48–BOB
Yoqub Efrayim bilan Manasheni duo qiladi
1 Bir kuni Yusufga: “Otangiz kasal” degan xabar yetib keldi. Yusuf ikkala oʻgʻlini — Manashe bilan Efrayimni yoniga olib, otasining huzuriga bordi. 2 Yoqub Yusufning kelganini eshitgach, kuchini yigʻib, toʻshagiga oʻtirdi. 3 Yoqub Yusufga dedi:
— Qodir Xudo Kanʼon yurtidagi Luz shahrida menga zohir boʻlgan va marhamat koʻrsatib, 4 shunday degan edi: “Men seni barakali qilib, naslingni koʻpaytiraman. Men sendan koʻp xalqlarni yarataman. Bu yerni sendan keyin naslingga abadiy mulk qilib beraman.” 5 Men Misrga kelmasimdan avval Efrayim bilan Manashe bu yerda tugʻilgan edilar. Shu ikkala oʻgʻling endi mening oʻgʻillarimdir. Ruben va Shimoʻn menga qanday oʻgʻil boʻlsa, sening ikkala oʻgʻling ham mening oʻgʻillarim boʻladi. 6 Efrayim bilan Manashedan keyin tugʻiladigan oʻgʻillaring esa oʻzingniki boʻladi. Tugʻiladigan oʻgʻillaringga Efrayim va Manashega qarashli yerlardan meros berilsin. 7 Buni shu sababdan qilyapmanki, men Paddondan qaytib kelayotganimda, afsuski, onang Rohila Kanʼon yurtida — Efratga yetib bormasdan yoʻlda olamdan oʻtgan edi. Men uni oʻsha yerda — Efratga boradigan yoʻl boʻyida dafn qilganman. (Efrat hozir Baytlahm deb yuritiladi.)
8-10 Bu paytga kelib Yoqubning koʻzlari keksalikdan xiralashgan, yaxshi koʻrmas edi. Yoqub Yusufning oʻgʻillarini koʻrganda, “Bular kimlar?” deb soʻradi.
— Bular Xudo shu yerda menga bergan oʻgʻillarim, — deb javob berdi Yusuf.
— Menga yaqinroq olib kelgin ularni, duo qilayin.
Yusuf oʻgʻillarini otasiga yaqinroq olib bordi. Yoqub bolalarni bagʻriga bosib, oʻpdi. 11 Yoqub Yusufga dedi:
— Men seni hech qachon koʻrmayman, deb oʻylagan edim. Ammo Xudo sening bolalaringni ham koʻrishni nasib etdi.
12 Yusuf bolalarni otasining tizzasidan oldi va otasiga muk tushib taʼzim qildi. 13 Yusuf oʻng qoʻli bilan Efrayimni ushlab, Yoqubning chap tomoniga, chap qoʻli bilan Manasheni ushlab, Yoqubning oʻng tomoniga yaqinroq olib keldi. 14 Lekin Yoqub qoʻllarini chalishtirdi–yu, oʻng qoʻlini kenja oʻgʻil Efrayimning boshiga, chap qoʻlini toʻngʻich oʻgʻil Manashening boshiga qoʻydi. 15 Soʻngra Yusufni duo qildi :
“Ota–bobolarim Ibrohim va Isʼhoqqa yoʻl koʻrsatgan Xudo,
Umrim boʻyi mening choʻponim boʻlgan Xudo,
16 Barcha ofatlardan meni saqlagan farishta
Bu bolalarga ham marhamat koʻrsatsin.
Mening nomim, bobom Ibrohim, otam Isʼhoqning nomi
Shu bolalar orqali yashasin, yer yuzida ular lak–lak koʻpaysin.”
17 Lekin otasi oʻng qoʻlini Efrayimning boshiga qoʻygani Yusufga yoqmadi. Shuning uchun otasining oʻng qoʻlini Efrayimning boshidan Manashening boshiga olib qoʻymoqchi boʻldi.
18 — Bunday emas, ota, — dedi Yusuf, — bunisi toʻngʻichi, oʻng qoʻlingizni uning boshiga qoʻying.
19 Lekin otasi rozi boʻlmadi:
— Bilaman, oʻgʻlim, bilaman. Manashening nasli ham buyuk xalq boʻladi. Lekin Efrayimning avlodi, Manashenikiga qaraganda, yanada buyuk boʻlib, Efrayimning avlodidan koʻp xalqlar kelib chiqadi.
20 Yoqub oʻsha kuni Efrayim bilan Manasheni shunday deb duo qildi:
“Isroil xalqi sizlarning nomingizni aytar bir–birini duo qilganda,
Efrayim va Manasheday qilsin seni Xudo, deb aytganlarida.”
Shunday qilib, Yoqub Efrayimni Manashedan yuqori qoʻydi.
21 Shundan keyin Yoqub Yusufga dedi:
— Mening umrim oxirlab boryapti. Lekin Xudo sizlar bilan birga boʻladi, sizlarni ota–bobolaringizning yeriga yana qaytarib olib boradi. 22 Shakamni esa akalaringga emas, senga beryapman. Bu hosildor yerlarni men qilichu kamonim bilan Amor xalqlaridan tortib olganman .
48–БОБ
Ёқуб Эфрайим билан Манашени дуо қилади
1 Бир куни Юсуфга: “Отангиз касал” деган хабар етиб келди. Юсуф иккала ўғлини — Манаше билан Эфрайимни ёнига олиб, отасининг ҳузурига борди. 2 Ёқуб Юсуфнинг келганини эшитгач, кучини йиғиб, тўшагига ўтирди. 3 Ёқуб Юсуфга деди:
— Қодир Худо Канъон юртидаги Луз шаҳрида менга зоҳир бўлган ва марҳамат кўрсатиб, 4 шундай деган эди: “Мен сени баракали қилиб, наслингни кўпайтираман. Мен сендан кўп халқларни яратаман. Бу ерни сендан кейин наслингга абадий мулк қилиб бераман.” 5 Мен Мисрга келмасимдан аввал Эфрайим билан Манаше бу ерда туғилган эдилар. Шу иккала ўғлинг энди менинг ўғилларимдир. Рубен ва Шимўн менга қандай ўғил бўлса, сенинг иккала ўғлинг ҳам менинг ўғилларим бўлади. 6 Эфрайим билан Манашедан кейин туғиладиган ўғилларинг эса ўзингники бўлади. Туғиладиган ўғилларингга Эфрайим ва Манашега қарашли ерлардан мерос берилсин. 7 Буни шу сабабдан қиляпманки, мен Паддондан қайтиб келаётганимда, афсуски, онанг Роҳила Канъон юртида — Эфратга етиб бормасдан йўлда оламдан ўтган эди. Мен уни ўша ерда — Эфратга борадиган йўл бўйида дафн қилганман. (Эфрат ҳозир Байтлаҳм деб юритилади.)
8-10 Бу пайтга келиб Ёқубнинг кўзлари кексаликдан хиралашган, яхши кўрмас эди. Ёқуб Юсуфнинг ўғилларини кўрганда, “Булар кимлар?” деб сўради.
— Булар Худо шу ерда менга берган ўғилларим, — деб жавоб берди Юсуф.
— Менга яқинроқ олиб келгин уларни, дуо қилайин.
Юсуф ўғилларини отасига яқинроқ олиб борди. Ёқуб болаларни бағрига босиб, ўпди. 11 Ёқуб Юсуфга деди:
— Мен сени ҳеч қачон кўрмайман, деб ўйлаган эдим. Аммо Худо сенинг болаларингни ҳам кўришни насиб этди.
12 Юсуф болаларни отасининг тиззасидан олди ва отасига мук тушиб таъзим қилди. 13 Юсуф ўнг қўли билан Эфрайимни ушлаб, Ёқубнинг чап томонига, чап қўли билан Манашени ушлаб, Ёқубнинг ўнг томонига яқинроқ олиб келди. 14 Лекин Ёқуб қўлларини чалиштирди–ю, ўнг қўлини кенжа ўғил Эфрайимнинг бошига, чап қўлини тўнғич ўғил Манашенинг бошига қўйди. 15 Сўнгра Юсуфни дуо қилди :
“Ота–боболарим Иброҳим ва Исҳоққа йўл кўрсатган Худо,
Умрим бўйи менинг чўпоним бўлган Худо,
16 Барча офатлардан мени сақлаган фаришта
Бу болаларга ҳам марҳамат кўрсатсин.
Менинг номим, бобом Иброҳим, отам Исҳоқнинг номи
Шу болалар орқали яшасин, ер юзида улар лак–лак кўпайсин.”
17 Лекин отаси ўнг қўлини Эфрайимнинг бошига қўйгани Юсуфга ёқмади. Шунинг учун отасининг ўнг қўлини Эфрайимнинг бошидан Манашенинг бошига олиб қўймоқчи бўлди.
18 — Бундай эмас, ота, — деди Юсуф, — буниси тўнғичи, ўнг қўлингизни унинг бошига қўйинг.
19 Лекин отаси рози бўлмади:
— Биламан, ўғлим, биламан. Манашенинг насли ҳам буюк халқ бўлади. Лекин Эфрайимнинг авлоди, Манашеникига қараганда, янада буюк бўлиб, Эфрайимнинг авлодидан кўп халқлар келиб чиқади.
20 Ёқуб ўша куни Эфрайим билан Манашени шундай деб дуо қилди:
“Исроил халқи сизларнинг номингизни айтар бир–бирини дуо қилганда,
Эфрайим ва Манашедай қилсин сени Худо, деб айтганларида.”
Шундай қилиб, Ёқуб Эфрайимни Манашедан юқори қўйди.
21 Шундан кейин Ёқуб Юсуфга деди:
— Менинг умрим охирлаб боряпти. Лекин Худо сизлар билан бирга бўлади, сизларни ота–боболарингизнинг ерига яна қайтариб олиб боради. 22 Шакамни эса акаларингга эмас, сенга беряпман. Бу ҳосилдор ерларни мен қиличу камоним билан Амор халқларидан тортиб олганман .
