13–BOB
Sevgi — eng oliy xislat
1 Agar men insonlarning va farishtalarning tillarida gapirsam–u, lekin sevgim boʻlmasa, jaranglaydigan mis cholgʻu, yangraydigan zil boʻlib qolaman. 2 Agar menda Xudoning soʻzini yetkazish inʼomi boʻlsa, butun sirlardan voqif boʻlib, har qanday bilimga ega boʻlsam, agar togʻlarni koʻchiradigan imonga ega boʻlsam–u, lekin sevgim boʻlmasa, men hech narsaga arzimas inson boʻlib qolaman. 3 Bor mulkimni muhtojlarga taqsimlab bersam, menga sharaf keltirsin deb, hatto qiynoqlarga rozi boʻlsam–da , lekin sevgim boʻlmasa, bularning menga foydasi yoʻq.
4 Sevgi sabr–toqatli va mehribondir. Sevgi hasad qilmaydi, maqtanmaydi, kekkaymaydi. 5 Sevgi odobsizlik qilmaydi, xudbinlik qilmaydi, achchiqlanmaydi, kek saqlamaydi. 6 Sevgi nohaqlikdan sevinmaydi, aksincha, haqiqat qaror topganda shodlanadi. 7 Sevgi har narsani koʻtaradi, hech qachon ishonchini yoʻqotmaydi, har qanday sharoitda umid saqlaydi, har narsaga toqat qiladi.
8 Xudoning soʻzini yetkazish inʼomi ham, nomaʼlum tillarda gapirish inʼomi ham yoʻq boʻladi, bilim ham bartaraf boʻladi. Sevgi esa aslo ado boʻlmaydi. 9 Mana, hozir bilimimiz toʻliq emas, Xudoning soʻzini yetkazish qobiliyatimiz ham cheklangan. 10 Kamolot zohir boʻlganda esa toʻliqsiz narsalar bartaraf boʻladi. 11 Bolalik paytlarimda men bola kabi gapirardim, bola kabi fikr qilardim, bola kabi mulohaza qilar edim. Voyaga yetgach, bolalikni tashladim. 12 Shu singari, biz hozir xira oyna orqali koʻrganday boʻlyapmiz, ammo vaqti kelganda aniq koʻramiz. Hozirgi bilganlarim toʻliq emas. Oʻsha paytda esa Xudo meni toʻliq bilgani kabi men ham hamma narsani toʻliq tushunaman.
13 Mana bu uch narsa bor: ishonch, umid va sevgi. Sevgi esa eng aʼlosidir.
1 Though I speak with the tongues of men and of angels, and have not charity, I am become as sounding brass, or a tinkling cymbal. 2 And though I have the gift of prophecy, and understand all mysteries, and all knowledge; and though I have all faith, so that I could remove mountains, and have not charity, I am nothing. 3 And though I bestow all my goods to feed the poor , and though I give my body to be burned, and have not charity, it profiteth me nothing. 4 Charity suffereth long, and is kind; charity envieth not; charity vaunteth not itself, is not puffed up, 5 Doth not behave itself unseemly, seeketh not her own, is not easily provoked, thinketh no evil; 6 Rejoiceth not in iniquity, but rejoiceth in the truth; 7 Beareth all things, believeth all things, hopeth all things, endureth all things. 8 Charity never faileth: but whether there be prophecies, they shall fail; whether there be tongues, they shall cease; whether there be knowledge, it shall vanish away. 9 For we know in part, and we prophesy in part. 10 But when that which is perfect is come, then that which is in part shall be done away. 11 When I was a child, I spake as a child, I understood as a child, I thought as a child: but when I became a man, I put away childish things. 12 For now we see through a glass, darkly; but then face to face: now I know in part; but then shall I know even as also I am known. 13 And now abideth faith, hope, charity, these three; but the greatest of these is charity.
