4–BOB
Elifaz gapiradi: u Ayubni gunohda ayblaydi
1 Shundan keyin Temonlik Elifaz Ayubga shunday dedi:
2 “Bir gap aytsam, xafa boʻlmaysanmi?
Axir, kim gapirmay jim tura oladi?!
3 Sen koʻplarga nasihat qilar eding.
Ojizlarga yordam berar eding.
4 Qoqilganlarga soʻzlaring bilan dalda berarding,
Ogʻir yuk ostida ezilganlarga kuch bagʻishlarding.
5 Endi esa azob–uqubatga uchraganingda tushkunlikka tushyapsan,
Oʻz boshingga tushganlardan sarosimada oʻtiribsan.
6 Xudodan qoʻrqishing umiding boʻlishi kerak emasmi?!
Yoʻllaring toʻgʻriligi senga umid bagʻishlamaydimi?!
7 Oʻylab koʻrgin–chi, qachon aybsiz inson halok boʻlgan?!
Biror yerda solih kishi hech yoʻq qilinganmi?!
8 Oʻz hayotimda koʻrganman, kim yovuzlik,
Gʻam–gʻussa eksa, xuddi oʻshani oʻradi.
9 Xudoning nafasi ularni oʻldiradi,
Xudoning gʻazabidan fosiqlar daf boʻladi.
10 Ularning shernikiday boʻlgan ovozlarini Xudo oʻchiradi,
Oʻsha maxluqlarning tishlarini Xudo sindiradi.
11 Oʻlja yoʻqligidan u sherlar halok boʻladi,
Shervachchalari ham uzoqlarga tarqalib ketadi.
12 Menga bir soʻz yashirincha keldi,
Qulogʻimga shivirlab eshitildi.
13 Insonlar chuqur uyquda boʻlganda,
Tashvishli tushlarda bu soʻz keldi.
14 Meni qoʻrquv–qaltiroq bosdi,
Butun vujudim larzaga keldi.
15 Bir ruh yuzimni silab oʻtdi,
Shunda tuklarim tikka boʻlib ketdi.
16 Ruh toʻxtab, qimirlamay turdi,
Ammo uni aniq koʻrmadim.
Koʻz oldimda bir sharpa turar edi.
Sukunat choʻkdi, keyin bir ovoz eshitdim:
17 «Insonlar Xudoning oldida solih boʻla oladimi?!
Odamlar Yaratuvchisining oldida pok boʻla oladimi?!
18 Axir, Xudo hatto Oʻz farishtalariga ishonmaydi–ku,
Ulardan ham ayb topadi–ku!
19 Shunday ekan, tuproqdan yaratilgan insonlardan,
Loydan bino boʻlgan, kuyaday eziladigan
Odamlardan qanchalar ayb topadi?!
20 Axir, ular ertalab bor,
Kechasi esa yoʻq boʻlib ketadigan insonlar–ku!
Ularning nomi abadiy oʻchib ketadi.
21 Chodirlarining arqonlari uzib tashlanadi,
Ular donolikka yetishmay halok boʻladilar.»
1 Then Eliphaz the Temanite answered and said, 2 If we assay to commune with thee, wilt thou be grieved? but who can withhold himself from speaking? 3 Behold, thou hast instructed many, and thou hast strengthened the weak hands. 4 Thy words have upholden him that was falling, and thou hast strengthened the feeble knees. 5 But now it is come upon thee, and thou faintest; it toucheth thee, and thou art troubled. 6 Is not this thy fear, thy confidence, thy hope, and the uprightness of thy ways?
7 Remember, I pray thee, who ever perished, being innocent? or where were the righteous cut off? 8 Even as I have seen, they that plow iniquity, and sow wickedness, reap the same. 9 By the blast of God they perish, and by the breath of his nostrils are they consumed. 10 The roaring of the lion, and the voice of the fierce lion, and the teeth of the young lions, are broken. 11 The old lion perisheth for lack of prey, and the stout lion’s whelps are scattered abroad.
12 Now a thing was secretly brought to me, and mine ear received a little thereof. 13 In thoughts from the visions of the night, when deep sleep falleth on men, 14 Fear came upon me, and trembling, which made all my bones to shake. 15 Then a spirit passed before my face; the hair of my flesh stood up: 16 It stood still, but I could not discern the form thereof: an image was before mine eyes, there was silence, and I heard a voice, saying , 17 Shall mortal man be more just than God? shall a man be more pure than his maker? 18 Behold, he put no trust in his servants; and his angels he charged with folly: 19 How much less in them that dwell in houses of clay, whose foundation is in the dust, which are crushed before the moth? 20 They are destroyed from morning to evening: they perish for ever without any regarding it . 21 Doth not their excellency which is in them go away? they die, even without wisdom.
