13–BOB
Omnoʻn bilan Tamara
1 Soʻngra shunday hodisa sodir boʻldi: Dovudning Omnoʻn va Absalom degan oʻgʻillari bor edi. Uning Tamara degan goʻzal bir qizi ham bor edi. Tamara Absalomning tugʻishgan singlisi boʻlib, Omnoʻnga oʻgay edi. 2 Omnoʻn oʻgay singlisi Tamarani deb azob chekaverib, kasal boʻlib qoldi. Tamara hali bokira boʻlgani uchun, Omnoʻn unga biror narsa qilishga ojiz edi.
3 Omnoʻnning Yonadav degan doʻsti bor edi. Yonadav Dovudning akasi Shimoning oʻgʻli boʻlib, juda ayyor yigit edi. 4 Bir kuni Yonadav Omnoʻnga dedi:
— Ey shahzoda, nimaga kundan–kunga ozib–toʻzib ketyapsan? Menga ham sababini ayt–chi.
— Oʻgay akam Absalomning singlisi Tamarani sevib qoldim, — dedi Omnoʻn.
5 — Toʻshakka mixlanib, oʻzingni kasalga sol, — dedi Yonadav. — Otang seni koʻrgani kelganda, unga: “Marhamat qilib, singlim Tamara kelib menga biron taom bersin, taomni koʻz oldimda tayyorlaganini men koʻrayin va uning qoʻlidan taom yeyayin”, deb aytasan.
6 Xullas, Omnoʻn toʻshakka mixlanib, oʻzini kasalga soldi. Shoh uni koʻrgani keldi.
— Marhamat qilib, singlim Tamara kelib, oldimda ikki dona non yopsin, men uning qoʻlidan non yeyayin, — dedi Omnoʻn.
7 Tamara saroyda yashardi. Dovud unga: “Akang Omnoʻnning uyiga borib, unga non yopib ber”, deb ayttirib yubordi.
8 Tamara oʻgay akasi Omnoʻnning uyiga bordi. Omnoʻn toʻshakda yotgan ekan. Tamara xamir qorib, akasining koʻzi oldida non yopdi. 9 Tovadagi nonni olib kelib, Omnoʻnning oldiga qoʻygan edi, u yemadi. Omnoʻn:
— Huzurimdan hamma chiqib ketsin! — deb buyruq berdi, uyda hech kim qolmadi. 10 Shundan keyin Omnoʻn Tamaraga:
— Taomni yotoqxonamga olib kir, sening qoʻlingdan yeyayin, — dedi. Tamara oʻzi yopgan nonlarni akasi Omnoʻnning yotoqxonasiga olib kirdi. 11 Yeng, deb nonni akasiga yaqin olib borgan edi, Omnoʻn birdan Tamaraga yopishib:
— Kel, men bilan birga boʻl, singlim! — dedi.
12 — Yoʻq, aka, meni zoʻrlamang! — dedi Tamara. — Isroilda bunaqa qilishmaydi–ku! Bunday qabih ishni qilmang! 13 Bunday sharmandalikdan keyin men qanday bosh koʻtarib yuraman?! Siz esa Isroildagi razil odamlardan bittasi boʻlib qolasiz. Shohga aytsangiz, u meni sizdan ayamaydi–ku!
14 Lekin Omnoʻn Tamaraning gapiga quloq solmadi. Omnoʻn Tamaradan kuchliroq edi, Tamarani zoʻrlab yotqizib, nomusiga tegdi. 15 Keyin Omnoʻn Tamaradan shunday nafratlanib ketdiki, unga boʻlgan nafrati ardoqlagan sevgisidan kuchli edi.
— Tur, joʻna! — dedi u Tamaraga.
16 — Yoʻq! — dedi Tamara. — Meni haydayapsiz, lekin bu ishingiz menga qilgan hozirgi gunohingizdan ogʻirroqdir.
Biroq Omnoʻn uning gapiga quloq solmadi. 17 Xizmatkorini chaqirib:
— Bu xotinni huzurimdan haydab chiqarib, eshikni yop! — dedi.
18 Xizmatkor Tamarani tashqariga haydab chiqarib, orqasidan eshikni yopdi. Tamara uzun, chiroyli gulli libos kiygan edi. Shohning turmushga chiqmagan qizlari shunday kiyinishardi. 19 Tamara qaygʻudan boshiga kul sochib, ustidagi uzun libosini yirtib tashladi . Uyatdan yuzini qoʻli bilan toʻsib, faryod solganicha ketdi. 20 Akasi Absalom undan:
— Akang Omnoʻn sen bilan boʻldimi? — deb soʻradi. — Mayli, singlim, bu haqda birortasiga ogʻiz ocha koʻrma! Axir, u akang–ku! Bu voqeani koʻnglingga olma.
Shundan soʻng Tamara akasi Absalomning uyida yashab yuraverdi. U doimo yolgʻiz, gʻamgin edi. 21 Shoh Dovud boʻlib oʻtgan voqeani eshitib, qattiq gʻazablandi. 22 Absalom esa singlisi Tamaraning nomusini bulgʻagani uchun Omnoʻndan qanchalik nafratlansa ham, unga biror marta na yaxshi, na yomon gap qildi.
Absalom Omnoʻnni oʻldiradi
23 Ikki yildan keyin Absalom shohning hamma oʻgʻillarini Baal–Xazorga ziyofatga taklif qildi. Baal–Xazor Efrayim shahri yaqinida boʻlib, bu yerda Absalom qoʻylarining junini qirqtirayotgan edi . 24 Absalom shohning huzuriga kelib:
— Qoʻylarimning junini qirqtiryapman, marhamat qilib, shoh aʼyonlari bilan birga men, qulingizga hamroh boʻlsinlar, — dedi.
25 — Biz hammamiz borsak, senga yuk boʻlamiz, oʻgʻlim, — dedi shoh Dovud. Absalom qancha iltimos qilmasin, shoh, bora olmayman, deb unamadi, bormasa ham, oʻgʻlini duo qildi.
26 — Boʻlmasa, ijozat bersangiz, akam Omnoʻn biz bilan borsin, — dedi Absalom.
— Omnoʻn nimaga sen bilan borishi kerak? — deb soʻradi shoh. 27 Absalom iltimos qilavergandan keyin, shoh Omnoʻnni va boshqa oʻgʻillarini u bilan birga joʻnatdi. 28 Absalom xizmatkorlariga shunday buyruq bergan edi:
— Qarab turinglar, Omnoʻn sharob ichib, sarxush boʻlishini kutinglar. Sizlarga “Omnoʻnni uring”, deb aytishim bilanoq, uni oʻldirasizlar. Qoʻrqmanglar, sizlarga men buyruq beryapman. Dadil, mard boʻlinglar!
29 Xizmatkorlar Absalomning buyrugʻini ijro etib, Omnoʻnni oʻldirdilar. Shohning qolgan oʻgʻillari esa xachirlariga minib qochib qolishdi. 30 Ular yoʻlda ketayotganlarida, “Absalom shohning hamma oʻgʻillarini oʻldiribdi, birortasi ham tirik qolmabdi” degan xabar Dovudning qulogʻiga yetdi. 31 Shoh oʻrnidan turdi–da, qaygʻudan kiyimlarini yirtib, oʻzini yerga otdi. Uning yonidagi barcha aʼyonlari ham kiyimlarini yirtishdi.
32 Dovudning Shimo degan akasining oʻgʻli Yonadav shunday dedi:
— Shoh hazratlari, hamma oʻgʻillarimdan ayrilibman, deb oʻylamasinlar, faqat Omnoʻn oʻldi, xolos. U oʻgay singlisi Tamaraning nomusiga tekkandan buyon Absalom Omnoʻnni oʻldirishga qasd qilib yurardi. 33 Shoh janobi oliylari, hamma oʻgʻillaringiz oʻldirilibdi degan xabardan xavotirga tushmasinlar. Faqat Omnoʻn oʻlgan, xolos.
34 Absalom oʻsha zahoti qochib ketdi. Quddus devori ustidagi soqchi gʻarb tomondan shaharga qarab kelayotgan bir toʻp olomonni koʻrdi. 35 Yonadav shohga:
— Ana, oʻgʻillaringiz kelishyapti, men, qulingiz, aytganday boʻldi, — dedi. 36 U gapini tugatar–tugatmas, shohning oʻgʻillari yetib kelib, faryod koʻtarishdi. Shoh ham, aʼyonlar ham hoʻng–hoʻng yigʻlab koʻz yosh toʻkishdi.
37-38 Absalom qochib ketib, Gashur shohi Talmayning yoniga bordi va u yerda uch yil qolib ketdi. Talmay Omihud deganning oʻgʻli edi. Shoh Dovud esa oʻgʻli Omnoʻn uchun uzoq vaqt motam tutdi. 39 Dovud Omnoʻnning oʻlimidan tasalli topgandan keyin, Absalomni sogʻina boshladi .
13–БОБ
Омнўн билан Тамара
1 Сўнгра шундай ҳодиса содир бўлди: Довуднинг Омнўн ва Абсалом деган ўғиллари бор эди. Унинг Тамара деган гўзал бир қизи ҳам бор эди. Тамара Абсаломнинг туғишган синглиси бўлиб, Омнўнга ўгай эди. 2 Омнўн ўгай синглиси Тамарани деб азоб чекавериб, касал бўлиб қолди. Тамара ҳали бокира бўлгани учун, Омнўн унга бирор нарса қилишга ожиз эди.
3 Омнўннинг Ёнадав деган дўсти бор эди. Ёнадав Довуднинг акаси Шимонинг ўғли бўлиб, жуда айёр йигит эди. 4 Бир куни Ёнадав Омнўнга деди:
— Эй шаҳзода, нимага кундан–кунга озиб–тўзиб кетяпсан? Менга ҳам сабабини айт–чи.
— Ўгай акам Абсаломнинг синглиси Тамарани севиб қолдим, — деди Омнўн.
5 — Тўшакка михланиб, ўзингни касалга сол, — деди Ёнадав. — Отанг сени кўргани келганда, унга: “Марҳамат қилиб, синглим Тамара келиб менга бирон таом берсин, таомни кўз олдимда тайёрлаганини мен кўрайин ва унинг қўлидан таом еяйин”, деб айтасан.
6 Хуллас, Омнўн тўшакка михланиб, ўзини касалга солди. Шоҳ уни кўргани келди.
— Марҳамат қилиб, синглим Тамара келиб, олдимда икки дона нон ёпсин, мен унинг қўлидан нон еяйин, — деди Омнўн.
7 Тамара саройда яшарди. Довуд унга: “Аканг Омнўннинг уйига бориб, унга нон ёпиб бер”, деб айттириб юборди.
8 Тамара ўгай акаси Омнўннинг уйига борди. Омнўн тўшакда ётган экан. Тамара хамир қориб, акасининг кўзи олдида нон ёпди. 9 Товадаги нонни олиб келиб, Омнўннинг олдига қўйган эди, у емади. Омнўн:
— Ҳузуримдан ҳамма чиқиб кетсин! — деб буйруқ берди, уйда ҳеч ким қолмади. 10 Шундан кейин Омнўн Тамарага:
— Таомни ётоқхонамга олиб кир, сенинг қўлингдан еяйин, — деди. Тамара ўзи ёпган нонларни акаси Омнўннинг ётоқхонасига олиб кирди. 11 Енг, деб нонни акасига яқин олиб борган эди, Омнўн бирдан Тамарага ёпишиб:
— Кел, мен билан бирга бўл, синглим! — деди.
12 — Йўқ, ака, мени зўрламанг! — деди Тамара. — Исроилда бунақа қилишмайди–ку! Бундай қабиҳ ишни қилманг! 13 Бундай шармандаликдан кейин мен қандай бош кўтариб юраман?! Сиз эса Исроилдаги разил одамлардан биттаси бўлиб қоласиз. Шоҳга айтсангиз, у мени сиздан аямайди–ку!
14 Лекин Омнўн Тамаранинг гапига қулоқ солмади. Омнўн Тамарадан кучлироқ эди, Тамарани зўрлаб ётқизиб, номусига тегди. 15 Кейин Омнўн Тамарадан шундай нафратланиб кетдики, унга бўлган нафрати ардоқлаган севгисидан кучли эди.
— Тур, жўна! — деди у Тамарага.
16 — Йўқ! — деди Тамара. — Мени ҳайдаяпсиз, лекин бу ишингиз менга қилган ҳозирги гуноҳингиздан оғирроқдир.
Бироқ Омнўн унинг гапига қулоқ солмади. 17 Хизматкорини чақириб:
— Бу хотинни ҳузуримдан ҳайдаб чиқариб, эшикни ёп! — деди.
18 Хизматкор Тамарани ташқарига ҳайдаб чиқариб, орқасидан эшикни ёпди. Тамара узун, чиройли гулли либос кийган эди. Шоҳнинг турмушга чиқмаган қизлари шундай кийинишарди. 19 Тамара қайғудан бошига кул сочиб, устидаги узун либосини йиртиб ташлади . Уятдан юзини қўли билан тўсиб, фарёд солганича кетди. 20 Акаси Абсалом ундан:
— Аканг Омнўн сен билан бўлдими? — деб сўради. — Майли, синглим, бу ҳақда бирортасига оғиз оча кўрма! Ахир, у аканг–ку! Бу воқеани кўнглингга олма.
Шундан сўнг Тамара акаси Абсаломнинг уйида яшаб юраверди. У доимо ёлғиз, ғамгин эди. 21 Шоҳ Довуд бўлиб ўтган воқеани эшитиб, қаттиқ ғазабланди. 22 Абсалом эса синглиси Тамаранинг номусини булғагани учун Омнўндан қанчалик нафратланса ҳам, унга бирор марта на яхши, на ёмон гап қилди.
Абсалом Омнўнни ўлдиради
23 Икки йилдан кейин Абсалом шоҳнинг ҳамма ўғилларини Баал–Хазорга зиёфатга таклиф қилди. Баал–Хазор Эфрайим шаҳри яқинида бўлиб, бу ерда Абсалом қўйларининг жунини қирқтираётган эди . 24 Абсалом шоҳнинг ҳузурига келиб:
— Қўйларимнинг жунини қирқтиряпман, марҳамат қилиб, шоҳ аъёнлари билан бирга мен, қулингизга ҳамроҳ бўлсинлар, — деди.
25 — Биз ҳаммамиз борсак, сенга юк бўламиз, ўғлим, — деди шоҳ Довуд. Абсалом қанча илтимос қилмасин, шоҳ, бора олмайман, деб унамади, бормаса ҳам, ўғлини дуо қилди.
26 — Бўлмаса, ижозат берсангиз, акам Омнўн биз билан борсин, — деди Абсалом.
— Омнўн нимага сен билан бориши керак? — деб сўради шоҳ. 27 Абсалом илтимос қилавергандан кейин, шоҳ Омнўнни ва бошқа ўғилларини у билан бирга жўнатди. 28 Абсалом хизматкорларига шундай буйруқ берган эди:
— Қараб туринглар, Омнўн шароб ичиб, сархуш бўлишини кутинглар. Сизларга “Омнўнни уринг”, деб айтишим биланоқ, уни ўлдирасизлар. Қўрқманглар, сизларга мен буйруқ беряпман. Дадил, мард бўлинглар!
29 Хизматкорлар Абсаломнинг буйруғини ижро этиб, Омнўнни ўлдирдилар. Шоҳнинг қолган ўғиллари эса хачирларига миниб қочиб қолишди. 30 Улар йўлда кетаётганларида, “Абсалом шоҳнинг ҳамма ўғилларини ўлдирибди, бирортаси ҳам тирик қолмабди” деган хабар Довуднинг қулоғига етди. 31 Шоҳ ўрнидан турди–да, қайғудан кийимларини йиртиб, ўзини ерга отди. Унинг ёнидаги барча аъёнлари ҳам кийимларини йиртишди.
32 Довуднинг Шимо деган акасининг ўғли Ёнадав шундай деди:
— Шоҳ ҳазратлари, ҳамма ўғилларимдан айрилибман, деб ўйламасинлар, фақат Омнўн ўлди, холос. У ўгай синглиси Тамаранинг номусига теккандан буён Абсалом Омнўнни ўлдиришга қасд қилиб юрарди. 33 Шоҳ жаноби олийлари, ҳамма ўғилларингиз ўлдирилибди деган хабардан хавотирга тушмасинлар. Фақат Омнўн ўлган, холос.
34 Абсалом ўша заҳоти қочиб кетди. Қуддус девори устидаги соқчи ғарб томондан шаҳарга қараб келаётган бир тўп оломонни кўрди. 35 Ёнадав шоҳга:
— Ана, ўғилларингиз келишяпти, мен, қулингиз, айтгандай бўлди, — деди. 36 У гапини тугатар–тугатмас, шоҳнинг ўғиллари етиб келиб, фарёд кўтаришди. Шоҳ ҳам, аъёнлар ҳам ҳўнг–ҳўнг йиғлаб кўз ёш тўкишди.
37-38 Абсалом қочиб кетиб, Гашур шоҳи Талмайнинг ёнига борди ва у ерда уч йил қолиб кетди. Талмай Омиҳуд деганнинг ўғли эди. Шоҳ Довуд эса ўғли Омнўн учун узоқ вақт мотам тутди. 39 Довуд Омнўннинг ўлимидан тасалли топгандан кейин, Абсаломни соғина бошлади .
