4–БОБ
Элифаз гапиради: у Аюбни гуноҳда айблайди
1 Шундан кейин Темонлик Элифаз Аюбга шундай деди:
2 “Бир гап айтсам, хафа бўлмайсанми?
Ахир, ким гапирмай жим тура олади?!
3 Сен кўпларга насиҳат қилар эдинг.
Ожизларга ёрдам берар эдинг.
4 Қоқилганларга сўзларинг билан далда берардинг,
Оғир юк остида эзилганларга куч бағишлардинг.
5 Энди эса азоб–уқубатга учраганингда тушкунликка тушяпсан,
Ўз бошингга тушганлардан саросимада ўтирибсан.
6 Худодан қўрқишинг умидинг бўлиши керак эмасми?!
Йўлларинг тўғрилиги сенга умид бағишламайдими?!
7 Ўйлаб кўргин–чи, қачон айбсиз инсон ҳалок бўлган?!
Бирор ерда солиҳ киши ҳеч йўқ қилинганми?!
8 Ўз ҳаётимда кўрганман, ким ёвузлик,
Ғам–ғусса экса, худди ўшани ўради.
9 Худонинг нафаси уларни ўлдиради,
Худонинг ғазабидан фосиқлар даф бўлади.
10 Уларнинг шерникидай бўлган овозларини Худо ўчиради,
Ўша махлуқларнинг тишларини Худо синдиради.
11 Ўлжа йўқлигидан у шерлар ҳалок бўлади,
Шерваччалари ҳам узоқларга тарқалиб кетади.
12 Менга бир сўз яширинча келди,
Қулоғимга шивирлаб эшитилди.
13 Инсонлар чуқур уйқуда бўлганда,
Ташвишли тушларда бу сўз келди.
14 Мени қўрқув–қалтироқ босди,
Бутун вужудим ларзага келди.
15 Бир руҳ юзимни силаб ўтди,
Шунда тукларим тикка бўлиб кетди.
16 Руҳ тўхтаб, қимирламай турди,
Аммо уни аниқ кўрмадим.
Кўз олдимда бир шарпа турар эди.
Сукунат чўкди, кейин бир овоз эшитдим:
17 «Инсонлар Худонинг олдида солиҳ бўла оладими?!
Одамлар Яратувчисининг олдида пок бўла оладими?!
18 Ахир, Худо ҳатто Ўз фаришталарига ишонмайди–ку,
Улардан ҳам айб топади–ку!
19 Шундай экан, тупроқдан яратилган инсонлардан,
Лойдан бино бўлган, куядай эзиладиган
Одамлардан қанчалар айб топади?!
20 Ахир, улар эрталаб бор,
Кечаси эса йўқ бўлиб кетадиган инсонлар–ку!
Уларнинг номи абадий ўчиб кетади.
21 Чодирларининг арқонлари узиб ташланади,
Улар доноликка етишмай ҳалок бўладилар.»
1 Then Eliphaz the Temanite answered and said, 2 If we assay to commune with thee, wilt thou be grieved? but who can withhold himself from speaking? 3 Behold, thou hast instructed many, and thou hast strengthened the weak hands. 4 Thy words have upholden him that was falling, and thou hast strengthened the feeble knees. 5 But now it is come upon thee, and thou faintest; it toucheth thee, and thou art troubled. 6 Is not this thy fear, thy confidence, thy hope, and the uprightness of thy ways?
7 Remember, I pray thee, who ever perished, being innocent? or where were the righteous cut off? 8 Even as I have seen, they that plow iniquity, and sow wickedness, reap the same. 9 By the blast of God they perish, and by the breath of his nostrils are they consumed. 10 The roaring of the lion, and the voice of the fierce lion, and the teeth of the young lions, are broken. 11 The old lion perisheth for lack of prey, and the stout lion’s whelps are scattered abroad.
12 Now a thing was secretly brought to me, and mine ear received a little thereof. 13 In thoughts from the visions of the night, when deep sleep falleth on men, 14 Fear came upon me, and trembling, which made all my bones to shake. 15 Then a spirit passed before my face; the hair of my flesh stood up: 16 It stood still, but I could not discern the form thereof: an image was before mine eyes, there was silence, and I heard a voice, saying , 17 Shall mortal man be more just than God? shall a man be more pure than his maker? 18 Behold, he put no trust in his servants; and his angels he charged with folly: 19 How much less in them that dwell in houses of clay, whose foundation is in the dust, which are crushed before the moth? 20 They are destroyed from morning to evening: they perish for ever without any regarding it . 21 Doth not their excellency which is in them go away? they die, even without wisdom.
