6–BOB
1 Shunday ekan, Masihning boshlangʻich taʼlimotida toʻxtab qolmaylik. Aksincha, imonda yetuk boʻlishga intilaylik. Hadeb taʼlimotning ilk asoslarini oʻrganavermaylik. Oʻlimga yetaklovchi ishlardan tavba qilish va Xudoga ishonish haqida, 2 poklanish marosimlari va qoʻl qoʻyib duo qilish haqida, oʻliklarning tirilishi va abadiy hukm haqida qayta–qayta taʼlim olishimiz shart emas. 3 Endi Xudoning madadi bilan yetuklik sari qadam tashlaylik.
Ogohlikka va umidvorlikka chorlovchi soʻzlar
4 Nahotki Xudodan yuz oʻgirgan odamni yana tavbaga olib kelib boʻlsa?! Bunday odam Xudoning nurini koʻrib, samoviy inʼomdan lazzat olgan, Muqaddas Ruhdan bahramand boʻlib, 5 Xudo kalomining ezguligini totib koʻrgan va kelajak dunyoning qudratini oʻz tajribasida koʻrgan. 6 Agar shularga qaramay, u Xudodan qaytsa, ikki dunyoda ham tavba qilmaydi! Chunki bu qilmishi bilan Xudoning Oʻgʻlini goʻyo boshqatdan xochga mixlab, hammaning oldida Uni sharmanda qilayotganday boʻladi.
7 Xudoning yoʻlidan yurgan odamni moʻl–koʻl yomgʻirga toʻygan yerga oʻxshatsa boʻladi. Bunday yer dehqonlar uchun yaxshi hosil yetishtirib, Xudodan baraka topadi. 8 Xudodan qaytgan odam esa yantogʻu tikan bosgan yerga oʻxshaydi. Bunday yer foydasiz boʻlib, laʼnatga duchor boʻlish xavfi ostida qoladi. Oxir–oqibatda esa olovga yem boʻladi.
9 Sevimli birodarlarim, qattiq gapirganimga qaramay, sizlardan koʻnglim toʻq. Sizlar najotga eltuvchi toʻgʻri yoʻldan ketayotganingizga ishonchim komil. 10 Axir, Xudo adolatlidir. U sizning ishingizni unutmaydi, Unga boʻlgan muhabbatingiz tufayli azizlariga qilgan va qilayotgan xizmatlaringizni yodida tutadi. 11 Xizmatdagi bu shijoatingizni har biringiz oxirigacha asrashingizni chin dildan xohlaymiz. Chunki shundagina Masihga boʻlgan umidingiz soʻnmaydi. 12 Erinchoq boʻlmanglar. Aksincha, imoni va sabr–toqati tufayli Xudoning vaʼdalaridan bahramand boʻlgan birodarlardan oʻrnak olinglar.
Xudoning oʻzgarmas vaʼdasi umid bagʻishlaydi
13 Xudoning Ibrohimga bergan vaʼdasini eslanglar. Oʻshanda Xudo Oʻz nomi haqi qasam ichgandi. Zero, qasam ichish uchun Oʻzidan buyukroq biron zot yoʻq edi. 14 Oʻshanda Xudo qasam ichib, shunday degandi:
“Senga albatta qut–baraka beraman,
Naslingni son–sanoqsiz qilaman.”
15 Ibrohim sabr–toqat qilib, berilgan vaʼdaga erishdi.
16 Odamlar qasam ichganlarida oʻzlaridan buyukroq boʻlgan kimsaning ismi haqi qasam ichadilar. Qasam aytilgan gapning tasdigʻi hisoblanadi va har qanday bahsga xotima beradi. 17 Shunga oʻxshab, Xudo ham Oʻz vaʼdasini qasam bilan tasdiqladi. Chunki xalqiga baraka berishni vaʼda qilgan Xudo shu orqali Oʻz irodasining qatʼiy ekanligini aniq koʻrsatmoqchi edi. 18 Xudo yolgʻon gapirmaydi! Uning bergan vaʼdasi va ichgan qasami hech qachon oʻzgarmaydi. Xudoning tasdiqlagan vaʼdasidan endi biz kuchli dalda olib, U bergan umidni mahkam tutaylik. Axir, biz Xudodan panoh topganmiz. 19 Bu umid jonimiz uchun tebranmas, mustahkam langardaydir. Umidimiz bizni samoviy Chodirdagi pardaning orqa tarafiga, Xudoning huzuriga olib kiradi. 20 Iso bizdan oldin u yerga kirib, biz uchun yoʻl ochib berdi. U Maliksidiq singari to abad Oliy ruhoniyimiz boʻldi.
1 Therefore leaving the principles of the doctrine of Christ, let us go on unto perfection; not laying again the foundation of repentance from dead works, and of faith toward God, 2 Of the doctrine of baptisms, and of laying on of hands, and of resurrection of the dead, and of eternal judgment. 3 And this will we do, if God permit. 4 For it is impossible for those who were once enlightened, and have tasted of the heavenly gift, and were made partakers of the Holy Ghost, 5 And have tasted the good word of God, and the powers of the world to come, 6 If they shall fall away, to renew them again unto repentance; seeing they crucify to themselves the Son of God afresh, and put him to an open shame. 7 For the earth which drinketh in the rain that cometh oft upon it, and bringeth forth herbs meet for them by whom it is dressed, receiveth blessing from God: 8 But that which beareth thorns and briers is rejected, and is nigh unto cursing; whose end is to be burned. 9 But, beloved, we are persuaded better things of you, and things that accompany salvation, though we thus speak. 10 For God is not unrighteous to forget your work and labour of love, which ye have shewed toward his name, in that ye have ministered to the saints, and do minister. 11 And we desire that every one of you do shew the same diligence to the full assurance of hope unto the end: 12 That ye be not slothful, but followers of them who through faith and patience inherit the promises. 13 For when God made promise to Abraham, because he could swear by no greater, he sware by himself, 14 Saying, Surely blessing I will bless thee, and multiplying I will multiply thee. 15 And so, after he had patiently endured, he obtained the promise. 16 For men verily swear by the greater: and an oath for confirmation is to them an end of all strife. 17 Wherein God, willing more abundantly to shew unto the heirs of promise the immutability of his counsel, confirmed it by an oath: 18 That by two immutable things, in which it was impossible for God to lie, we might have a strong consolation, who have fled for refuge to lay hold upon the hope set before us: 19 Which hope we have as an anchor of the soul, both sure and stedfast, and which entereth into that within the veil; 20 Whither the forerunner is for us entered, even Jesus, made an high priest for ever after the order of Melchisedec.
