2–БОБ
Довуд Яҳудо шоҳи бўлади
1 Шундан кейин Довуд Эгамиздан:
— Яҳудо шаҳарларидан бирортасига борайми? — деб сўради .
— Бор! — деди Эгамиз.
— Қайси шаҳарга борай? — деб сўради Довуд.
— Хевронга бор! — деб жавоб берди Эгамиз.
2 Довуд иккала хотини — Йизриллик Охинавам ва Кармиллик Наволнинг беваси Обигайл билан ўша ёққа жўнади. 3 Одамларини ҳам оилалари билан бирга олиб кетди. Ҳаммалари Хеврон атрофидаги шаҳарларга жойлашдилар. 4 Яҳудо халқи Хевронга бориб, Довуднинг бошига мой суртиб, уни Яҳудо устидан шоҳ қилиб тайинлашди.
Шунда улар Довудга: “Гиладдаги Ёбош шаҳри аҳолиси Шоулни дафн қилибди”, деб хабар етказишди. 5 Довуд хабарчилар орқали Ёбош аҳолисига шундай хабар жўнатди: “Шоул шоҳ жанобларига садоқатингизни кўрсатиб, уни дафн қилибсизлар. Бунинг учун сизларни Худо ёрлақасин. 6 Эгам сизлардан марҳаматини ва садоқатини дариғ тутмасин. Қилган хайрли ишингизга яраша сизларга яхшилик қилай. 7 Энди дадил, мард бўлинглар. Шоҳ жаноблари Шоул оламдан ўтдилар. Яҳудо халқи эса менга мой суртиб ўзларига шоҳ қилди.”
Ишбосит Исроилга шоҳ бўлади
8 Нар деган одамнинг ўғли Абнур Шоулнинг лашкарбошиси бўлган эди. Абнур Шоулнинг ўғли Ишбоситни Моханайим шаҳрига олиб келди. 9 Уни Гилад, Ошер , Йизрил, Эфрайим, Бенямин ҳудудларига — бутун Исроилга шоҳ қилди. 10 Ишбосит қирқ ёшида шоҳ бўлиб, у Исроилда икки йил шоҳлик қилди.
Лекин Яҳудо халқи Довудга эргашди. 11 Довуд Хевронда Яҳудо халқига етти йилу олти ой шоҳлик қилди.
Исроил ва Яҳудо орасидаги уруш
12 Нар ўғли Абнур Ишбоситнинг одамларини бошлаб Моханайимдан чиқди ва Гивон шаҳрига қараб юрди. 13 Довуднинг одамларига Зеруя ўғли Йўаб бош бўлиб у ерга борганда, Гивон ҳовузи ёнида Ишбоситнинг одамларига дуч келиб қолди. Томонларнинг бири ҳовузнинг бир тарафида, иккинчиси бошқа тарафида тўхтади. 14 Абнур Йўабга:
— Қани, ҳар иккала томондан йигитлар рўпарамизда олишсинлар, — деди.
— Майли, олишаверсинлар, — деди Йўаб.
15 Ишбоситнинг Бенямин қабиласидан ўн иккитаси, Довуднинг одамларидан ҳам ўн иккитаси чиқди. 16 Улар бир қўли билан бир–бирларининг бошларини ушлашди, иккинчи қўли билан қиличларини бир–бирларининг биқинларига санчишди. Ҳаммалари бирга ерга йиқилиб жон беришди. Шу сабабдан Гивондаги ўша жойга “Тиғлар майдони” деб ном берилган.
17 Ўша кунги жанг жуда қаттиқ бўлди. Барибир, Абнур бошчилигидаги Исроил одамлари Довуднинг одамларидан енгилди. 18 Зеруянинг уч ўғли — Йўаб, Абушай ва Осойил ҳам ўша куни у ерда эдилар. Осойил, худди кийикка ўхшаб, жуда чопағон эди. 19 У ўнгга ҳам, чапга ҳам бурилмай, тўппа–тўғри Абнурнинг изидан қувиб кетди.
20 Абнур орқасига қараб:
— Осойил, бу сенмисан? — деб сўради.
— Ҳа, менман, — деди Осойил.
21 — Ё ўнгга ёки чапга кет, йигитлардан бирортасига ҳамла қилиб, қурол–яроғини ол, — деди Абнур. Аммо Осойил Абнурнинг ортидан қолмади. 22 Абнур Осойилни яна огоҳлантирди:
— Мени қувлама, тағин абжағингни чиқариб юбормай! Акс ҳолда, аканг Йўабнинг юзига қандай қарайман?!
23 Барибир Осойил унинг ортидан қолмади. Абнур найзасининг орқа учи билан Осойилнинг қорнига бир урган эди, найза Осойилнинг орқасидан тешиб чиқди. Осойил ерга йиқилди–ю, жон берди. Ҳамма Осойил йиқилиб ўлган жойга етиб борди–ю, тўхтаб қолди.
24 Йўаб билан Абушай эса Абнурнинг изидан қолмади. Кун ботганда, улар Омоҳ тепалигига етиб боришди. Омоҳ Гивон чўлига борадиган йўлнинг шарқ томонидаги Гиёҳ деган жой яқинида эди. 25 Бенямин қабиласидан одамлар йиғилиб келиб, Абнурнинг атрофига бирлашди ва бир тепаликнинг устида тўхташди. 26 Сўнгра Абнур Йўабни чақириб, деди:
— Қачонгача бир–биримизни қирамиз?! Бунинг оқибати ёмон бўлишини биласан–ку! Одамларингга: “Бўлди, энди биродарларингизни таъқиб қилманглар”, деб қачон буйруқ берасан?
27 Йўаб эса шундай жавоб берди:
— Худо ҳақи, яхшиямки ўзинг айтдинг. Бўлмаса, одамларим эртага эрталабгача биродарларини таъқиб қилишни тўхтатмасдилар.
28 Йўаб бурғу чалдирди, ҳамма тўхтади. Шундан сўнг улар Исроил лашкарини таъқиб қилмадилар, улар билан жанг қилмадилар. 29 Абнур эса тун бўйи одамлари билан Иордан водийси бўйлаб юриб, Иордан дарёсини кечиб ўтди, улар жарликни ёқалаб , Моханайимга етиб келишди.
30 Йўаб Абнурни қувлашдан тўхтаб, орқасига қайтди ва ҳамма одамларини тўплади. Осойилдан ташқари, Довуднинг одамларидан яна ўн тўққиз киши ҳалок бўлган эди. 31 Лекин Довуднинг одамлари Абнурнинг қўли остидаги Бенямин қабиласидан уч юз олтмиш кишини ўлдирган эдилар. 32 Йўаб одамлари билан Осойилнинг жасадини олиб келиб, ота–боболарининг Байтлаҳмдаги хилхонасига дафн қилишди. Йўаб ва унинг одамлари туни билан йўл юриб, Хевронга етиб келишганда, тонг отган эди.
2–BOB
Dovud Yahudo shohi boʻladi
1 Shundan keyin Dovud Egamizdan:
— Yahudo shaharlaridan birortasiga boraymi? — deb soʻradi .
— Bor! — dedi Egamiz.
— Qaysi shaharga boray? — deb soʻradi Dovud.
— Xevronga bor! — deb javob berdi Egamiz.
2 Dovud ikkala xotini — Yizrillik Oxinavam va Karmillik Navolning bevasi Obigayl bilan oʻsha yoqqa joʻnadi. 3 Odamlarini ham oilalari bilan birga olib ketdi. Hammalari Xevron atrofidagi shaharlarga joylashdilar. 4 Yahudo xalqi Xevronga borib, Dovudning boshiga moy surtib, uni Yahudo ustidan shoh qilib tayinlashdi.
Shunda ular Dovudga: “Giladdagi Yobosh shahri aholisi Shoulni dafn qilibdi”, deb xabar yetkazishdi. 5 Dovud xabarchilar orqali Yobosh aholisiga shunday xabar joʻnatdi: “Shoul shoh janoblariga sadoqatingizni koʻrsatib, uni dafn qilibsizlar. Buning uchun sizlarni Xudo yorlaqasin. 6 Egam sizlardan marhamatini va sadoqatini darigʻ tutmasin. Qilgan xayrli ishingizga yarasha sizlarga yaxshilik qilay. 7 Endi dadil, mard boʻlinglar. Shoh janoblari Shoul olamdan oʻtdilar. Yahudo xalqi esa menga moy surtib oʻzlariga shoh qildi.”
Ishbosit Isroilga shoh boʻladi
8 Nar degan odamning oʻgʻli Abnur Shoulning lashkarboshisi boʻlgan edi. Abnur Shoulning oʻgʻli Ishbositni Moxanayim shahriga olib keldi. 9 Uni Gilad, Osher , Yizril, Efrayim, Benyamin hududlariga — butun Isroilga shoh qildi. 10 Ishbosit qirq yoshida shoh boʻlib, u Isroilda ikki yil shohlik qildi.
Lekin Yahudo xalqi Dovudga ergashdi. 11 Dovud Xevronda Yahudo xalqiga yetti yilu olti oy shohlik qildi.
Isroil va Yahudo orasidagi urush
12 Nar oʻgʻli Abnur Ishbositning odamlarini boshlab Moxanayimdan chiqdi va Givon shahriga qarab yurdi. 13 Dovudning odamlariga Zeruya oʻgʻli Yoʻab bosh boʻlib u yerga borganda, Givon hovuzi yonida Ishbositning odamlariga duch kelib qoldi. Tomonlarning biri hovuzning bir tarafida, ikkinchisi boshqa tarafida toʻxtadi. 14 Abnur Yoʻabga:
— Qani, har ikkala tomondan yigitlar roʻparamizda olishsinlar, — dedi.
— Mayli, olishaversinlar, — dedi Yoʻab.
15 Ishbositning Benyamin qabilasidan oʻn ikkitasi, Dovudning odamlaridan ham oʻn ikkitasi chiqdi. 16 Ular bir qoʻli bilan bir–birlarining boshlarini ushlashdi, ikkinchi qoʻli bilan qilichlarini bir–birlarining biqinlariga sanchishdi. Hammalari birga yerga yiqilib jon berishdi. Shu sababdan Givondagi oʻsha joyga “Tigʻlar maydoni” deb nom berilgan.
17 Oʻsha kungi jang juda qattiq boʻldi. Baribir, Abnur boshchiligidagi Isroil odamlari Dovudning odamlaridan yengildi. 18 Zeruyaning uch oʻgʻli — Yoʻab, Abushay va Osoyil ham oʻsha kuni u yerda edilar. Osoyil, xuddi kiyikka oʻxshab, juda chopagʻon edi. 19 U oʻngga ham, chapga ham burilmay, toʻppa–toʻgʻri Abnurning izidan quvib ketdi.
20 Abnur orqasiga qarab:
— Osoyil, bu senmisan? — deb soʻradi.
— Ha, menman, — dedi Osoyil.
21 — Yo oʻngga yoki chapga ket, yigitlardan birortasiga hamla qilib, qurol–yarogʻini ol, — dedi Abnur. Ammo Osoyil Abnurning ortidan qolmadi. 22 Abnur Osoyilni yana ogohlantirdi:
— Meni quvlama, tagʻin abjagʻingni chiqarib yubormay! Aks holda, akang Yoʻabning yuziga qanday qarayman?!
23 Baribir Osoyil uning ortidan qolmadi. Abnur nayzasining orqa uchi bilan Osoyilning qorniga bir urgan edi, nayza Osoyilning orqasidan teshib chiqdi. Osoyil yerga yiqildi–yu, jon berdi. Hamma Osoyil yiqilib oʻlgan joyga yetib bordi–yu, toʻxtab qoldi.
24 Yoʻab bilan Abushay esa Abnurning izidan qolmadi. Kun botganda, ular Omoh tepaligiga yetib borishdi. Omoh Givon choʻliga boradigan yoʻlning sharq tomonidagi Giyoh degan joy yaqinida edi. 25 Benyamin qabilasidan odamlar yigʻilib kelib, Abnurning atrofiga birlashdi va bir tepalikning ustida toʻxtashdi. 26 Soʻngra Abnur Yoʻabni chaqirib, dedi:
— Qachongacha bir–birimizni qiramiz?! Buning oqibati yomon boʻlishini bilasan–ku! Odamlaringga: “Boʻldi, endi birodarlaringizni taʼqib qilmanglar”, deb qachon buyruq berasan?
27 Yoʻab esa shunday javob berdi:
— Xudo haqi, yaxshiyamki oʻzing aytding. Boʻlmasa, odamlarim ertaga ertalabgacha birodarlarini taʼqib qilishni toʻxtatmasdilar.
28 Yoʻab burgʻu chaldirdi, hamma toʻxtadi. Shundan soʻng ular Isroil lashkarini taʼqib qilmadilar, ular bilan jang qilmadilar. 29 Abnur esa tun boʻyi odamlari bilan Iordan vodiysi boʻylab yurib, Iordan daryosini kechib oʻtdi, ular jarlikni yoqalab , Moxanayimga yetib kelishdi.
30 Yoʻab Abnurni quvlashdan toʻxtab, orqasiga qaytdi va hamma odamlarini toʻpladi. Osoyildan tashqari, Dovudning odamlaridan yana oʻn toʻqqiz kishi halok boʻlgan edi. 31 Lekin Dovudning odamlari Abnurning qoʻli ostidagi Benyamin qabilasidan uch yuz oltmish kishini oʻldirgan edilar. 32 Yoʻab odamlari bilan Osoyilning jasadini olib kelib, ota–bobolarining Baytlahmdagi xilxonasiga dafn qilishdi. Yoʻab va uning odamlari tuni bilan yoʻl yurib, Xevronga yetib kelishganda, tong otgan edi.
