5–БОБ
Элифаз гапида давом этади
1 Қани, Аюб, ҳозир чақириб кўр–чи,
Ким сенга жавоб берар экан?
Қайси фаришта сенга ёрдамга келар экан?
2 Ранж–алам нодонни ҳалок қилади,
Ҳасад соддани ўлдиради.
3 Нодонларнинг илдиз отиб, кўкарганини кўрдим,
Бирданига уларнинг уйларини лаънатладим.
4 Уларнинг фарзандлари хавфдан узоқ бўлмайди.
Ҳукм пайтида уларни эзадилар,
Лекин ҳеч ким уларни ҳимоя қилмайди.
5 Нодонлар етиштирган ҳосилни оч қолганлар еб қўяди,
Ҳатто тиканлар билан ўралганларини ҳам олиб қўяди.
Нодонларнинг бойлигини чанқаганлар ютиб юборади.
6 Ахир, қайғу ердан униб чиқмайди–ку,
Ғам–ташвиш далада ўсмайди–ку!
7 Алангадан учқун сакраб чиққани каби,
Инсон ҳам ўзи учун муаммо келтириб чиқаради.
8 Мен Худога интилган бўлар эдим,
Ўз арзимни Худога айтган бўлардим.
9 У шундай буюк ишлар қиладики,
Уларга инсоннинг ақли етмайди.
Худо кўрсатган мўъжизаларнинг сон–саноғи йўқ.
10 У ер юзига ёмғир ёғдиради,
Далаларни суғоради.
11 Хор бўлганларни кўтаради,
Қайғуга тўлганларни шодликка тўлдиради.
12 У айёрларнинг режаларини пучга чиқаради,
Шунда уларнинг қўлидан ҳеч нарса келмайди.
13 У доноларни ўзларининг айёрлиги орқали тутиб олади,
Эгриларнинг ниятларини пучга чиқаради.
14 Кундуз куни ҳам улар зулматда қолишади,
Ёп–ёруғ кунда ҳам пайпасланиб юришади.
15 Лекин Худо фақирларни эгриларнинг аччиқ сўзларидан,
Золимларнинг чангалидан қутқаради.
16 Шу боис камбағалларнинг умиди бор,
Ноҳақликнинг эса оғзи ёпилади.
17 Худонинг панд–насиҳатини олганлар қандай бахтлидир,
Шунинг учун Қодир Худонинг танбеҳини рад қилмагин.
18 Худо яралайди, аммо Ўзи боғлаб қўяди.
Худо уради, лекин яна Ўзи шифо беради.
19 У сени олти ғам–ташвишдан қутқаради,
Ҳа, етти қайғу–алам сенга яқинлашмайди.
20 Қурғоқчилик пайтида Худо сени ўлимдан,
Уруш пайтида эса қиличдан сақлайди.
21 Худо сени заҳарли тиллардан ҳимоя қилади,
Ҳалокат келганда сен қўрқувга тушиб қолмайсан.
22 Вайронаю қурғоқчилик устидан куладиган бўласан,
Ер юзидаги ёввойи ҳайвонлардан қўрқмайдиган бўласан.
23 Ер ҳайдаганингда далангда тошлар бўлмайди,
Ёввойи ҳайвонлар сенга ҳужум қилмайди.
24 Уйинг бехатар эканлигини биласан,
Подаларингни текширганингда ҳаммаси ўз жойида бўлади.
25 Фарзандларинг кўп бўлади,
Авлодинг даладаги майсадай кўпаяди.
26 Сен бевақт қабрга кирмайсан,
Ўз вақтида йиғилган буғдой донидай бўласан.
27 Буларнинг ҳаммаси тўғри,
Ўз тажрибамиздан биламиз.
Энди насиҳатларимизга қулоқ сол,
Уларни қабул қил.”
1 Call now, if there be any that will answer thee; and to which of the saints wilt thou turn? 2 For wrath killeth the foolish man, and envy slayeth the silly one. 3 I have seen the foolish taking root: but suddenly I cursed his habitation. 4 His children are far from safety, and they are crushed in the gate, neither is there any to deliver them . 5 Whose harvest the hungry eateth up, and taketh it even out of the thorns, and the robber swalloweth up their substance.
6 Although affliction cometh not forth of the dust, neither doth trouble spring out of the ground; 7 Yet man is born unto trouble, as the sparks fly upward. 8 I would seek unto God, and unto God would I commit my cause: 9 Which doeth great things and unsearchable; marvellous things without number: 10 Who giveth rain upon the earth, and sendeth waters upon the fields: 11 To set up on high those that be low; that those which mourn may be exalted to safety. 12 He disappointeth the devices of the crafty, so that their hands cannot perform their enterprise. 13 He taketh the wise in their own craftiness: and the counsel of the froward is carried headlong. 14 They meet with darkness in the daytime, and grope in the noonday as in the night. 15 But he saveth the poor from the sword, from their mouth, and from the hand of the mighty. 16 So the poor hath hope, and iniquity stoppeth her mouth.
17 Behold, happy is the man whom God correcteth: therefore despise not thou the chastening of the Almighty: 18 For he maketh sore, and bindeth up: he woundeth, and his hands make whole. 19 He shall deliver thee in six troubles: yea, in seven there shall no evil touch thee. 20 In famine he shall redeem thee from death: and in war from the power of the sword. 21 Thou shalt be hid from the scourge of the tongue: neither shalt thou be afraid of destruction when it cometh. 22 At destruction and famine thou shalt laugh: neither shalt thou be afraid of the beasts of the earth. 23 For thou shalt be in league with the stones of the field: and the beasts of the field shall be at peace with thee. 24 And thou shalt know that thy tabernacle shall be in peace; and thou shalt visit thy habitation, and shalt not sin. 25 Thou shalt know also that thy seed shall be great, and thine offspring as the grass of the earth. 26 Thou shalt come to thy grave in a full age, like as a shock of corn cometh in in his season. 27 Lo this, we have searched it, so it is; hear it, and know thou it for thy good.
