6–BOB
Ayubning ikkinchi nutqi: nohaqlik qilmagani haqida
1 Shundan keyin Ayub yana gapirdi:
2 “Qani endi, qaygʻularimni oʻlchashning iloji boʻlsa edi,
Mening kulfatlarim tarozida tortib koʻrilsa edi.
3 Ular dengiz qumlaridan ham ogʻirroq chiqqan boʻlar edi.
Shuning uchun ham boʻlar–boʻlmas gaplar aytdim.
4 Qodir Xudo otgan nayzalar tanamdadir,
Ruhim ularning zahridan ichmoqda.
Xudoning barcha dahshatlari menga qarshi tayyorlangan.
5 Asov eshak oʻt yoʻqligida hangraydi–ku!
Hoʻkiz ham oxurida yem boʻlmasa boʻkiradi–ku!
6 Tuzsiz ovqatni yeb boʻlmaydi–ku!
Pishirilmagan tuxum oqi axir, naqadar bemaza!
7 Ularni koʻrib ishtaham yoʻqoladi.
Ularni yeyishni oʻylasam koʻnglim ayniydi.
8 Qani endi, tilagim bajo boʻlsa edi,
Xudo niyatimni bajo keltirsa edi!
9 Qani endi, Xudo meni ezib tashlashga rozi boʻlsa edi,
Qoʻliga erk berib, jonimni olsa edi.
10 Ana oʻshanda men tasalli topgan boʻlardim,
Hatto ogʻriqlarimga qaramay quvongan boʻlardim,
Chunki Muqaddas Xudoning soʻzlarini men rad qilganim yoʻq.
11 Qachongacha kutaman axir, kuchim yetarmikan?!
Oxiri nima boʻladi oʻzi?
Nima uchun sabr–toqat qilishim kerak?!
12 Men toshday qattiq emasman–ku!
Mening tanam temirdan emas–ku!
13 Yoʻq, oʻzimga oʻzim yordam berolmayman,
Hech bir chora–ilojim yoʻq.
14 Qaygʻu–alam tortayotgan inson
Qodir Xudodan qoʻrqishni rad qilgan boʻlsa ham,
Oʻsha insonga sodiq doʻstlar kerak .
15 Ammo doʻstlarimga ham ishonib boʻlmaydi,
Ular oqib oʻtib ketadigan irmoqlardaydir.
16 Oʻsha irmoqlar muzu qor eriganda toshib oqadi,
17 Issiq havoda esa ular qurib qoladi,
Kun qiziganda gʻoyib boʻladi.
18 Karvonlar bu irmoqlarni qidirib,
Yoʻllaridan adashib ketadilar.
Yurib–yurib, choʻlda halok boʻladilar.
19 Temo yurtining karvonlari ham suv qidirib keladilar,
Shava yurtidan kelganlar ham suvga umid qiladilar.
20 Ammo oʻsha irmoqlarga ishonganlar tushkunlikka tushadilar,
U yerga borib, gangib qoladilar.
21 Sizlar ham men uchun xuddi oʻsha irmoqlardaysizlar.
Kulfatimni koʻrib turib, vahimaga tushyapsizlar.
22 Sizlardan biron narsa soʻradimmi?!
Yoki boyligingizdan berib, meni qutqaringlar, deb aytdimmi?!
23 Dushmanlarimning qoʻlidan qutqaringlar, dedimmi?!
Yoki zoʻravonlardan meni xalos qilinglar, deb soʻradimmi?!
24 Menga oʻrgatinglar, mayli jim turaman.
Qanday notoʻgʻri ish qilganimni tushuntirib beringlar.
25 Haqiqat soʻzlari naqadar achchiq!
Lekin gaplaringiz nimani isbotlayapti?
26 Meni behuda gaplarni aytyapti, deb oʻylaysiz.
Shunday ekan, nimaga tushkunlikda aytganlarimga javob qaytarasiz?!
27 Sizlar hatto yetimlar uchun qurʼa tashlagan boʻlardingiz.
Doʻstingiz ustidan savdolashib, uni sotgan boʻlardingiz.
28 Endi marhamat qilib menga qaranglar,
Men sizlarga yolgʻon gapirmayman.
29 Bas endi, nohaqlik qilmang.
Axir, mening aybim yoʻq–ku!
30 Yo gapimda biror nohaqlik bormi?
Tilim yovuzlikning taʼmini ajrata bilmaydimi?!
1 But Job answered and said, 2 Oh that my grief were throughly weighed, and my calamity laid in the balances together! 3 For now it would be heavier than the sand of the sea: therefore my words are swallowed up. 4 For the arrows of the Almighty are within me, the poison whereof drinketh up my spirit: the terrors of God do set themselves in array against me. 5 Doth the wild ass bray when he hath grass? or loweth the ox over his fodder? 6 Can that which is unsavoury be eaten without salt? or is there any taste in the white of an egg? 7 The things that my soul refused to touch are as my sorrowful meat.
8 Oh that I might have my request; and that God would grant me the thing that I long for! 9 Even that it would please God to destroy me; that he would let loose his hand, and cut me off! 10 Then should I yet have comfort; yea, I would harden myself in sorrow: let him not spare; for I have not concealed the words of the Holy One. 11 What is my strength, that I should hope? and what is mine end, that I should prolong my life? 12 Is my strength the strength of stones? or is my flesh of brass? 13 Is not my help in me? and is wisdom driven quite from me?
14 To him that is afflicted pity should be shewed from his friend; but he forsaketh the fear of the Almighty. 15 My brethren have dealt deceitfully as a brook, and as the stream of brooks they pass away; 16 Which are blackish by reason of the ice, and wherein the snow is hid: 17 What time they wax warm, they vanish: when it is hot, they are consumed out of their place. 18 The paths of their way are turned aside; they go to nothing, and perish. 19 The troops of Tema looked, the companies of Sheba waited for them. 20 They were confounded because they had hoped; they came thither, and were ashamed. 21 For now ye are nothing; ye see my casting down, and are afraid.
22 Did I say, Bring unto me? or, Give a reward for me of your substance? 23 Or, Deliver me from the enemy’s hand? or, Redeem me from the hand of the mighty? 24 Teach me, and I will hold my tongue: and cause me to understand wherein I have erred. 25 How forcible are right words! but what doth your arguing reprove? 26 Do ye imagine to reprove words, and the speeches of one that is desperate, which are as wind? 27 Yea, ye overwhelm the fatherless, and ye dig a pit for your friend. 28 Now therefore be content, look upon me; for it is evident unto you if I lie. 29 Return, I pray you, let it not be iniquity; yea, return again, my righteousness is in it. 30 Is there iniquity in my tongue? cannot my taste discern perverse things?
