4–BOB
Yunusning gʻazabi va Xudoning shafqati
1 Bu voqeadan Yunus qattiq xafa boʻlib gʻazablandi. 2 U Egamizga ibodat qilib dedi: “Ey Egam! Shunaqa qilishingni oʻz yurtimda ekanimdayoq aytmaganmidim?! Shuning uchun men Tarshishga qochgan edim–da. Sen inoyatli, rahmdil, jahli tez chiqmaydigan, sodiq sevgisi moʻl, gʻazabidan tushib kechiradigan Xudo ekanligingni bilgan edim. 3 Endi, iltijo qilaman, Egam, jonimni olib qoʻya qol. Yashaganimdan koʻra, oʻlganim yaxshiroq.”
4 Egamiz esa: “Nahotki shundan sen xafa boʻlding?!” dedi.
5 Yunus shahardan chiqib, shaharning sharq tomoniga borib oʻtirdi. Shu yerda chayla yasab, endi shaharga nima boʻlarkin, deb chaylaning soyasida kutib oʻtirdi.
6 Bir payt, Yunusning boshiga soya boʻlsin, qaygʻusi barham topsin deb, Parvardigor Egamiz bir oʻsimlik oʻstirdi. Oʻsimlik Yunusning tepasida koʻtarildi. Yunus bu oʻsimlik oʻsganidan juda xursand boʻldi. 7 Keyingi kuni esa tong paytida Xudo bir qurtni yuborgan edi, qurt oʻsimlikni kemirib quritdi. 8 Quyosh yuqoriga koʻtarilganda, Xudo sharqdan garmsel yubordi. Quyosh Yunusning boshini shunday qizdirdiki, u holdan keta boshladi. Yunus: “Bunaqa yashaganimdan, oʻlganim yaxshiroq”, deb oʻziga oʻlim tiladi .
9 Xudo Yunusga:
— Bitta oʻsimlik nobud boʻlganidan jahling chiqdimi? — dedi.
— Ha, jahlim chiqdi, oʻlimimga ham rozi boʻldim, — deb javob berdi Yunus.
10 Shunda Egamiz aytdi:
— Bu oʻsimlik uchun sen mehnat qilmagansan, ekib–oʻstirmagansan, oʻzi bir kechada oʻsib, bir kechada yoʻq boʻldi. Sen shu oʻsimlik uchun achinganingda, 11 Men qudratli Naynavo shahriga achinmasligim kerakmi?! Axir, bu yerda oq–qorani ajrata olmaydigan bolalarning oʻzidan yuz yigirma mingdan ortigʻi va talay hayvonlar yashaydi–ku!
4–БОБ
Юнуснинг ғазаби ва Худонинг шафқати
1 Бу воқеадан Юнус қаттиқ хафа бўлиб ғазабланди. 2 У Эгамизга ибодат қилиб деди: “Эй Эгам! Шунақа қилишингни ўз юртимда эканимдаёқ айтмаганмидим?! Шунинг учун мен Таршишга қочган эдим–да. Сен иноятли, раҳмдил, жаҳли тез чиқмайдиган, содиқ севгиси мўл, ғазабидан тушиб кечирадиган Худо эканлигингни билган эдим. 3 Энди, илтижо қиламан, Эгам, жонимни олиб қўя қол. Яшаганимдан кўра, ўлганим яхшироқ.”
4 Эгамиз эса: “Наҳотки шундан сен хафа бўлдинг?!” деди.
5 Юнус шаҳардан чиқиб, шаҳарнинг шарқ томонига бориб ўтирди. Шу ерда чайла ясаб, энди шаҳарга нима бўларкин, деб чайланинг соясида кутиб ўтирди.
6 Бир пайт, Юнуснинг бошига соя бўлсин, қайғуси барҳам топсин деб, Парвардигор Эгамиз бир ўсимлик ўстирди. Ўсимлик Юнуснинг тепасида кўтарилди. Юнус бу ўсимлик ўсганидан жуда хурсанд бўлди. 7 Кейинги куни эса тонг пайтида Худо бир қуртни юборган эди, қурт ўсимликни кемириб қуритди. 8 Қуёш юқорига кўтарилганда, Худо шарқдан гармсел юборди. Қуёш Юнуснинг бошини шундай қиздирдики, у ҳолдан кета бошлади. Юнус: “Бунақа яшаганимдан, ўлганим яхшироқ”, деб ўзига ўлим тилади .
9 Худо Юнусга:
— Битта ўсимлик нобуд бўлганидан жаҳлинг чиқдими? — деди.
— Ҳа, жаҳлим чиқди, ўлимимга ҳам рози бўлдим, — деб жавоб берди Юнус.
10 Шунда Эгамиз айтди:
— Бу ўсимлик учун сен меҳнат қилмагансан, экиб–ўстирмагансан, ўзи бир кечада ўсиб, бир кечада йўқ бўлди. Сен шу ўсимлик учун ачинганингда, 11 Мен қудратли Найнаво шаҳрига ачинмаслигим керакми?! Ахир, бу ерда оқ–қорани ажрата олмайдиган болаларнинг ўзидан юз йигирма мингдан ортиғи ва талай ҳайвонлар яшайди–ку!
