3–БОБ
Аюбнинг илк нутқи: у туғилган кунини лаънатлайди
1 Охири Аюб сўз бошлаб, ўзи дунёга келган кунни лаънатлади. 2 У шундай деди:
3 “Мен туғилган кун қирилиб кетсин,
Мен яратилган кеча лаънати бўлсин.
4 Ўша кун зулматга айланиб қолсин!
Ҳатто Худо ҳам шу кунни эсламасин,
Ўша кун ҳеч қачон нур кўрмасин.
5 Зимзиё зулмат уни қамрасин,
У кунни булутлар беркитсин,
Қуёш нурини қоронғилик тўсиб қўйсин.
6 Ҳа, ўша кечани зулмат ютиб юборсин!
Йил кунлари орасида ҳеч қачон саналмасин,
Ойларнинг ҳисобига ўша кеча кирмасин.
7 Ўша кеча қисир бўлсин,
Ундан шодлик овози янграмасин.
8 Махлуқ Левитанни чақиришга қодир бўлганлар уни қарғасин,
Ҳа, лаънат ўқийдиганлар ўша кечага қарғиш ёғдирсин.
9 Ўша кечада тонг юлдузлари чарақламасин.
Ўша кеча ёруғликка умид қилсин–у,
Аммо тонг шуъласини кўрмасин.
10 Онамнинг бачадонини беркитмагани учун,
Мени шунча қайғудан холи қилмагани учун
Ўша кеча лаънати бўлсин.
11 Нима учун ўлик туғилмадим?!
Онам қорнидан тушибоқ, ўлмадим?!
12 Нима учун онам мени тиззаларида олиб ўтирди экан?!
Нима учун мени эмизди экан?!
13 Ўлганимда эди, ҳозир тинч ётган бўлардим.
Ухлаб, ором олиб ётган бўлардим.
14 Вайроналарни тиклашга қодир бўлган
Шоҳу амалдорлар билан бирга бўлардим.
15 Тиллага бой, уйларини кумушга тўлдирган
Шаҳзодалар қатори ётган бўлардим.
16 Нима учун ўлик туғилган боладай бўлмадим?!
Нима учун ёруғлик кўрмаган чақалоқдай кўмилмадим?!
17 Ахир, қабрда фосиқлар ҳам
Фосиқлик қилишдан тўхтайдилар–ку!
Чарчаганлар ҳам дам оладилар–ку!
18 Асирлар у ерда жам бўлиб тинч яшайди,
Назоратчиларнинг бақир–чақири эшитилмайди.
19 Катта ҳам, кичик ҳам у ерда бордир,
Қуллар ҳам ниҳоят у ерда озоддир.
20 Нима учун қийналганга ёруғлик берилган,
Қайғуга ботганга эса ҳаёт ато қилинган?!
21 Улар ўлимни кутадилар, лекин ўлим келмайди,
Қимматбаҳо хазинадан ҳам кўра,
Кўпроқ ўлимни излайди улар.
22 Ўлим топганларида улар жуда қувонади,
Шодликдан бошлари осмонга етади.
23 Нима учун йўлни кўролмайдиганларга ёруғлик берилган?!
Ахир, Худо уларнинг йўлини тўсиб қўйган–ку!
24 Нон ейиш ўрнига оғир уф тортаман,
Чуқур оҳу нолаларим сувдай оқиб чиқяпти.
25 Ҳа, нимадан қўрққан бўлсам, ўша бошимга тушди.
Хавфсираганларим содир бўлди.
26 Кўнглим тинч эмас, менда хотиржамлик йўқ,
Тинчлик йўқ, ғам–ташвиш эса келаверади.”
1 After this opened Job his mouth, and cursed his day. 2 And Job spake, and said, 3 Let the day perish wherein I was born, and the night in which it was said, There is a man child conceived. 4 Let that day be darkness; let not God regard it from above, neither let the light shine upon it. 5 Let darkness and the shadow of death stain it; let a cloud dwell upon it; let the blackness of the day terrify it. 6 As for that night, let darkness seize upon it; let it not be joined unto the days of the year, let it not come into the number of the months. 7 Lo, let that night be solitary, let no joyful voice come therein. 8 Let them curse it that curse the day, who are ready to raise up their mourning. 9 Let the stars of the twilight thereof be dark; let it look for light, but have none; neither let it see the dawning of the day: 10 Because it shut not up the doors of my mother’s womb, nor hid sorrow from mine eyes.
11 Why died I not from the womb? why did I not give up the ghost when I came out of the belly? 12 Why did the knees prevent me? or why the breasts that I should suck? 13 For now should I have lain still and been quiet, I should have slept: then had I been at rest, 14 With kings and counsellors of the earth, which built desolate places for themselves; 15 Or with princes that had gold, who filled their houses with silver: 16 Or as an hidden untimely birth I had not been; as infants which never saw light. 17 There the wicked cease from troubling; and there the weary be at rest. 18 There the prisoners rest together; they hear not the voice of the oppressor. 19 The small and great are there; and the servant is free from his master.
20 Wherefore is light given to him that is in misery, and life unto the bitter in soul; 21 Which long for death, but it cometh not; and dig for it more than for hid treasures; 22 Which rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave? 23 Why is light given to a man whose way is hid, and whom God hath hedged in? 24 For my sighing cometh before I eat, and my roarings are poured out like the waters. 25 For the thing which I greatly feared is come upon me, and that which I was afraid of is come unto me. 26 I was not in safety, neither had I rest, neither was I quiet; yet trouble came.
