17–BOB
1 Ruhim tushgan, umrim oz qolgan,
Qabr meni kutib turibdi.
2 Mazax qiluvchilar atrofimni oʻrab olgan.
Adovatlarini oʻz koʻzlarim bilan koʻrib turibman.
3 Ey Xudo, Oʻzing meni kafillikka olgin.
Axir, yana kim bor meni qoʻllaydigan?
4 Sen doʻstlarimning ongini aql–zakovat uchun yopib qoʻygansan,
Shuning uchun ularning ustun boʻlishlariga yoʻl bermaysan.
5 Ular oʻz foydasini koʻzlab, doʻstlariga xiyonat qiladilar.
Shundaylarning farzandlari koʻr boʻlsin.
6 Xudo meni odamlar orasida kulgi qilib qoʻydi,
Ular yuzimga tupurishadi.
7 Qaygʻudan koʻzlarim xiralashgan,
Aʼzoi badanim zaiflashib, qoq suyak boʻlib qolgan.
8 Oʻzini pokdil deb bilganlar meni koʻrib ajablanyaptilar,
Ular meni ikkiyuzlamachi deb oʻylayaptilar.
Oʻzini aybsiz deb bilganlar mendan gʻazablanyaptilar.
9 Ammo shunga qaramay, solih odam oʻz yoʻlida yuraveradi,
Qoʻli pok boʻlgan kuchayib ketaveradi.
10 Qani endi sizlar kelinglar–chi?!
Orangizdan birorta dono insonni topa olarmikanman?!
11 Mana kunlarim oʻtib ketdi,
Rejalarim ham barbod boʻldi,
Koʻnglimdagi orzularim puchga chiqdi.
12 Doʻstlarim tunni kun, deyishadi,
Atrofi qop–qorongʻi,
Lekin ular, yorugʻlik yaqin, deb turib olishgan.
13 Xoʻsh, agar oʻliklar diyori mening uyim boʻlsa,
Toʻshagimni zulmatda yozsam,
14 Qabrga, sen otamsan, desam,
Qurt–qumursqalarni, onamsiz, opa–singillarimsiz, desam,
15 Men umidli odam boʻlamanmi?
Meni, umidi bor, deb kim aytadi?!
16 Nahotki oʻliklar diyorida umid boʻlsa?!
Yoʻq, tuproqda yotganimda umid boʻlmaydi.”
17–БОБ
1 Руҳим тушган, умрим оз қолган,
Қабр мени кутиб турибди.
2 Мазах қилувчилар атрофимни ўраб олган.
Адоватларини ўз кўзларим билан кўриб турибман.
3 Эй Худо, Ўзинг мени кафилликка олгин.
Ахир, яна ким бор мени қўллайдиган?
4 Сен дўстларимнинг онгини ақл–заковат учун ёпиб қўйгансан,
Шунинг учун уларнинг устун бўлишларига йўл бермайсан.
5 Улар ўз фойдасини кўзлаб, дўстларига хиёнат қиладилар.
Шундайларнинг фарзандлари кўр бўлсин.
6 Худо мени одамлар орасида кулги қилиб қўйди,
Улар юзимга тупуришади.
7 Қайғудан кўзларим хиралашган,
Аъзои баданим заифлашиб, қоқ суяк бўлиб қолган.
8 Ўзини покдил деб билганлар мени кўриб ажабланяптилар,
Улар мени иккиюзламачи деб ўйлаяптилар.
Ўзини айбсиз деб билганлар мендан ғазабланяптилар.
9 Аммо шунга қарамай, солиҳ одам ўз йўлида юраверади,
Қўли пок бўлган кучайиб кетаверади.
10 Қани энди сизлар келинглар–чи?!
Орангиздан бирорта доно инсонни топа олармиканман?!
11 Мана кунларим ўтиб кетди,
Режаларим ҳам барбод бўлди,
Кўнглимдаги орзуларим пучга чиқди.
12 Дўстларим тунни кун, дейишади,
Атрофи қоп–қоронғи,
Лекин улар, ёруғлик яқин, деб туриб олишган.
13 Хўш, агар ўликлар диёри менинг уйим бўлса,
Тўшагимни зулматда ёзсам,
14 Қабрга, сен отамсан, десам,
Қурт–қумурсқаларни, онамсиз, опа–сингилларимсиз, десам,
15 Мен умидли одам бўламанми?
Мени, умиди бор, деб ким айтади?!
16 Наҳотки ўликлар диёрида умид бўлса?!
Йўқ, тупроқда ётганимда умид бўлмайди.”
