2–BOB
Pavlusning Salonikada qilgan ishlari
1 Birodarlar, oʻzlaringiz bilasiz, sizlarning oldingizga kelganimiz behuda boʻlmadi. 2 Yana oʻzingizga maʼlumki, biz Filippi shahrida koʻp azob chekkandik, haqoratlarga uchragandik. Ammo koʻp qarshiliklarga qaramay, Xudoning Xushxabarini sizga aytdik , chunki Xudoning Oʻzi bizga jasorat bergan edi. 3 Biz sizlarga taʼlim berganimizda, bizda na xatolik, na nopok niyat, na biron hiyla bor edi. 4 Axir, Xudo Xushxabarni bizga ishonib topshirdi, uni yetkazish uchun bizni loyiq topdi. Shunday ekan, biz insonlarni mamnun qilaylik deb emas, balki yuraklarimizni tekshiradigan Xudoni mamnun qilaylik, deya taʼlim beramiz. 5 Oʻzlaringiz bilasiz, biz hech qachon tilyogʻlamalik qilmadik, tamagirlik niyatida gapirmadik. Xudoning Oʻzi bunga shohid. 6 Biz hech kimning — sizlarning ham, boshqalarning ham maqtoviga sazovor boʻlaylik deb, ish qilmadik.
7 Masihning havoriylari sifatida biz sizlarning oldingizga talablar qoʻyishimiz mumkin edi. Ammo biz sizlarga bolalarini ardoqlagan emizikli onaday mehribon boʻldik. 8 Sizlarga juda qattiq koʻngil bogʻlagan edik. Shuning uchun sizlarga Xudoning Xushxabarini aytibgina qolmadik, balki yuragimizdan ham joy berdik. Chunki sizlar bizga juda aziz boʻlib qolgandingiz. 9 Ey birodarlar, mashaqqat bilan mehnat qilganimiz yodingizda boʻlsa kerak. Sizlarga Xudoning Xushxabarini aytayotganimizda hech biringizga yuk boʻlmaylik, deya kechayu kunduz ishladik.
10 Siz — imonlilar bilan boʻlgan munosabatimizda qanday pokdil, solih va benuqson boʻlganimizga oʻzingiz ham, Xudo ham guvoh. 11 Yana oʻzingiz bilasizki, ota farzandiga qanday muomala qilsa, biz ham har biringizga shunday muomalada boʻldik. 12 Sizlarga dalda berdik, yupatdik. Xudoni mamnun qiladigan hayot kechiring, deb sizlarga yolvordik. Axir, U sizlarni Oʻz Shohligiga va ulugʻvorligiga chorlayapti. 13 Biz tinmay Xudoga shukur qilishimizning sababi ham shudir. Bizdan Xudoning kalomini eshitganingizda, buni inson soʻzi sifatida emas, balki Xudoning kalomi sifatida qabul qildingiz. Bu kalom haqiqatan Xudoning kalomidir. Siz, imonlilarda bu kalom oʻz taʼsirini koʻrsatyapti.
14 Ey birodarlar, sizlar Xudoning Iso Masihga tegishli boʻlgan Yahudiya oʻlkasidagi jamoatlariday boʻldingiz. Ular yahudiylardan qanday azob chekkan boʻlsalar, sizlar ham oʻz yurtdoshlaringiz tomonidan shunday azoblarga yoʻliqdingiz. 15-16 Yahudiylar paygʻambarlarni va Rabbimiz Isoni oʻldirishgan. Bizni ham quvgʻin qilishdi. Gʻayriyahudiylarga najot Xushxabarini yetkazishimizga ham toʻsqinlik qilyaptilar. Ular Xudoni mamnun qilmayaptilar, barcha insonlarga qarshi chiqyaptilar. Mana shu ishlari orqali yahudiylarning gunohlari avjiga chiqdi. Va nihoyat, Xudoning gʻazabi ularning boshiga tushdi.
Pavlus Salonika jamoatini borib koʻrish istagida
17 Ey birodarlar, endi biz dilimiz bilan boʻlmasa–da, vujudimiz bilan qisqa bir muddatga sizlardan ayrildik. Ammo sizlarni juda sogʻinib, diydoringizni koʻrishga jon–jahdimiz bilan harakat qildik. 18 Ha, biz qayta–qayta sizning oldingizga bormoqchi boʻldik. Ayniqsa men, Pavlus, borishni juda xohlagandim, lekin shayton bunga yoʻl qoʻymadi. 19 Axir, bizning umidimiz va quvonchimiz kim?! Rabbimiz Iso kelganda, Uning oldida faxr tojimiz sizlar emasmi?! 20 Ha, sizlar bizning sharafimiz va quvonchimizsiz!
1 For yourselves, brethren, know our entrance in unto you, that it was not in vain: 2 But even after that we had suffered before, and were shamefully entreated, as ye know, at Philippi, we were bold in our God to speak unto you the gospel of God with much contention. 3 For our exhortation was not of deceit, nor of uncleanness, nor in guile: 4 But as we were allowed of God to be put in trust with the gospel, even so we speak; not as pleasing men, but God, which trieth our hearts. 5 For neither at any time used we flattering words, as ye know, nor a cloke of covetousness; God is witness: 6 Nor of men sought we glory, neither of you, nor yet of others, when we might have been burdensome, as the apostles of Christ. 7 But we were gentle among you, even as a nurse cherisheth her children: 8 So being affectionately desirous of you, we were willing to have imparted unto you, not the gospel of God only, but also our own souls, because ye were dear unto us. 9 For ye remember, brethren, our labour and travail: for labouring night and day, because we would not be chargeable unto any of you, we preached unto you the gospel of God. 10 Ye are witnesses, and God also , how holily and justly and unblameably we behaved ourselves among you that believe: 11 As ye know how we exhorted and comforted and charged every one of you, as a father doth his children, 12 That ye would walk worthy of God, who hath called you unto his kingdom and glory.
13 For this cause also thank we God without ceasing, because, when ye received the word of God which ye heard of us, ye received it not as the word of men, but as it is in truth, the word of God, which effectually worketh also in you that believe. 14 For ye, brethren, became followers of the churches of God which in Judaea are in Christ Jesus: for ye also have suffered like things of your own countrymen, even as they have of the Jews: 15 Who both killed the Lord Jesus, and their own prophets, and have persecuted us; and they please not God, and are contrary to all men: 16 Forbidding us to speak to the Gentiles that they might be saved, to fill up their sins alway: for the wrath is come upon them to the uttermost.
17 But we, brethren, being taken from you for a short time in presence, not in heart, endeavoured the more abundantly to see your face with great desire. 18 Wherefore we would have come unto you, even I Paul, once and again; but Satan hindered us. 19 For what is our hope, or joy, or crown of rejoicing? Are not even ye in the presence of our Lord Jesus Christ at his coming? 20 For ye are our glory and joy.