7–BOB
1 Insonning yerdagi mehnati mashaqqatli–ku!
Uning kunlari mardikorning kuniga oʻxshaydi–ku!
2 Ha, inson soyani qoʻmsagan qulga oʻxshaydi!
Oʻz haqini kutgan mardikordaydir u!
3 Menga ham maqsadsiz oylar,
Qaygʻuga toʻla tunlar berilgan.
4 Yotganimda: «Qachon tong otarkan?» — deyman,
Lekin tun juda choʻzilib ketadi,
Tong otguncha agʻnab chiqaman.
5 Tanamni qurt va yara bosib ketgan,
Terim yorilib, yiringlab ketgan.
6 Kunlarim boʻzchining mokisidan ham tezroq oʻtadi,
Aslo umid bagʻishlamay oʻtib ketaveradi.
Ayub Xudoga yolvoradi
7 Ey Xudoyim, hayotim bir nafasday ekanligini yodingda tut,
Koʻzlarim endi hech qachon yaxshilikni koʻrmaydi.
8 Hozir meni koʻrib turibsan, lekin bu uzoqqa choʻzilmas,
Meni qidirasan, lekin men oʻshanda boʻlmayman.
9 Bulut tarqalib, yoʻq boʻlib ketadi.
Xuddi shunga oʻxshab, oʻliklar diyoriga ketganlar qaytib kelmaydi.
10 Ular uylariga qaytib kelmaydilar,
Oʻz yashagan joylarida ularni bilmaydilar.
11 Shuning uchun jim boʻlmay,
Oʻz dardimni bayon qilaman,
Alam–hasratda shikoyat qilaman.
12 Ey Xudoyim! Nima uchun ustimdan qoʻriqchi qoʻyding?
Men dengizmanmi yoki dengiz maxluqimanmi?
13 «Toʻshagim menga tasalli berar,
Uyqu dardimni yengillashtirar», — desam,
14 Tushlar orqali meni qoʻrqitasan,
Vahiylar orqali dahshatga solasan.
15 Shunda men, qani endi boʻgʻilib qoʻya qolsam, deyman,
Axir, shu jismimda yashashdan koʻra, oʻlim afzalroq.
16 Hayotimdan nafratlanyapman, abadiy yashamayman.
Hayotim bir nafasday boʻlsa oʻzi, meni tinch qoʻygin, axir!
17 Inson kim boʻlibdiki,
Unga shunchalik eʼtibor bersang?!
Odam kim boʻlibdiki,
U haqda oʻylasang?!
18 Har tong uni tekshirib,
Har lahzada sinasang?!
19 Bir lahzaga mendan yuz oʻgirgin,
Tinch qoʻygin, hech boʻlmasa bir yutinay.
20 Gunoh qilgan boʻlsam, Senga nima, ey odamzod Qoʻriqchisi?!
Nima uchun meni Oʻzingga nishon qilib olding?!
Sening menda qasding bormi?!
21 Nima uchun gunohimni kechirib,
Aybimdan forigʻ qilmaysan?
Axir, yaqinda tuproqqa qaytaman–ku!
Meni qidirganingda esa yoʻq boʻlib ketgan boʻlaman.”
1 Is there not an appointed time to man upon earth? are not his days also like the days of an hireling? 2 As a servant earnestly desireth the shadow, and as an hireling looketh for the reward of his work: 3 So am I made to possess months of vanity, and wearisome nights are appointed to me. 4 When I lie down, I say, When shall I arise, and the night be gone? and I am full of tossings to and fro unto the dawning of the day. 5 My flesh is clothed with worms and clods of dust; my skin is broken, and become loathsome. 6 My days are swifter than a weaver’s shuttle, and are spent without hope.
7 O remember that my life is wind: mine eye shall no more see good. 8 The eye of him that hath seen me shall see me no more: thine eyes are upon me, and I am not. 9 As the cloud is consumed and vanisheth away: so he that goeth down to the grave shall come up no more . 10 He shall return no more to his house, neither shall his place know him any more. 11 Therefore I will not refrain my mouth; I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul. 12 Am I a sea, or a whale, that thou settest a watch over me? 13 When I say, My bed shall comfort me, my couch shall ease my complaint; 14 Then thou scarest me with dreams, and terrifiest me through visions: 15 So that my soul chooseth strangling, and death rather than my life. 16 I loathe it; I would not live alway: let me alone; for my days are vanity.
17 What is man, that thou shouldest magnify him? and that thou shouldest set thine heart upon him? 18 And that thou shouldest visit him every morning, and try him every moment? 19 How long wilt thou not depart from me, nor let me alone till I swallow down my spittle? 20 I have sinned; what shall I do unto thee, O thou preserver of men? why hast thou set me as a mark against thee, so that I am a burden to myself? 21 And why dost thou not pardon my transgression, and take away mine iniquity? for now shall I sleep in the dust; and thou shalt seek me in the morning, but I shall not be .
