32–BOB
Yoqub Esovni kutib olishga tayyorlanadi
1 Yoqub oila aʼzolarini boshlab yoʻlda ketayotgan edi, Xudoning farishtalari unga peshvoz chiqdilar. 2 Yoqub ularni koʻrib: “Bu Xudoning lashkargohi!” dedi. Shuning uchun bu joyga Moxanayim deb nom berdi.
3 Yoqub borishidan oldin Seir, yaʼni Edom yurtida istiqomat qilayotgan akasi Esovga xabarchilarni yubordi. 4 Yoqub xabarchilarga shunday koʻrsatma bergan edi:
— Esov hazratlariga shunday deb aytinglar: “Qulingiz Yoqub aytmoqdaki, u shu paytgacha Lobonning xonadonida yashadi. 5 Endi mollar, eshaklar, qoʻy–echkilar, qul va choʻrilarga ega boʻldi. Kelayotganidan sizni xabardor qilish uchun bizni yubordi. Uning umidi shuki, siz unga mehr–muruvvat koʻrsatsangiz.”
6 Xabarchilar qaytib kelib, Yoqubga shunday dedilar: “Akangiz Esovning oldiga bordik. U sizni kutib olishga kelyapti, yonida toʻrt yuzta odami ham bor.” 7 Yoqub bu xabarni eshitdi–yu, qoʻrqib, vahimaga tushdi. Xonadonidagi odamlarini, qoʻy–echkilarini, mol podalarini, tuyalarini ikki qismga boʻldi. 8 U: “Agar Esov kelib, bitta qismni qirib tashlasa, narigi qismi qutulib omon qoladi–ku”, deb oʻyladi.
9 Keyin Yoqub ibodat qildi:
— Ey bobom Ibrohimning, otam Isʼhoqning Xudosi! Ey Egam! Menga: “Oʻz yurtingga, qarindoshlaring oldiga qaytib bor, senga muvaffaqiyat keltiraman”, deb vaʼda bergan eding. 10 Koʻrsatgan sadoqatingga, inoyatingga men, quling, loyiq emasman. Ilgari Iordan daryosini kechib oʻtganimda, tayogʻimdan boshqa hech narsam yoʻq edi. Endi oila aʼzolarim ikki qoʻrgʻonni toʻldiradigan boʻldi. 11 Iltijo qilaman, meni Esov akamning qoʻlidan qutqargin. U kelib, men bilan birga xotinlarimni, bolalarimni oʻldiradi, deb qoʻrqaman. 12 Sen esa menga: “Senga muvaffaqiyat keltiraman, sening naslingni dengizdagi qumdek koʻpaytiraman, koʻpligidan naslingni sanab boʻlmaydi”, deb vaʼda bergan eding. Iltijo qilaman, vaʼdangni yodingda tut.
13-15 Yoqub tunni ibodat qilgan oʻsha joyda oʻtkazdi. Keyin suruvidan akasi Esovga ikki yuzta ona echki, yigirmata taka, ikki yuzta sovliq va yigirmata qoʻchqor, oʻttizta sogʻin tuyani boʻtaloqlari bilan, qirqta sigir va oʻnta buqa, yigirmata mocha eshak va oʻnta erkak eshakni hadya qilish uchun tanlab oldi. 16 Yoqub bu hayvonlarni podalarga boʻlib, xizmatkorlariga topshirar ekan, ularga shunday dedi:
— Mendan oldin yuringlar, har bir podaning orasida boʻsh masofa qoldiringlar.
17 Eng oldingi podani haydab borayotgan xizmatkoriga u shunday koʻrsatma berdi:
— Esov akam seni uchratib qolib: “Kimning xizmatkorisan? Qayerga ketyapsan? Oldingdagi poda kimniki?” deb soʻraganda, 18 sen: “Bu podalar qulingiz Yoqubniki, bularni siz, toʻramga hadya qilib yubordilar, oʻzlari ham orqamizda kelyaptilar”, deb aytgin.
19 Yoqub podani haydab borayotgan ikkinchi, uchinchi, xullas, hamma xizmatkorlariga ham bir xil koʻrsatma berib:
— Esovni uchratib qolganingizda, oʻsha gaplarimni aytinglar, — dedi. 20 “Qulingiz Yoqub orqamizda kelyaptilar”, deb albatta aytinglar, — deb taʼkidladi. Chunki Yoqub: “Oʻzimdan oldin yuborgan hadyalarim bilan Esov akamning koʻnglini yumshataman, u bilan yuzma–yuz uchrashganimizda, meni kechirsa ajabmas”, deb umid qilayotgan edi. 21 Shunday qilib, Yoqub oʻzi borishidan oldin, hadyalarni joʻnatib yubordi va bu kechani chodir tikkan joyda oʻtkazdi.
Yoqub Paniyolda kurash tushadi
22 Oʻsha kuni tunda Yoqub oʻrnidan turdi. Ikkala xotinini, ikkala choʻrisini , oʻn bitta bolasini Yavoq daryosi kechuvidan oʻtkazdi. 23 Ular daryoning narigi qirgʻogʻiga oʻtib boʻlganlaridan keyin, butun mol–mulkini ham oʻtkazdi. 24 Yoqub daryoning bu tomonida yolgʻiz oʻzi qoldi. Oʻsha yerda bir odam bilan tong otguncha kurashdi. 25 Oʻsha odam koʻrdiki, Yoqubni magʻlub qila olmas ekan. Bir payt u Yoqubning boʻksasiga bir urgan edi, soni boʻgʻinidan chiqib ketdi.
26 — Meni qoʻyib yubor, tong otyapti, — dedi oʻsha odam.
— Meni duo qilmasang, ketkizmayman, — hansirab dedi Yoqub.
27 — Isming nima? — deb soʻradi oʻsha odam.
— Yoqub, — deb javob berdi u.
28 — Bundan keyin sening isming Yoqub emas, Isroil boʻlsin, — dedi oʻsha odam. — Chunki sen Xudo va insonlar bilan olishib, gʻolib chiqding.
29 — Iltimos, ismingni ayt! — dedi Yoqub.
— Nimaga Mening ismimni soʻrayapsan? — deb soʻradi oʻsha odam. Shunday dedi–yu, u Yoqubni duo qildi. 30 Yoqub: “Xudo bilan yuzma–yuz boʻlibman–u, hayotim saqlanib qolibdi–ya” , deb bu joyga Paniyol degan nom berdi. 31 Yoqub Paniyoldan ketayotganda, quyosh chiqqan edi. Soni ogʻriyotgani uchun u oqsoqlanib yurardi. 32 Oʻsha odam Yoqubning boʻksasiga urgani sababli, Isroil xalqi oʻsha tunda yuz bergan voqeaning xotiri uchun bugungacha sonning payini yemaydi.
32–БОБ
Ёқуб Эсовни кутиб олишга тайёрланади
1 Ёқуб оила аъзоларини бошлаб йўлда кетаётган эди, Худонинг фаришталари унга пешвоз чиқдилар. 2 Ёқуб уларни кўриб: “Бу Худонинг лашкаргоҳи!” деди. Шунинг учун бу жойга Моханайим деб ном берди.
3 Ёқуб боришидан олдин Сеир, яъни Эдом юртида истиқомат қилаётган акаси Эсовга хабарчиларни юборди. 4 Ёқуб хабарчиларга шундай кўрсатма берган эди:
— Эсов ҳазратларига шундай деб айтинглар: “Қулингиз Ёқуб айтмоқдаки, у шу пайтгача Лобоннинг хонадонида яшади. 5 Энди моллар, эшаклар, қўй–эчкилар, қул ва чўриларга эга бўлди. Келаётганидан сизни хабардор қилиш учун бизни юборди. Унинг умиди шуки, сиз унга меҳр–мурувват кўрсатсангиз.”
6 Хабарчилар қайтиб келиб, Ёқубга шундай дедилар: “Акангиз Эсовнинг олдига бордик. У сизни кутиб олишга келяпти, ёнида тўрт юзта одами ҳам бор.” 7 Ёқуб бу хабарни эшитди–ю, қўрқиб, ваҳимага тушди. Хонадонидаги одамларини, қўй–эчкиларини, мол подаларини, туяларини икки қисмга бўлди. 8 У: “Агар Эсов келиб, битта қисмни қириб ташласа, нариги қисми қутулиб омон қолади–ку”, деб ўйлади.
9 Кейин Ёқуб ибодат қилди:
— Эй бобом Иброҳимнинг, отам Исҳоқнинг Худоси! Эй Эгам! Менга: “Ўз юртингга, қариндошларинг олдига қайтиб бор, сенга муваффақият келтираман”, деб ваъда берган эдинг. 10 Кўрсатган садоқатингга, иноятингга мен, қулинг, лойиқ эмасман. Илгари Иордан дарёсини кечиб ўтганимда, таёғимдан бошқа ҳеч нарсам йўқ эди. Энди оила аъзоларим икки қўрғонни тўлдирадиган бўлди. 11 Илтижо қиламан, мени Эсов акамнинг қўлидан қутқаргин. У келиб, мен билан бирга хотинларимни, болаларимни ўлдиради, деб қўрқаман. 12 Сен эса менга: “Сенга муваффақият келтираман, сенинг наслингни денгиздаги қумдек кўпайтираман, кўплигидан наслингни санаб бўлмайди”, деб ваъда берган эдинг. Илтижо қиламан, ваъдангни ёдингда тут.
13-15 Ёқуб тунни ибодат қилган ўша жойда ўтказди. Кейин сурувидан акаси Эсовга икки юзта она эчки, йигирмата така, икки юзта совлиқ ва йигирмата қўчқор, ўттизта соғин туяни бўталоқлари билан, қирқта сигир ва ўнта буқа, йигирмата моча эшак ва ўнта эркак эшакни ҳадя қилиш учун танлаб олди. 16 Ёқуб бу ҳайвонларни подаларга бўлиб, хизматкорларига топширар экан, уларга шундай деди:
— Мендан олдин юринглар, ҳар бир поданинг орасида бўш масофа қолдиринглар.
17 Энг олдинги подани ҳайдаб бораётган хизматкорига у шундай кўрсатма берди:
— Эсов акам сени учратиб қолиб: “Кимнинг хизматкорисан? Қаерга кетяпсан? Олдингдаги пода кимники?” деб сўраганда, 18 сен: “Бу подалар қулингиз Ёқубники, буларни сиз, тўрамга ҳадя қилиб юбордилар, ўзлари ҳам орқамизда келяптилар”, деб айтгин.
19 Ёқуб подани ҳайдаб бораётган иккинчи, учинчи, хуллас, ҳамма хизматкорларига ҳам бир хил кўрсатма бериб:
— Эсовни учратиб қолганингизда, ўша гапларимни айтинглар, — деди. 20 “Қулингиз Ёқуб орқамизда келяптилар”, деб албатта айтинглар, — деб таъкидлади. Чунки Ёқуб: “Ўзимдан олдин юборган ҳадяларим билан Эсов акамнинг кўнглини юмшатаман, у билан юзма–юз учрашганимизда, мени кечирса ажабмас”, деб умид қилаётган эди. 21 Шундай қилиб, Ёқуб ўзи боришидан олдин, ҳадяларни жўнатиб юборди ва бу кечани чодир тиккан жойда ўтказди.
Ёқуб Паниёлда кураш тушади
22 Ўша куни тунда Ёқуб ўрнидан турди. Иккала хотинини, иккала чўрисини , ўн битта боласини Явоқ дарёси кечувидан ўтказди. 23 Улар дарёнинг нариги қирғоғига ўтиб бўлганларидан кейин, бутун мол–мулкини ҳам ўтказди. 24 Ёқуб дарёнинг бу томонида ёлғиз ўзи қолди. Ўша ерда бир одам билан тонг отгунча курашди. 25 Ўша одам кўрдики, Ёқубни мағлуб қила олмас экан. Бир пайт у Ёқубнинг бўксасига бир урган эди, сони бўғинидан чиқиб кетди.
26 — Мени қўйиб юбор, тонг отяпти, — деди ўша одам.
— Мени дуо қилмасанг, кеткизмайман, — ҳансираб деди Ёқуб.
27 — Исминг нима? — деб сўради ўша одам.
— Ёқуб, — деб жавоб берди у.
28 — Бундан кейин сенинг исминг Ёқуб эмас, Исроил бўлсин, — деди ўша одам. — Чунки сен Худо ва инсонлар билан олишиб, ғолиб чиқдинг.
29 — Илтимос, исмингни айт! — деди Ёқуб.
— Нимага Менинг исмимни сўраяпсан? — деб сўради ўша одам. Шундай деди–ю, у Ёқубни дуо қилди. 30 Ёқуб: “Худо билан юзма–юз бўлибман–у, ҳаётим сақланиб қолибди–я” , деб бу жойга Паниёл деган ном берди. 31 Ёқуб Паниёлдан кетаётганда, қуёш чиққан эди. Сони оғриётгани учун у оқсоқланиб юрарди. 32 Ўша одам Ёқубнинг бўксасига ургани сабабли, Исроил халқи ўша тунда юз берган воқеанинг хотири учун бугунгача соннинг пайини емайди.
