3–BOB
Ayubning ilk nutqi: u tugʻilgan kunini laʼnatlaydi
1 Oxiri Ayub soʻz boshlab, oʻzi dunyoga kelgan kunni laʼnatladi. 2 U shunday dedi:
3 “Men tugʻilgan kun qirilib ketsin,
Men yaratilgan kecha laʼnati boʻlsin.
4 Oʻsha kun zulmatga aylanib qolsin!
Hatto Xudo ham shu kunni eslamasin,
Oʻsha kun hech qachon nur koʻrmasin.
5 Zimziyo zulmat uni qamrasin,
U kunni bulutlar berkitsin,
Quyosh nurini qorongʻilik toʻsib qoʻysin.
6 Ha, oʻsha kechani zulmat yutib yuborsin!
Yil kunlari orasida hech qachon sanalmasin,
Oylarning hisobiga oʻsha kecha kirmasin.
7 Oʻsha kecha qisir boʻlsin,
Undan shodlik ovozi yangramasin.
8 Maxluq Levitanni chaqirishga qodir boʻlganlar uni qargʻasin,
Ha, laʼnat oʻqiydiganlar oʻsha kechaga qargʻish yogʻdirsin.
9 Oʻsha kechada tong yulduzlari charaqlamasin.
Oʻsha kecha yorugʻlikka umid qilsin–u,
Ammo tong shuʼlasini koʻrmasin.
10 Onamning bachadonini berkitmagani uchun,
Meni shuncha qaygʻudan xoli qilmagani uchun
Oʻsha kecha laʼnati boʻlsin.
11 Nima uchun oʻlik tugʻilmadim?!
Onam qornidan tushiboq, oʻlmadim?!
12 Nima uchun onam meni tizzalarida olib oʻtirdi ekan?!
Nima uchun meni emizdi ekan?!
13 Oʻlganimda edi, hozir tinch yotgan boʻlardim.
Uxlab, orom olib yotgan boʻlardim.
14 Vayronalarni tiklashga qodir boʻlgan
Shohu amaldorlar bilan birga boʻlardim.
15 Tillaga boy, uylarini kumushga toʻldirgan
Shahzodalar qatori yotgan boʻlardim.
16 Nima uchun oʻlik tugʻilgan boladay boʻlmadim?!
Nima uchun yorugʻlik koʻrmagan chaqaloqday koʻmilmadim?!
17 Axir, qabrda fosiqlar ham
Fosiqlik qilishdan toʻxtaydilar–ku!
Charchaganlar ham dam oladilar–ku!
18 Asirlar u yerda jam boʻlib tinch yashaydi,
Nazoratchilarning baqir–chaqiri eshitilmaydi.
19 Katta ham, kichik ham u yerda bordir,
Qullar ham nihoyat u yerda ozoddir.
20 Nima uchun qiynalganga yorugʻlik berilgan,
Qaygʻuga botganga esa hayot ato qilingan?!
21 Ular oʻlimni kutadilar, lekin oʻlim kelmaydi,
Qimmatbaho xazinadan ham koʻra,
Koʻproq oʻlimni izlaydi ular.
22 Oʻlim topganlarida ular juda quvonadi,
Shodlikdan boshlari osmonga yetadi.
23 Nima uchun yoʻlni koʻrolmaydiganlarga yorugʻlik berilgan?!
Axir, Xudo ularning yoʻlini toʻsib qoʻygan–ku!
24 Non yeyish oʻrniga ogʻir uf tortaman,
Chuqur ohu nolalarim suvday oqib chiqyapti.
25 Ha, nimadan qoʻrqqan boʻlsam, oʻsha boshimga tushdi.
Xavfsiraganlarim sodir boʻldi.
26 Koʻnglim tinch emas, menda xotirjamlik yoʻq,
Tinchlik yoʻq, gʻam–tashvish esa kelaveradi.”
1 After this opened Job his mouth, and cursed his day. 2 And Job spake, and said, 3 Let the day perish wherein I was born, and the night in which it was said, There is a man child conceived. 4 Let that day be darkness; let not God regard it from above, neither let the light shine upon it. 5 Let darkness and the shadow of death stain it; let a cloud dwell upon it; let the blackness of the day terrify it. 6 As for that night, let darkness seize upon it; let it not be joined unto the days of the year, let it not come into the number of the months. 7 Lo, let that night be solitary, let no joyful voice come therein. 8 Let them curse it that curse the day, who are ready to raise up their mourning. 9 Let the stars of the twilight thereof be dark; let it look for light, but have none; neither let it see the dawning of the day: 10 Because it shut not up the doors of my mother’s womb, nor hid sorrow from mine eyes.
11 Why died I not from the womb? why did I not give up the ghost when I came out of the belly? 12 Why did the knees prevent me? or why the breasts that I should suck? 13 For now should I have lain still and been quiet, I should have slept: then had I been at rest, 14 With kings and counsellors of the earth, which built desolate places for themselves; 15 Or with princes that had gold, who filled their houses with silver: 16 Or as an hidden untimely birth I had not been; as infants which never saw light. 17 There the wicked cease from troubling; and there the weary be at rest. 18 There the prisoners rest together; they hear not the voice of the oppressor. 19 The small and great are there; and the servant is free from his master.
20 Wherefore is light given to him that is in misery, and life unto the bitter in soul; 21 Which long for death, but it cometh not; and dig for it more than for hid treasures; 22 Which rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave? 23 Why is light given to a man whose way is hid, and whom God hath hedged in? 24 For my sighing cometh before I eat, and my roarings are poured out like the waters. 25 For the thing which I greatly feared is come upon me, and that which I was afraid of is come unto me. 26 I was not in safety, neither had I rest, neither was I quiet; yet trouble came.
