4–БОБ
Элифаз гапиради: у Аюбни гуноҳда айблайди
1 Шундан кейин Темонлик Элифаз Аюбга шундай деди:
2 “Бир гап айтсам, хафа бўлмайсанми?
Ахир, ким гапирмай жим тура олади?!
3 Сен кўпларга насиҳат қилар эдинг.
Ожизларга ёрдам берар эдинг.
4 Қоқилганларга сўзларинг билан далда берардинг,
Оғир юк остида эзилганларга куч бағишлардинг.
5 Энди эса азоб–уқубатга учраганингда тушкунликка тушяпсан,
Ўз бошингга тушганлардан саросимада ўтирибсан.
6 Худодан қўрқишинг умидинг бўлиши керак эмасми?!
Йўлларинг тўғрилиги сенга умид бағишламайдими?!
7 Ўйлаб кўргин–чи, қачон айбсиз инсон ҳалок бўлган?!
Бирор ерда солиҳ киши ҳеч йўқ қилинганми?!
8 Ўз ҳаётимда кўрганман, ким ёвузлик,
Ғам–ғусса экса, худди ўшани ўради.
9 Худонинг нафаси уларни ўлдиради,
Худонинг ғазабидан фосиқлар даф бўлади.
10 Уларнинг шерникидай бўлган овозларини Худо ўчиради,
Ўша махлуқларнинг тишларини Худо синдиради.
11 Ўлжа йўқлигидан у шерлар ҳалок бўлади,
Шерваччалари ҳам узоқларга тарқалиб кетади.
12 Менга бир сўз яширинча келди,
Қулоғимга шивирлаб эшитилди.
13 Инсонлар чуқур уйқуда бўлганда,
Ташвишли тушларда бу сўз келди.
14 Мени қўрқув–қалтироқ босди,
Бутун вужудим ларзага келди.
15 Бир руҳ юзимни силаб ўтди,
Шунда тукларим тикка бўлиб кетди.
16 Руҳ тўхтаб, қимирламай турди,
Аммо уни аниқ кўрмадим.
Кўз олдимда бир шарпа турар эди.
Сукунат чўкди, кейин бир овоз эшитдим:
17 «Инсонлар Худонинг олдида солиҳ бўла оладими?!
Одамлар Яратувчисининг олдида пок бўла оладими?!
18 Ахир, Худо ҳатто Ўз фаришталарига ишонмайди–ку,
Улардан ҳам айб топади–ку!
19 Шундай экан, тупроқдан яратилган инсонлардан,
Лойдан бино бўлган, куядай эзиладиган
Одамлардан қанчалар айб топади?!
20 Ахир, улар эрталаб бор,
Кечаси эса йўқ бўлиб кетадиган инсонлар–ку!
Уларнинг номи абадий ўчиб кетади.
21 Чодирларининг арқонлари узиб ташланади,
Улар доноликка етишмай ҳалок бўладилар.»
4–BOB
Elifaz gapiradi: u Ayubni gunohda ayblaydi
1 Shundan keyin Temonlik Elifaz Ayubga shunday dedi:
2 “Bir gap aytsam, xafa boʻlmaysanmi?
Axir, kim gapirmay jim tura oladi?!
3 Sen koʻplarga nasihat qilar eding.
Ojizlarga yordam berar eding.
4 Qoqilganlarga soʻzlaring bilan dalda berarding,
Ogʻir yuk ostida ezilganlarga kuch bagʻishlarding.
5 Endi esa azob–uqubatga uchraganingda tushkunlikka tushyapsan,
Oʻz boshingga tushganlardan sarosimada oʻtiribsan.
6 Xudodan qoʻrqishing umiding boʻlishi kerak emasmi?!
Yoʻllaring toʻgʻriligi senga umid bagʻishlamaydimi?!
7 Oʻylab koʻrgin–chi, qachon aybsiz inson halok boʻlgan?!
Biror yerda solih kishi hech yoʻq qilinganmi?!
8 Oʻz hayotimda koʻrganman, kim yovuzlik,
Gʻam–gʻussa eksa, xuddi oʻshani oʻradi.
9 Xudoning nafasi ularni oʻldiradi,
Xudoning gʻazabidan fosiqlar daf boʻladi.
10 Ularning shernikiday boʻlgan ovozlarini Xudo oʻchiradi,
Oʻsha maxluqlarning tishlarini Xudo sindiradi.
11 Oʻlja yoʻqligidan u sherlar halok boʻladi,
Shervachchalari ham uzoqlarga tarqalib ketadi.
12 Menga bir soʻz yashirincha keldi,
Qulogʻimga shivirlab eshitildi.
13 Insonlar chuqur uyquda boʻlganda,
Tashvishli tushlarda bu soʻz keldi.
14 Meni qoʻrquv–qaltiroq bosdi,
Butun vujudim larzaga keldi.
15 Bir ruh yuzimni silab oʻtdi,
Shunda tuklarim tikka boʻlib ketdi.
16 Ruh toʻxtab, qimirlamay turdi,
Ammo uni aniq koʻrmadim.
Koʻz oldimda bir sharpa turar edi.
Sukunat choʻkdi, keyin bir ovoz eshitdim:
17 «Insonlar Xudoning oldida solih boʻla oladimi?!
Odamlar Yaratuvchisining oldida pok boʻla oladimi?!
18 Axir, Xudo hatto Oʻz farishtalariga ishonmaydi–ku,
Ulardan ham ayb topadi–ku!
19 Shunday ekan, tuproqdan yaratilgan insonlardan,
Loydan bino boʻlgan, kuyaday eziladigan
Odamlardan qanchalar ayb topadi?!
20 Axir, ular ertalab bor,
Kechasi esa yoʻq boʻlib ketadigan insonlar–ku!
Ularning nomi abadiy oʻchib ketadi.
21 Chodirlarining arqonlari uzib tashlanadi,
Ular donolikka yetishmay halok boʻladilar.»
