18–БОБ
Еремиё кулолнинг уйида
1 Эгамиз Еремиёга шу сўзини аён қилди: 2 “Қани бўл, кулолнинг уйига бор. Ўша ерда сенга бир гап айтаман.” 3 Мен кулолнинг уйига бордим. Кулол чарх уриб, ишлаётган эди. 4 У лойдан ясаётган идиш бузилди, шундан кейин у ўзи хоҳлаган шаклдаги бошқа бир идишни ясади.
5 Эгамиз Ўз сўзини менга аён қилиб деди: 6 “Эй Исроил халқи, наҳотки бу кулол қилган ишни Мен сизларга қила олмасам?! Сизлар Менинг қўлимда кулол қўлидаги лойга ўхшайсизлар. 7 Мен бирон халқни ёки шоҳликни қўпориб ташлашимни, йўқ қилиб вайрон қилишимни эълон этишим мумкин. 8 Аммо ўша халқ ёвуз қилмишларидан қайтса, Мен ҳам уларнинг бошларига фалокат келтириш ниятимдан қайтаман. 9 Шундай пайтлар ҳам бўладики, Мен бирон халқ ёки шоҳликка: «Сизларни қайта бунёд этиб, мустаҳкам қиламан», деб айтаман. 10 Аммо ўша халқ Менинг олдимда қабиҳлик қилса ёки айтганларимга қулоқ солмаса, Мен ниятимдан қайтаман, уларга қилмоқчи бўлган яхшилигимни қилмайман.
11 Шундай экан, Яҳудо халқи билан Қуддус аҳолисига айт: «Эгамиз шундай демоқда: мана, Мен бошингизга соладиган кулфатни тайёрлаяпман, сизларга қарши режалар тузяпман. Бўлди энди, ҳар бирингиз ёмон йўлингиздан қайтинглар. Турмуш тарзингизни ўзгартиринглар. Эски қилмишларингиздан воз кечинглар.»
12 Аммо улар: «Гапирганинг бефойда!» дейишади. «Биз барибир хоҳлаганимиздай яшаймиз, ёвуз юракларимизнинг ўжарликларига итоат қилаверамиз», деб айтишади.”
Халқ Эгамизни рад этади
13 Шунинг учун Эгамиз демоқда:
“Халқлардан сўраб–суриштиринг–чи,
Бунақасини ҳеч эшитганмикан?!
Бокира қиз Исроил жирканч бир иш қилди.
14 Лубнондаги қорлар ҳеч эриганми?!
Азим чўққиларни ҳеч тарк этганми?!
Унинг муздек сувлари ҳеч адо бўлганми?!
15 Менинг халқим эса Мени тарк этди,
Улар беҳуда бутларга тутатқи тутатдилар.
Бутлари туфайли халқим қоқилди,
Азалий йўлидан адашди.
Тўғри йўлни тарк этиб, сўқмоқлардан юриб кетди.
16 Шу сабабдан юрти ҳувиллаб қолади,
Юртнинг аҳволидан одамлар қотиб қолади,
Ўтган–кетганлар даҳшатга тушади,
«Ё тавба» деб, ёқасини ушлашади.
17 Шарқдан эсган шамол каби,
Мен уларни душманлари олдида сочиб ташлайман.
Бошларига кулфат тушган куни
Уларга орқа ўгираман,
Уларга назар солмайман.”
Еремиёга қарши фитна
18 Сўнг одамлар шундай дедилар: “Қани, Еремиёга қарши фитна уюштирайлик. Ахир, қонунни ўргатадиган руҳонийлар, маслаҳат берадиган донишмандлар ва Худонинг сўзини айтадиган пайғамбарлар ҳар доим бор. Еремиёга туҳмат қилайлик, унинг гапларига умуман эътибор бермайдиган бўлайлик.”
19 Эй Эгам, мени тингла,
Рақибларим гапларини эшит!
20 Наҳотки яхшиликка ёмонлик қайтаришса?!
Эсингдами, ҳузурингда туриб,
Улар учун Сенга ёлворгандим,
Улардан Сенинг қаҳрингни қайтаргандим.
Улар эса менга чуқур қазидилар.
21 Шундай экан, болаларини очликдан ўлдир,
Ҳаммасини қилич измига топшир.
Хотинлари болаларидан жудо бўлсин,
Ҳаммаси бева бўлиб қолсин.
Эркаклари ўлатдан қирилиб кетсин,
Йигитлари жангда ҳалок бўлсин.
22 Тўсатдан устига босқинчи юборганингда,
Уйларидан дод–фарёдлар кўтарилсин!
Ахир, улар мени тутиб олмоқчи бўлиб, чуқур қазидилар,
Оёғимни сиртмоққа илинтирмоқчи бўлдилар.
23 Мени ўлдириш учун фитна қилдилар,
Буни Сен биласан, эй Эгам.
Уларнинг гуноҳларини кечирма,
Жиноятларидан ўтма.
Ғазабланиб, жазоларини бергин,
Улар Сенинг олдингда йиқилиб қолсинлар.
1 The word which came to Jeremiah from the LORD, saying, 2 Arise, and go down to the potter’s house, and there I will cause thee to hear my words. 3 Then I went down to the potter’s house, and, behold, he wrought a work on the wheels. 4 And the vessel that he made of clay was marred in the hand of the potter: so he made it again another vessel, as seemed good to the potter to make it . 5 Then the word of the LORD came to me, saying, 6 O house of Israel, cannot I do with you as this potter? saith the LORD. Behold, as the clay is in the potter’s hand, so are ye in mine hand, O house of Israel. 7 At what instant I shall speak concerning a nation, and concerning a kingdom, to pluck up, and to pull down, and to destroy it; 8 If that nation, against whom I have pronounced, turn from their evil, I will repent of the evil that I thought to do unto them. 9 And at what instant I shall speak concerning a nation, and concerning a kingdom, to build and to plant it; 10 If it do evil in my sight, that it obey not my voice, then I will repent of the good, wherewith I said I would benefit them.
11 ¶ Now therefore go to, speak to the men of Judah, and to the inhabitants of Jerusalem, saying, Thus saith the LORD; Behold, I frame evil against you, and devise a device against you: return ye now every one from his evil way, and make your ways and your doings good. 12 And they said, There is no hope: but we will walk after our own devices, and we will every one do the imagination of his evil heart. 13 Therefore thus saith the LORD; Ask ye now among the heathen, who hath heard such things: the virgin of Israel hath done a very horrible thing. 14 Will a man leave the snow of Lebanon which cometh from the rock of the field? or shall the cold flowing waters that come from another place be forsaken? 15 Because my people hath forgotten me, they have burned incense to vanity, and they have caused them to stumble in their ways from the ancient paths, to walk in paths, in a way not cast up; 16 To make their land desolate, and a perpetual hissing; every one that passeth thereby shall be astonished, and wag his head. 17 I will scatter them as with an east wind before the enemy; I will shew them the back, and not the face, in the day of their calamity.
18 ¶ Then said they, Come, and let us devise devices against Jeremiah; for the law shall not perish from the priest, nor counsel from the wise, nor the word from the prophet. Come, and let us smite him with the tongue, and let us not give heed to any of his words. 19 Give heed to me, O LORD, and hearken to the voice of them that contend with me. 20 Shall evil be recompensed for good? for they have digged a pit for my soul. Remember that I stood before thee to speak good for them, and to turn away thy wrath from them. 21 Therefore deliver up their children to the famine, and pour out their blood by the force of the sword; and let their wives be bereaved of their children, and be widows; and let their men be put to death; let their young men be slain by the sword in battle. 22 Let a cry be heard from their houses, when thou shalt bring a troop suddenly upon them: for they have digged a pit to take me, and hid snares for my feet. 23 Yet, LORD, thou knowest all their counsel against me to slay me: forgive not their iniquity, neither blot out their sin from thy sight, but let them be overthrown before thee; deal thus with them in the time of thine anger.
