12–BOB
Xudoga sodiq qolinglar!
1 Imoni bizga ibrat boʻlib xizmat qiladigan ana shu odamlarning hammasi atrofimizni oʻrab olgan. Bu katta olomon bizni kuzatib turarkan, taqdirimizdagi musobaqada sabr–toqat bilan chopaylik. Yugurishimizga xalaqit berayotgan har qanday yukni, ayniqsa, toʻsqinlik qilayotgan har qanday gunohni bir chetga uloqtirib tashlaylik. 2 Isoga koʻz tikaylik. Axir, bu imon musobaqasida U biz uchun yoʻl ochib, butun masofani bizdan oldin yugurib oʻtdi. Iso kelajakdagi shodlikka erishish uchun sharmandali oʻlimni pisand qilmay, xochda azob tortib jon berdi. Hozir esa U Xudo taxtining oʻng tomonida oʻtiribdi . 3 Jasoratingiz soʻnmasligi va koʻnglingiz choʻkmasligi uchun Iso haqida fikr yuritinglar. Axir, U gunohkorlar tomonidan koʻp xoʻrlanib, hammasiga chidagan–ku!
Xudo Oʻz farzandlarini tarbiyalaydi
4 Sizlar esa qoningiz toʻkilguncha gunohga qarshi kurashmadingizlar. 5 Xudoning sizlarga Oʻz farzandlari sifatida aytgan mana bu dalda soʻzlarini unutibsizlar:
“Oʻgʻlim, Egamizning tarbiyasiga eʼtiborsiz boʻlmagin,
Undan tanbeh olganingda koʻngling choʻkmasin.
6 Zero, Egamiz yaxshi koʻrgan bandasini tarbiyalaydi,
Farzand qilib olgan har bir odamni jazolaydi.”
7 Chekayotgan azoblaringizni Xudoning tarbiyasi deb bilib, sabr–toqat qilinglar. Chunki Xudo sizlarni Oʻz farzandlariday koʻrib, tarbiya qilyapti. Axir, har bir ota oʻz farzandini tarbiya qiladi–ku! 8 Agar Xudo sizlarni boshqa farzandlarini tarbiyalaganday tarbiyalamasa, demak, sizlar Xudoning farzandlari emas, haromzodasizlar. 9 Biz jismoniy otalarimizning tarbiyasini olib, ularni hurmat qilib kelyapmiz. Shunday ekan, yangi hayotga ega boʻlish uchun osmondagi Otamizga bundan–da koʻproq itoat qilishimiz kerak emasmi?! 10 Jismoniy otalarimiz qisqa vaqt davomida, bizni oʻz bilganiday tarbiyalagan edilar. Xudo esa bizning manfaatimizni koʻzlaydi. Biz U kabi muqaddas boʻlishimiz uchun Xudo bizni tarbiyalaydi. 11 Odam tarbiya olayotganda xursand boʻlmaydi, aksincha, qaygʻuradi. Ammo bunday tarbiyani olgan odam keyinchalik tinch–totuv va solih hayot kechiradi.
Xudoning yoʻlidan yuringlar!
12 Sizlarning qoʻllaringiz toliqqan, tizzalaringiz bukilgan, ammo mahkam turing. 13 Oʻzingiz uchun toʻgʻri yoʻlni tanlab yuring . Toki orangizdagi “ojiz” va “oqsoq” odamlar yiqilmasin, balki shifo topsinlar.
14 Hamma bilan tinch–totuv yashashga harakat qilinglar. Halol hayot kechirishga tirishinglar, aks holda, Egamizni koʻra olmaysizlar. 15 Ehtiyot boʻlinglar, tagʻin, oʻzingizni Xudoning inoyatidan mahrum qilib qoʻymanglar. Oralaringizda achchiq ildiz oʻsishiga yoʻl qoʻymanglar, aks holda, uning zahri muammolar tugʻdirib, koʻplaringizni harom qiladi. 16 Qaranglar, orangizda Esovga oʻxshaganlar boʻlmasin. Esov toʻngʻich oʻgʻil huquqini bir kosa ovqat uchun sotgan axloqi buzuq , betavfiq bir odam edi. 17 Oʻzingizga maʼlumki, keyin Esov vaʼda qilingan merosni olish uchun otasidan: “Meni duo qiling”, deb soʻradi, ammo otasi uni rad etdi. Esov koʻz yosh toʻkib, otasiga yolvorsa–da, voz kechgan merosini qaytarib olishga aslo imkon yoʻq edi .
Xudodan yuz oʻgirmanglar!
18 Sizlar yaqinlashgan togʻ Sinay togʻi emas. Sinay togʻi jismoniy bir togʻ boʻlib, unga qoʻl tekkizib koʻrsa boʻlardi. U yerda alanga lovullab yonardi, ustini zulmat, qora bulut qoplagan, boʻron bosgan edi. 19 Burgʻu sadosi yangrab, Xudoning ovozi eshitilgandi. Buni eshitgan odamlar: “Yolvoramiz, Xudo bizga boshqa gapirmasin”, deb oʻtingandi. 20 Chunki: “Toqqa hatto hayvon ham tegsa, toshboʻron qilinsin” degan Xudoning buyrugʻiga ular dosh bera olmagan edilar. 21 Sinay togʻidagi manzara shu qadar dahshatli ediki, Musoning oʻzi: “Qoʻrqqanimdan titrab ketyapman”, degandi .
22 Sizlar, aksincha, samodagi Sion togʻiga va barhayot Xudoning shahri — samoviy Quddusga yaqinlashgansizlar. Shod–xurramlik qilgani yigʻilgan minglab farishtalar oldiga kelgansizlar. 23 Ismlari osmonda yozilgan Xudoning merosxoʻrlariga sizlar sherik boʻldingizlar. Hammani hukm qiluvchi Xudoning huzuriga kirdingizlar. Xudo barkamol qilgan solihlarning ruhlari oldiga keldingizlar. 24 Sizlar yangi ahdning vositachisi Isoning huzuriga kirdingizlar. Isoning qoniga yaqinlashdingizlar. Uning qoni Hobilning qoniga oʻxshab qasos talab qilmaydi, aksincha, gunohlarimizni yuvish uchun toʻkilgan .
25 Ehtiyot boʻlinglar, sizlarga gapirayotgan Xudodan yuz oʻgirmanglar! Xudo yer yuzida gapirgan vaqtda, Uni rad etganlar halokatdan qutula olmagan edilar. Shunday ekan, biz osmondan gapirayotgan Xudoni rad etsak, ikki dunyoda ham jazodan qutula olmaymiz! 26 Oʻsha vaqtda Uning ovozi yerni larzaga solgan edi . Endi esa U shunday demoqda :
“Men yana bir bor yerni larzaga solaman, ammo bu safar osmonni ham titrataman.”
27 “Yana bir bor” degani shuni bildiradiki, yaratilgan butun mavjudot yoʻq boʻlib ketadi, faqat tebranmas, abadiy mavjudot qoladi.
28 Bizga tebranmas shohlik berilgan. Shunday ekan, Xudodan minnatdor boʻlib, ehtirom va qoʻrquv ila Unga manzur ravishda sajda qilaylik. 29 Axir, bizning Xudoyimiz yamlamay yutadigan olovdir .
1 Wherefore seeing we also are compassed about with so great a cloud of witnesses, let us lay aside every weight, and the sin which doth so easily beset us , and let us run with patience the race that is set before us, 2 Looking unto Jesus the author and finisher of our faith; who for the joy that was set before him endured the cross, despising the shame, and is set down at the right hand of the throne of God. 3 For consider him that endured such contradiction of sinners against himself, lest ye be wearied and faint in your minds. 4 Ye have not yet resisted unto blood, striving against sin. 5 And ye have forgotten the exhortation which speaketh unto you as unto children, My son, despise not thou the chastening of the Lord, nor faint when thou art rebuked of him: 6 For whom the Lord loveth he chasteneth, and scourgeth every son whom he receiveth. 7 If ye endure chastening, God dealeth with you as with sons; for what son is he whom the father chasteneth not? 8 But if ye be without chastisement, whereof all are partakers, then are ye bastards, and not sons. 9 Furthermore we have had fathers of our flesh which corrected us , and we gave them reverence: shall we not much rather be in subjection unto the Father of spirits, and live? 10 For they verily for a few days chastened us after their own pleasure; but he for our profit, that we might be partakers of his holiness. 11 Now no chastening for the present seemeth to be joyous, but grievous: nevertheless afterward it yieldeth the peaceable fruit of righteousness unto them which are exercised thereby. 12 Wherefore lift up the hands which hang down, and the feeble knees; 13 And make straight paths for your feet, lest that which is lame be turned out of the way; but let it rather be healed. 14 Follow peace with all men , and holiness, without which no man shall see the Lord: 15 Looking diligently lest any man fail of the grace of God; lest any root of bitterness springing up trouble you , and thereby many be defiled; 16 Lest there be any fornicator, or profane person, as Esau, who for one morsel of meat sold his birthright. 17 For ye know how that afterward, when he would have inherited the blessing, he was rejected: for he found no place of repentance, though he sought it carefully with tears. 18 For ye are not come unto the mount that might be touched, and that burned with fire, nor unto blackness, and darkness, and tempest, 19 And the sound of a trumpet, and the voice of words; which voice they that heard intreated that the word should not be spoken to them any more: 20 (For they could not endure that which was commanded, And if so much as a beast touch the mountain, it shall be stoned, or thrust through with a dart: 21 And so terrible was the sight, that Moses said, I exceedingly fear and quake:) 22 But ye are come unto mount Sion, and unto the city of the living God, the heavenly Jerusalem, and to an innumerable company of angels, 23 To the general assembly and church of the firstborn, which are written in heaven, and to God the Judge of all, and to the spirits of just men made perfect, 24 And to Jesus the mediator of the new covenant, and to the blood of sprinkling, that speaketh better things than that of Abel. 25 See that ye refuse not him that speaketh. For if they escaped not who refused him that spake on earth, much more shall not we escape , if we turn away from him that speaketh from heaven: 26 Whose voice then shook the earth: but now he hath promised, saying, Yet once more I shake not the earth only, but also heaven. 27 And this word , Yet once more, signifieth the removing of those things that are shaken, as of things that are made, that those things which cannot be shaken may remain. 28 Wherefore we receiving a kingdom which cannot be moved, let us have grace, whereby we may serve God acceptably with reverence and godly fear: 29 For our God is a consuming fire.
