga chiqarib, Lutni uyning ichkarisiga — yonlariga oldilar va eshikni yopdilar. 11 Keyin uyning eshigi oldida turgan hamma odamlarni — kattalarni ham, kichiklarni ham farishtalar koʻr qilib qoʻydilar. Shuning uchun odamlar eshikni topa olmay qoldilar.
Lut Sadoʻmdan ketadi
12 Shundan keyin farishtalar Lutdan soʻrashdi:
— Bu shaharda sening yana kiming bor? Kuyovingmi, oʻgʻillaringmi, qizlaringmi — senga qarashli kim boʻlsa ham, shahardan olib chiqib ket. 13 Biz shaharni butunlay qirib tashlaymiz. Bu shahar aholisining razilligiyu ogʻir gunohlari haqidagi ohu figʻonlar Egamizga yetib bordi. “Bu shaharni qirib tashlanglar”, deb U bizni yubordi.
14 Shundan keyin Lut boʻlajak kuyovlari oldiga borib:
— Tezda shahardan chiqib ketinglar! — dedi. — Egam bu shaharni qirib tashlamoqchi.
Lekin Lutning gapi kuyovlariga hazil boʻlib tuyuldi. 15 Tong otgach, farishtalar Lutni shoshiltirishdi:
— Tez boʻl! Xotining bilan ikkala qizingni olib, hoziroq bu yerdan joʻna! Boʻlmasa, shaharga qirgʻin kelganda, sizlar ham halok boʻlasizlar!
16 Lut hali ham ikkilanib turganda, farishtalar Lutni, xotinini va ikkala qizini qoʻllaridan ushlab, shahar tashqarisiga olib chiqib qoʻydilar. Chunki Egamiz shafqatli edi. 17 Farishtalar ularni shahar tashqarisiga olib chiqib qoʻyganlaridan keyin, ulardan biri ogohlantirdi:
— Qochinglar, jonlaringni qutqaringlar! Orqaga qaramanglar, vodiydagi biron joyda toʻxtamanglar! Toqqa qarab qochinglar! Boʻlmasa, halok boʻlasizlar!
18 — Yoʻq, Hazratim! — deb iltijo qildi Lut. 19 — Bu qulingizga koʻp inoyat koʻrsatdingiz, hayotimni qutqarib qoldingiz, menga koʻp shafqat qildingiz. Lekin togʻ juda ham uzoq. Men falokatga yoʻliqib, u yerga yetib borolmay oʻlib ketaman–ku! 20 Hov anavi shaharchani koʻryapsizmi? Oʻzi kichkinagina shaharcha, uncha uzoq emas. Men oʻsha yoqqa qochib bora qolay. Oʻshanda men jonimni saqlab qolaman.
21 — Boʻpti! — dedi farishta Lutga. — Sen aytganday boʻlsin. Oʻsha kichkina shaharni yoʻq qilmayman. 22 Tez boʻl, oʻsha yoqqa qoch! Sen oʻsha shaharga yetib bormaguningcha, men hech narsa qilolmayman.
Lut shaharni kichkina degani uchun, bu shahar Zoʻvar deb yuritiladigan boʻldi. 23 Quyosh chiqayotganda, Lut Zoʻvarga yetib keldi.
Sadoʻm va Gʻamoʻra vayron qilinadi
24 Shundan keyin Egamiz Sadoʻm va Gʻamoʻra shaharlari ustiga yonayotgan oltingugurt yogʻdirdi. 25 Yonayotgan oltingugurt bu shaharlar qatorida vodiydagi hamma shaharlarni aholisiyu oʻt–oʻlanlari bilan birga qirib tashladi. 26 Lutning ortidan xotini kelayotgan edi. Xotini orqasiga qaragan edi, tuz ustuniga aylanib qoldi.
27 Keyingi kuni ertalab Ibrohim Egamiz bilan gaplashgan joyga qaytib bordi. 28 Sadoʻm, Gʻamoʻra va butun vodiyga qarab, u yerlardan tutun koʻtarilayotganini koʻrdi. Bu manzara goʻyo tandirdan chiqayotgan tutunni eslatardi.
29 Xudo vodiydagi shaharlarni qirib, Lut yashayotgan shaharlarga falokat yogʻdirganda, Ibrohimni esdan chiqarmagan edi. Shuning uchun Xudo Lutni falokatdan asrab qoldi.
Moʻab va Ommon xalqlarining kelib chiqishi
30 Lut Zoʻvarda turishdan qoʻrqib, ikkala qizi bilan togʻdagi bir gʻorga joylashib, oʻsha yerda yashayverdi. 31 Bir kuni katta qizi kichigiga dedi:
— Bu atroflarda bizga uylanadigan birorta erkak qolmagan. Otamiz esa qarib qolyapti. 32 Kel, otamizga sharob ichiramiz–da, keyin uning yoniga kiramiz. Shu yoʻl bilan otamizdan naslimizni davom ettiramiz.
33 Shunday qilib, ular oʻsha kuni kechasi otalariga sharob ichirdilar. Katta qizi otasining yoniga kirdi. Otasi qizining qachon kirib, qachon turganini bilmadi. 34 Keyingi kuni katta qizi kichigiga dedi:
— Kecha tunda men otamning yoniga kirdim. Bugun ham otamizga sharob ichiraylik, keyin sen otamizning yoniga kirasan. Shu yoʻl bilan otamizdan naslimizni davom ettiramiz.
35 Shunday qilib, ular oʻsha kuni kechasi ham otalariga sharob ichirdilar. Kichik qiz otasining yoniga kirdi. Otasi kichik qizining qachon kirib, qachon turganini bilmadi. 36 Shunday qilib, Lutning ikkala qizi ham otalaridan homilador boʻldilar. 37 Katta qizi oʻgʻil tugʻdi va ismini Moʻab qoʻydi. U bugungi kunda Moʻab xalqining ota–bobosi hisoblanadi. 38 Kichik qiz ham oʻgʻil tugʻdi va ismini Banommi qoʻydi. U bugungi kunda Ommon xalqining ota–bobosi hisoblanadi.
19–БОБ
Садўм аҳолисининг гуноҳкорлиги
1 Ўша куни кечқурун иккала фаришта Садўмга етиб келди. Лут Садўм дарвозаси ёнида ўтирган эди. Лут фаришталарни кўриб, уларга пешвоз чиқди ва мук тушиб таъзим қилди.
2 — Жаноблар, марҳамат, шу кеча бу қулингизнинг уйига киринглар, оёқларингизни ювайин, меникида тунаб қолинглар. Эртага эрталаб йўлларингизга кетсаларингиз ҳам бўлади.
— Раҳмат, биз тунни шаҳар майдонида ўтказамиз, — деб айтишди улар. 3 Лут ҳадеб қистайвергандан кейин, фаришталар Лутникига келишди. Лут хизматкорларига нон ёпиб, зиёфат тайёрлашни буюрди. Зиёфат тайёр бўлгач, улар овқатланишди. 4 Лекин улар энди ухлашга ётмоқчи бўлиб турганларида, Садўм шаҳрининг ҳамма эркаги — ёшу қариси келиб, Лутнинг уйини ўраб олишди. 5 Улар Лутни чақиришиб, сўрашди:
— Бугун кечқурун сенинг уйингга келган одамлар қани? Уларни олиб чиқ бизнинг олдимизга! Улар билан бирга бўлайлик.
6 Лут ташқарига чиқиб, орқасидан эшикни ёпиб қўйди.
7 — Биродарларим! — деди у, — ўтинаман, зинҳор бундай қабиҳлик қила кўрманглар! 8 Мана, иккита бокира қизим бор. Қизларимни сизларга олиб чиқиб берайин, улар билан билганларингизни қилинглар. Лекин бу одамларга тегманглар, улар менинг меҳмоним, менинг паноҳим остидадирлар.
9 Лекин улар:
— Йўлдан қоч! — деб шовқин солдилар. — Сен ўзингни ким деб ўйлаяпсан? Биз сенга орамиздан жой бердик, энди эса бизга ақл ўргатадиган бўлиб қолдингми?! Мана энди кўрасан. Анави келган одамларга қиладиганимиздан ҳам баттарроғини сенга қиламиз!
Одамлар Лутни сиқиб келиб, эшикни синдирмоқчи бўлдилар. 10 Шу пайт ичкаридаги иккала фаришта қўлларини ташқарига чиқариб, Лутни уйнинг ичкарисига — ёнларига олдилар ва эшикни ёпдилар. 11 Кейин уйнинг эшиги олдида турган ҳамма одамларни — катталарни ҳам, кичикларни ҳам фаришталар кўр қилиб қўйдилар. Шунинг учун одамлар эшикни топа олмай қолдилар.
Лут Садўмдан кетади
12 Шундан кейин фаришталар Лутдан сўрашди:
— Бу шаҳарда сенинг яна киминг бор? Куёвингми, ўғилларингми, қизларингми — сенга қарашли ким бўлса ҳам, шаҳардан олиб чиқиб кет. 13 Биз шаҳарни бутунлай қириб ташлаймиз. Бу шаҳар аҳолисининг разиллигию оғир гуноҳлари ҳақидаги оҳу фиғонлар Эгамизга етиб борди. “Бу шаҳарни қириб ташланглар”, деб У бизни юборди.
14 Шундан кейин Лут бўлажак куёвлари олдига бориб:
— Тезда шаҳардан чиқиб кетинглар! — деди. — Эгам бу шаҳарни қириб ташламоқчи.
Лекин Лутнинг гапи куёвларига ҳазил бўлиб туюлди. 15 Тонг отгач, фаришталар Лутни шошилтиришди:
— Тез бўл! Хотининг билан иккала қизингни олиб, ҳозироқ бу ердан жўна! Бўлмаса, шаҳарга қирғин келганда, сизлар ҳам ҳалок бўласизлар!
16 Лут ҳали ҳам иккиланиб турганда, фаришталар Лутни, хотинини ва иккала қизини қўлларидан ушлаб, шаҳар ташқарисига олиб чиқиб қўйдилар. Чунки Эгамиз шафқатли эди. 17 Фаришталар уларни шаҳар ташқарисига олиб чиқиб қўйганларидан кейин, улардан бири огоҳлантирди:
— Қочинглар, жонларингни қутқаринглар! Орқага қараманглар, водийдаги бирон жойда тўхтаманглар! Тоққа қараб қочинглар! Бўлмаса, ҳалок бўласизлар!
18 — Йўқ, Ҳазратим! — деб илтижо қилди Лут. 19 — Бу қулингизга кўп иноят кўрсатдингиз, ҳаётимни қутқариб қолдингиз, менга кўп шафқат қилдингиз. Лекин тоғ жуда ҳам узоқ. Мен фалокатга йўлиқиб, у ерга етиб боролмай ўлиб кетаман–ку! 20 Ҳов анави шаҳарчани кўряпсизми? Ўзи кичкинагина шаҳарча, унча узоқ эмас. Мен ўша ёққа қочиб бора қолай. Ўшанда мен жонимни сақлаб қоламан.
21 — Бўпти! — деди фаришта Лутга. — Сен айтгандай бўлсин. Ўша кичкина шаҳарни йўқ қилмайман. 22 Тез бўл, ўша ёққа қоч! Сен ўша шаҳарга етиб бормагунингча, мен ҳеч нарса қилолмайман.
Лут шаҳарни кичкина дегани учун, бу шаҳар Зўвар деб юритиладиган бўлди. 23 Қуёш чиқаётганда, Лут Зўварга етиб келди.
Садўм ва Ғамўра вайрон қилинади
24 Шундан кейин Эгамиз Садўм ва Ғамўра шаҳарлари устига ёнаётган олтингугурт ёғдирди. 25 Ёнаётган олтингугурт бу шаҳарлар қаторида водийдаги ҳамма шаҳарларни аҳолисию ўт–ўланлари билан бирга қириб ташлади. 26 Лутнинг ортидан хотини келаётган эди. Хотини орқасига қараган эди, туз устунига айланиб қолди.
27 Кейинги куни эрталаб Иброҳим Эгамиз билан гаплашган жойга қайтиб борди. 28 Садўм, Ғамўра ва бутун водийга қараб, у ерлардан тутун кўтарилаётганини кўрди. Бу манзара гўё тандирдан чиқаётган тутунни эслатарди.
29 Худо водийдаги шаҳарларни қириб, Лут яшаётган шаҳарларга фалокат ёғдирганда, Иброҳимни эсдан чиқармаган эди. Шунинг учун Худо Лутни фалокатдан асраб қолди.
Мўаб ва Оммон халқларининг келиб чиқиши
30 Лут Зўварда туришдан қўрқиб, иккала қизи билан тоғдаги бир ғорга жойлашиб, ўша ерда яшайверди. 31 Бир куни катта қизи кичигига деди:
— Бу атрофларда бизга уйланадиган бирорта эркак қолмаган. Отамиз эса қариб қоляпти. 32 Кел, отамизга шароб ичирамиз–да, кейин унинг ёнига кирамиз. Шу йўл билан отамиздан наслимизни давом эттирамиз.
33 Шундай қилиб, улар ўша куни кечаси оталарига шароб ичирдилар. Катта қизи отасининг ёнига кирди. Отаси қизининг қачон кириб, қачон турганини билмади. 34 Кейинги куни катта қизи кичигига деди:
— Кеча тунда мен отамнинг ёнига кирдим. Бугун ҳам отамизга шароб ичирайлик, кейин сен отамизнинг ёнига кирасан. Шу йўл билан отамиздан наслимизни давом эттирамиз.
35 Шундай қилиб, улар ўша куни кечаси ҳам оталарига шароб ичирдилар. Кичик қиз отасининг ёнига кирди. Отаси кичик қизининг қачон кириб, қачон турганини билмади. 36 Шундай қилиб, Лутнинг иккала қизи ҳам оталаридан ҳомиладор бўлдилар. 37 Катта қизи ўғил туғди ва исмини Мўаб қўйди. У бугунги кунда Мўаб халқининг ота–бобоси ҳисобланади. 38 Кичик қиз ҳам ўғил туғди ва исмини Баномми қўйди. У бугунги кунда Оммон халқининг ота–бобоси ҳисобланади.
