18–БОБ
Бобил вайрон бўлади
1 Бундан кейин мен самодан тушиб келаётган бошқа бир фариштани кўрдим. Унда буюк ҳокимият бор эди. Унинг улуғворлигидан ер юзи ёришиб кетди. 2 У қаттиқ ҳайқириб, шундай деди:
“Вайрон бўлди! Буюк Бобил вайрон бўлди!
У жинларнинг макони, ҳар турли ёвуз руҳнинг паноҳи,
Ҳар қандай ҳаром ва жирканч қушнинг уяси бўлиб қолди.
Ахир, барча халқлар Бобилнинг
Шаҳвоний ҳирси шаробидан ичганди.
3 Ер юзи шоҳлари у билан зино қилганди,
Ер юзи савдогарлари
Унинг чексиз шаҳвати туфайли бойлик орттирганди.”
4 Шу пайт мен самодан келаётган бошқа бир овозни эшитдим. У шундай деди:
“Эй халқим, Бобилдан чиқиб кетинг!
Тағин гуноҳларига шерик бўлиб қолманг,
Тағин сизлар ҳам Бобилнинг балоларига дучор бўлманг!
5 Зеро, унинг гуноҳлари уйилиб кўкка етди,
Худо унинг жиноятларини ёдга олди.
6 Бобил сизга нима қилган бўлса,
Худо ҳам унга шуни қилсин!
Қилмишига яраша икки баробар жазосини берсин!
Ўзи тайёрлаган ичимликдан унга икки баробар ичирсин!
7 Бобил қай даражада кеккайиб, кайф–сафо сурган бўлса,
Унга шу даражада азобу изтироб берилсин!
Ахир, у дилида шундай демоқда:
«Мен маликаман, бева эмасман,
Асло қайғу чекмайман.»
8 Шу боис унинг бошига балолар келади,
У бир куннинг ичида ўлат, қайғу, қаҳатчиликка дучор бўлади.
Уни оловда ёндиришади.
Ахир, уни ҳукм қилувчи Эгамиз Худо қудратлидир!”
9 Бобил билан зино қилиб, кайф–сафо сурган ер юзи шоҳлари ёнаётган Бобилнинг тутунини кўриб, унинг ҳолига ҳўнграб йиғлайдилар. 10 Бобилнинг азоб–уқубатидан даҳшатга тушиб, узоқдан туриб, дейдилар:
“Эй буюк шаҳар, ҳолингга вой!
Эй қудратли Бобил, ҳолингга вой!
Сен бир соатдаёқ жазоингни олдинг!”
11 Ер юзи савдогарлари ҳам унинг ҳолига йиғлаб, мотам тутадилар. Чунки уларнинг молини энди ҳеч ким сотиб олмайди. 12 Олтин, кумуш, жавоҳирлару марваридларни, майин зиғир матоси, шойи, сафсару қирмизи газламаларни, турли хил хушбўй ёғочларни, фил суягидан ясалган ҳар хил буюмларни, энг қимматбаҳо ёғочдан, бронзадан, темирдан ва мармардан ясалган буюмларни, 13 долчин, зираворлар, хушбўй тутатқилар ва миррани , шароб, зайтун мойини, олий навли ун ва буғдойни, мол–қўйларни, отлару араваларни, одамларнинг жонини, танасини ҳам сотиб оладиган бошқа ҳеч ким бўлмайди. 14 Савдогарлар шундай деб айтишади: “Эй Бобил, сен орзу қилган неъматларинг йўқ бўлди. Ҳашамату савлатинг ном–нишонсиз ғойиб бўлди.” 15 Ҳа, ўша молларини Бобилга сотиб, бойиб кетган савдогарлар Бобилнинг азоб–уқубатидан даҳшатга тушиб, қайғуриб йиғлайдилар:
16 “Ҳолингга вой!
Эй буюк шаҳар, ҳолингга вой!
Сен майин зиғир матосидан кийим кияр эдинг,
Сафсару қирмизи либослар ила ясанардинг.
Олтин, жавоҳирлару марваридлар ила безанардинг.
17 Шундай бойлигинг бир соатдаёқ нобуд бўлди–я!”
Ҳар бир кема дарғаси, кемадаги йўловчилар, денгизчилар ва денгизда савдо–сотиқ қилувчиларнинг ҳаммаси узоқдан Бобилга қараб турадилар. 18 Шаҳардаги ёнғиндан чиқаётган тутунни кўриб, шундай фарёд қиладилар: “Бу буюк шаҳарга тенг келадигани йўқ!” 19 Улар бошларига кул сочиб, фарёд чекиб, қайғуриб, дод соладилар:
“Ҳолингга вой!
Эй буюк шаҳар, ҳолингга вой!
Денгиздаги кемаларга эга бўлганлар
Сенинг зийнатларинг туфайли бойлик орттирдилар.
Энди эса сен бир соатдаёқ хароб бўлдинг!
20 Эй само, унинг ҳолидан шодлангин,
Эй Худонинг азизлари, хурсанд бўлинг,
Ҳаворийлару пайғамбарлар, севининг!
Зеро, Худо сизларни деб, Бобилни жазолади.”
21 Кейин кучли бир фаришта тегирмон тошига ўхшаш катта тошни кўтариб, денгизга улоқтирди–да, шундай деди:
“Мана шундай шиддат билан
Буюк шаҳар Бобил қулайди!
Энди у асло қад кўтармайди.
22 Арфачилару ашулачиларнинг овозлари сенда эшитилмас,
Найчию карнайчиларнинг куйи сенда янграмас.
Энди биронта ҳунарманд сенда устахона очмайди.
Тегирмон тошининг товуши кўчаларингда эшитилмайди.
23 Энди кўчаларингдаги чироқлар шуъла сочмайди,
Куёв билан келиннинг овози эшитилмайди.
Зеро, савдогарларинг бутун дунёга сўзини ўтказарди,
Сеҳр–жодуларинг дастидан жамики халқлар алданган эди.
24 Пайғамбарлар ва Худо азизларининг қони кўчаларингда тўкилди,
Ҳа, ер юзида қирғинга дучор бўлганлар сенда ўлдирилди.”
1 And after these things I saw another angel come down from heaven, having great power; and the earth was lightened with his glory. 2 And he cried mightily with a strong voice, saying, Babylon the great is fallen, is fallen, and is become the habitation of devils, and the hold of every foul spirit, and a cage of every unclean and hateful bird. 3 For all nations have drunk of the wine of the wrath of her fornication, and the kings of the earth have committed fornication with her, and the merchants of the earth are waxed rich through the abundance of her delicacies. 4 And I heard another voice from heaven, saying, Come out of her, my people, that ye be not partakers of her sins, and that ye receive not of her plagues. 5 For her sins have reached unto heaven, and God hath remembered her iniquities. 6 Reward her even as she rewarded you, and double unto her double according to her works: in the cup which she hath filled fill to her double. 7 How much she hath glorified herself, and lived deliciously, so much torment and sorrow give her: for she saith in her heart, I sit a queen, and am no widow, and shall see no sorrow. 8 Therefore shall her plagues come in one day, death, and mourning, and famine; and she shall be utterly burned with fire: for strong is the Lord God who judgeth her. 9 And the kings of the earth, who have committed fornication and lived deliciously with her, shall bewail her, and lament for her, when they shall see the smoke of her burning, 10 Standing afar off for the fear of her torment, saying, Alas, alas, that great city Babylon, that mighty city! for in one hour is thy judgment come. 11 And the merchants of the earth shall weep and mourn over her; for no man buyeth their merchandise any more: 12 The merchandise of gold, and silver, and precious stones, and of pearls, and fine linen, and purple, and silk, and scarlet, and all thyine wood, and all manner vessels of ivory, and all manner vessels of most precious wood, and of brass, and iron, and marble, 13 And cinnamon, and odours, and ointments, and frankincense, and wine, and oil, and fine flour, and wheat, and beasts, and sheep, and horses, and chariots, and slaves, and souls of men. 14 And the fruits that thy soul lusted after are departed from thee, and all things which were dainty and goodly are departed from thee, and thou shalt find them no more at all. 15 The merchants of these things, which were made rich by her, shall stand afar off for the fear of her torment, weeping and wailing, 16 And saying, Alas, alas, that great city, that was clothed in fine linen, and purple, and scarlet, and decked with gold, and precious stones, and pearls! 17 For in one hour so great riches is come to nought. And every shipmaster, and all the company in ships, and sailors, and as many as trade by sea, stood afar off, 18 And cried when they saw the smoke of her burning, saying, What city is like unto this great city! 19 And they cast dust on their heads, and cried, weeping and wailing, saying, Alas, alas, that great city, wherein were made rich all that had ships in the sea by reason of her costliness! for in one hour is she made desolate. 20 Rejoice over her, thou heaven, and ye holy apostles and prophets; for God hath avenged you on her. 21 And a mighty angel took up a stone like a great millstone, and cast it into the sea, saying, Thus with violence shall that great city Babylon be thrown down, and shall be found no more at all. 22 And the voice of harpers, and musicians, and of pipers, and trumpeters, shall be heard no more at all in thee; and no craftsman, of whatsoever craft he be , shall be found any more in thee; and the sound of a millstone shall be heard no more at all in thee; 23 And the light of a candle shall shine no more at all in thee; and the voice of the bridegroom and of the bride shall be heard no more at all in thee: for thy merchants were the great men of the earth; for by thy sorceries were all nations deceived. 24 And in her was found the blood of prophets, and of saints, and of all that were slain upon the earth.
