27–БОБ
Аюбнинг сўнгги нутқи: ўзини ноҳақликдан сақлаши ҳақида
1 Аюб яна гап бошлаб шундай деди:
2 “Менга адолат қилмай,
Қалбимни яралаган Қодир Худо шоҳид!
3 Танамда Худо ато қилган жон бор экан,
Сўнгги нафасимгача,
4 Оғзимдан фисқу фасод эшитилмас,
Тилимдан ёлғон сўзлар чиқмас.
5 Ҳеч қачон сизларни ҳақ деб тан олмайман,
Ўлгунимча айбсиз эканлигимни рад қилмайман.
6 Иккиланмай ўзим ҳақлигимни айтавераман,
Ҳаёт эканман, виждоним тоза менинг.
7 Душманим фосиқлардай жазо олсин,
Рақибларим ёвузлардай жазолансин.
8 Худосиз одам ҳаётдан маҳрум бўлганда,
Унда қандай умид қолади?
Худо уни йўқ қилганда умиди бўладими?
9 Худосизларнинг бошига кулфат тушганда,
Худо уларнинг фарёдига қулоқ тутармикин?
10 Ахир, улар Қодир Худодан завқ топмайдилар–ку!
Улар ҳар доим ҳам Худога илтижо қилмайдилар–ку!
11 Худонинг қудрати ҳақида сизларга ўргатаман.
Қодир Худонинг йўлларини сизлардан яширмайман.
12 Ахир, ўзингиз буларнинг ҳаммасини кўргансиз–ку!
Шунда ҳам бекорчи гапларни қўймайсиз.
13 Фосиқларнинг тақдири қуйидагичадир,
Қодир Худо золимларнинг бошига солгани мана шудир:
14 Уларнинг фарзандлари кўпайса ҳам,
Барибир урушда ҳалок бўлади.
Зурриёти ҳеч қачон нонга тўймайди.
15 Тирик қолганларини ўлат нобуд қилади,
Бевалари эса аза ҳам тутолмайди .
16 Кумушлари чангдай кўп бўлса ҳам,
Кийим–кечаклари уюм–уюм бўлса ҳам,
17 Ўша кийимларни солиҳлар кияди,
Кумушларини эса айбсизлар бўлиб олади.
18 Фосиқларнинг уйлари қуш инидай мўрт бўлади,
Дала қоровулларининг капалари сингари бўлади.
19 Фосиқлар кечқурун ёстиққа бош қўйганда бой бўлса,
Кўзларини очиб қараганда, бор бойликлари йўқолиб кетган бўлади.
20 Ваҳима уларни сув тошқинидай босади,
Тунда бўронлар уларни учириб кетади.
21 Шарқ шамоли уларни олиб кетади,
Фосиқларни ўз жойларидан супуриб ташлайди.
22 Бу шамол шафқатсизларча уларга ташланади,
Фосиқлар шамолнинг кучидан қочишга уринади.
23 Шамол уларнинг устидан кулади,
Ҳуштак чалиб, уларни даҳшатга солади.
1 Moreover Job continued his parable, and said, 2 As God liveth, who hath taken away my judgment; and the Almighty, who hath vexed my soul; 3 All the while my breath is in me, and the spirit of God is in my nostrils; 4 My lips shall not speak wickedness, nor my tongue utter deceit. 5 God forbid that I should justify you: till I die I will not remove mine integrity from me. 6 My righteousness I hold fast, and will not let it go: my heart shall not reproach me so long as I live.
7 Let mine enemy be as the wicked, and he that riseth up against me as the unrighteous. 8 For what is the hope of the hypocrite, though he hath gained, when God taketh away his soul? 9 Will God hear his cry when trouble cometh upon him? 10 Will he delight himself in the Almighty? will he always call upon God?
11 I will teach you by the hand of God: that which is with the Almighty will I not conceal. 12 Behold, all ye yourselves have seen it; why then are ye thus altogether vain? 13 This is the portion of a wicked man with God, and the heritage of oppressors, which they shall receive of the Almighty. 14 If his children be multiplied, it is for the sword: and his offspring shall not be satisfied with bread. 15 Those that remain of him shall be buried in death: and his widows shall not weep. 16 Though he heap up silver as the dust, and prepare raiment as the clay; 17 He may prepare it , but the just shall put it on, and the innocent shall divide the silver. 18 He buildeth his house as a moth, and as a booth that the keeper maketh. 19 The rich man shall lie down, but he shall not be gathered: he openeth his eyes, and he is not. 20 Terrors take hold on him as waters, a tempest stealeth him away in the night. 21 The east wind carrieth him away, and he departeth: and as a storm hurleth him out of his place. 22 For God shall cast upon him, and not spare: he would fain flee out of his hand. 23 Men shall clap their hands at him, and shall hiss him out of his place.
