13–BOB
Xudo Bobilni jazolaydi
1 Omiz oʻgʻli Ishayoga vahiyda Bobil toʻgʻrisida ayon boʻlgan bashorat.
2 Yalang tepalik uzra bayroq koʻtaring,
Bobilga qarshi jangchilarni safarbar qiling.
Hammasini jangga daʼvat eting,
Ular aslzodalar darvozalarini ishgʻol qilsin.
3 Egam aytar: “Men Oʻzim tanlaganlarga amr berib,
Qahrimni koʻrsatsin deb, jangchilarimni yigʻdim,
Gʻalabamdan sevinadiganlarni toʻpladim.”
4 Qirlardagi olomonning tovushi
Oʻxshaydi buyuk xalqning ovoziga.
Ana, shohliklarning shovqin–suroni!
Elatlar yigʻilmoqda.
Jang qilmoqqa lashkarini
Sarvari Olam tayyorlamoqda.
5 Kelayotir ular uzoq yerlardan,
Ha, osmon gumbazining bir burchidan.
Egam va Uning gʻazab qurollari
Vayron qiladi butun yer yuzini.
6 Faryod qil, Egamizning kuni yaqin!
Ha, Qodir Xudo kulfat yuboradi!
7 Hamma qoʻllardan darmon ketadi,
Har bir inson vahimaga tushadi.
8 Ular dahshatga tusharlar,
Dardu iztirob ularni chulgʻar,
Toʻlgʻoq tutgan ayolday bukchayib qolar.
Bir–biriga qoʻrquv ichra qarar,
Ularning yuzlari lovullab yonar.
9 Mana, kelayotir Egamizning kuni!
Alanga olayotir gʻazabu qahr, dahshat.
Vayronaga aylantirar yer yuzini,
Yer yuzidan qirib tashlar gunohkorlarni.
10 Ha, samodagi yulduzlar, burjlar
Taratmaydi oʻz yorugʻligini.
Quyosh chiqsa ham, zulmat boʻladi,
Oy oʻz nurini sochmaydi.
11 Egam aytar:
“Olam bilan hisob–kitob qilaman qabihligi uchun,
Fosiqlar bilan ularning gunohi uchun,
Manmanlarning kiborligiga chek qoʻyaman,
Takabburlarni dimogʻdorligi uchun yerga uraman.
12 Insonni kamyob qilarman sof oltindan ham,
Odamni Ofir oltinidan ham.
13 Gʻazabim alangalangan kun
Samoni titratib yuborarman.
Men, Sarvari Olamning gʻazabidan
Zamin qoʻzgʻaladi oʻz oʻrnidan.
14 Shunda inson ovdagi jayronday boʻlar,
Choʻponsiz qolgan suruvday boʻlar,
Har biri oʻz xalqiga qaytib ketadi,
Har biri oʻz yurtiga qochib boradi.
15 Topilganlarning har biri nayzaga ilinadi,
Qoʻlga tushgan har kim qilichdan oʻtkaziladi.
16 Oʻzlarining koʻz oʻngida
Chaqaloqlari tilka–pora boʻladi.
Uylari talon–taroj boʻladi,
Xotinlariga tajovuz qilinadi.
17 Mana, Midiyaliklarni ularga qarshi qoʻyaman,
Midiyaliklarga kumushning hech keragi yoʻq,
Ular oltinni ham istamaslar.
18 Ularning oʻqlari yoshlarni qiradi,
Shafqat koʻrsatmaydi ular bolalarga,
Rahm qilmaydi ona qornidagilarga.
19 Bobil shahri shohliklarning goʻzali,
Bobildir — Bobilliklarning ulugʻvor durdonasi.
Ammo Men, Xudo, yer bilan yakson qilaman
Xuddi Sadoʻm, Gʻamoʻra kabi uni.
20 Endi u yerda hech kim yashamas,
To abad hech kim uni maskan qilmas.
U yerda hatto chodir qurilmas,
Choʻponlar suruvlarini oʻtlatmas.
21 Ammo yovvoyi hayvonlar bu yerda yotar,
Uylar yirtqichlar bilan toʻlar,
U yerda boyqushlar joylashar,
Echkilar u yerda shataloq otar.
22 Uvullashar sirtlonlar qalʼalarda,
Chiyaboʻrilar goʻzal saroylarda.
Oʻsha vaqt yaqin orada keladi,
Oʻsha kun kelmasdan qolmaydi.”
13–БОБ
Худо Бобилни жазолайди
1 Омиз ўғли Ишаёга ваҳийда Бобил тўғрисида аён бўлган башорат.
2 Яланг тепалик узра байроқ кўтаринг,
Бобилга қарши жангчиларни сафарбар қилинг.
Ҳаммасини жангга даъват этинг,
Улар аслзодалар дарвозаларини ишғол қилсин.
3 Эгам айтар: “Мен Ўзим танлаганларга амр бериб,
Қаҳримни кўрсатсин деб, жангчиларимни йиғдим,
Ғалабамдан севинадиганларни тўпладим.”
4 Қирлардаги оломоннинг товуши
Ўхшайди буюк халқнинг овозига.
Ана, шоҳликларнинг шовқин–сурони!
Элатлар йиғилмоқда.
Жанг қилмоққа лашкарини
Сарвари Олам тайёрламоқда.
5 Келаётир улар узоқ ерлардан,
Ҳа, осмон гумбазининг бир бурчидан.
Эгам ва Унинг ғазаб қуроллари
Вайрон қилади бутун ер юзини.
6 Фарёд қил, Эгамизнинг куни яқин!
Ҳа, Қодир Худо кулфат юборади!
7 Ҳамма қўллардан дармон кетади,
Ҳар бир инсон ваҳимага тушади.
8 Улар даҳшатга тушарлар,
Дарду изтироб уларни чулғар,
Тўлғоқ тутган аёлдай букчайиб қолар.
Бир–бирига қўрқув ичра қарар,
Уларнинг юзлари ловуллаб ёнар.
9 Мана, келаётир Эгамизнинг куни!
Аланга олаётир ғазабу қаҳр, даҳшат.
Вайронага айлантирар ер юзини,
Ер юзидан қириб ташлар гуноҳкорларни.
10 Ҳа, самодаги юлдузлар, буржлар
Таратмайди ўз ёруғлигини.
Қуёш чиқса ҳам, зулмат бўлади,
Ой ўз нурини сочмайди.
11 Эгам айтар:
“Олам билан ҳисоб–китоб қиламан қабиҳлиги учун,
Фосиқлар билан уларнинг гуноҳи учун,
Манманларнинг киборлигига чек қўяман,
Такаббурларни димоғдорлиги учун ерга ураман.
12 Инсонни камёб қиларман соф олтиндан ҳам,
Одамни Офир олтинидан ҳам.
13 Ғазабим алангаланган кун
Самони титратиб юборарман.
Мен, Сарвари Оламнинг ғазабидан
Замин қўзғалади ўз ўрнидан.
14 Шунда инсон овдаги жайрондай бўлар,
Чўпонсиз қолган сурувдай бўлар,
Ҳар бири ўз халқига қайтиб кетади,
Ҳар бири ўз юртига қочиб боради.
15 Топилганларнинг ҳар бири найзага илинади,
Қўлга тушган ҳар ким қиличдан ўтказилади.
16 Ўзларининг кўз ўнгида
Чақалоқлари тилка–пора бўлади.
Уйлари талон–тарож бўлади,
Хотинларига тажовуз қилинади.
17 Мана, Мидияликларни уларга қарши қўяман,
Мидияликларга кумушнинг ҳеч кераги йўқ,
Улар олтинни ҳам истамаслар.
18 Уларнинг ўқлари ёшларни қиради,
Шафқат кўрсатмайди улар болаларга,
Раҳм қилмайди она қорнидагиларга.
19 Бобил шаҳри шоҳликларнинг гўзали,
Бобилдир — Бобилликларнинг улуғвор дурдонаси.
Аммо Мен, Худо, ер билан яксон қиламан
Худди Садўм, Ғамўра каби уни.
20 Энди у ерда ҳеч ким яшамас,
То абад ҳеч ким уни маскан қилмас.
У ерда ҳатто чодир қурилмас,
Чўпонлар сурувларини ўтлатмас.
21 Аммо ёввойи ҳайвонлар бу ерда ётар,
Уйлар йиртқичлар билан тўлар,
У ерда бойқушлар жойлашар,
Эчкилар у ерда шаталоқ отар.
22 Увиллашар сиртлонлар қалъаларда,
Чиябўрилар гўзал саройларда.
Ўша вақт яқин орада келади,
Ўша кун келмасдан қолмайди.”
