Bible — Bible Society of Uzbekistan

17–БОБ

1 Руҳим тушган, умрим оз қолган,

Қабр мени кутиб турибди.

2 Мазах қилувчилар атрофимни ўраб олган.

Адоватларини ўз кўзларим билан кўриб турибман.

3 Эй Худо, Ўзинг мени кафилликка олгин.

Ахир, яна ким бор мени қўллайдиган?

4 Сен дўстларимнинг онгини ақл–заковат учун ёпиб қўйгансан,

Шунинг учун уларнинг устун бўлишларига йўл бермайсан.

5 Улар ўз фойдасини кўзлаб, дўстларига хиёнат қиладилар.

Шундайларнинг фарзандлари кўр бўлсин.

6 Худо мени одамлар орасида кулги қилиб қўйди,

Улар юзимга тупуришади.

7 Қайғудан кўзларим хиралашган,

Аъзои баданим заифлашиб, қоқ суяк бўлиб қолган.

8 Ўзини покдил деб билганлар мени кўриб ажабланяптилар,

Улар мени иккиюзламачи деб ўйлаяптилар.

Ўзини айбсиз деб билганлар мендан ғазабланяптилар.

9 Аммо шунга қарамай, солиҳ одам ўз йўлида юраверади,

Қўли пок бўлган кучайиб кетаверади.

10 Қани энди сизлар келинглар–чи?!

Орангиздан бирорта доно инсонни топа олармиканман?!

11 Мана кунларим ўтиб кетди,

Режаларим ҳам барбод бўлди,

Кўнглимдаги орзуларим пучга чиқди.

12 Дўстларим тунни кун, дейишади,

Атрофи қоп–қоронғи,

Лекин улар, ёруғлик яқин, деб туриб олишган.

13 Хўш, агар ўликлар диёри менинг уйим бўлса,

Тўшагимни зулматда ёзсам,

14 Қабрга, сен отамсан, десам,

Қурт–қумурсқаларни, онамсиз, опа–сингилларимсиз, десам,

15 Мен умидли одам бўламанми?

Мени, умиди бор, деб ким айтади?!

16 Наҳотки ўликлар диёрида умид бўлса?!

Йўқ, тупроқда ётганимда умид бўлмайди.”