10–БОБ
Аюб Худога шикоят қилмоқчи бўлади
1 Ҳаётдан тўйдим!
Эвоҳ, энди бемалол шикоят қилишдан,
Алам–ҳасрат билан гапиришдан ўзимни тиймайман.
2 Худога шундай дейман: «Мени ҳукм қилавермасдан,
Менга қарши бўлган даъволарингни айт.
3 Мени эзишдан Сенга бирор фойда борми ўзи?
Фосиқларга шодлик билан фаровонлик беряпсан–у,
Нима учун мени — Ўз қўлларинг ижодини рад этяпсан?!
4 Сенинг инсонникига ўхшаш кўзларинг борми?!
Сенинг дунёқарашинг инсонларники билан бирми?!
5 Умринг инсон умридай қисқами?!
Йилларинг инсон ҳаёти йилларидай эмас–ку!
6 Нима учун мендан айб қидирасан,
Гуноҳ топишга ҳаракат қиласан?
7 Ахир, Ўзинг биласан, мен айбсизман,
Ҳеч ким мени Сенинг қўлингдан қутқара олмайди.
8 Ахир, қўлларинг билан мени Ўзинг ясагансан,
Ўзинг мени яратгансан,
Энди эса мени бутунлай ҳалок қилмоқчисан.
9 Сен мени лойдан бунёд қилганингни эслагин.
Энди мени яна тупроққа қайтармоқчимисан?!
10 Мени сутдай қуйиб,
Пишлоқдай қотирган Ўзинг–ку .
11 Сен Ўзинг мени эту тери билан қоплаб,
Менга суягу пайлар ато қилдинг.
12 Сен менга ҳаёт бағишлаб, садоқатли севгингни кўрсатдинг.
Ўзинг ғамхўрлик қилиб, ҳаётимни сақладинг.
13 Лекин юрагингда бошқа бир ният бор эди.
Сенинг ўй–хаёлларингни биламан:
14 Гуноҳ қилсам, мени кузатиб турган бўласан,
Айбимни жазосиз қолдирмайсан.
15 Фосиқ бўлсам, ўзимдан кўрай!
Аммо айбсиз бўлсам ҳам,
Шунчалик уятга қолдимки,
Шунчалик қайғуга ботдимки,
Бошимни кўтара олмаяпман.
16 Бошимни кўтарсам, шердай мени пойлайсан,
Ўз буюк қудратингни менга қарши ишлатасан.
17 Менга қарши янги гувоҳлар чақираверасан.
Менга бўлган ғазабинг янада ошиб бораверади,
Устимга яна янги қўшинлар бостириб келаверадилар.
18 Эвоҳ, нима учун мени бу дунёга келтирдинг?
Қанийди, туғилишим биланоқ,
Биров мени кўриб улгурмасдан,
Ўлиб қўя қолганимда эди.
19 Ҳеч нарса кўрмаган бўлардим,
Онам қорнидан тўғри қабрга борган бўлардим.
20 Ҳаётим қисқа, кунларим саноқли эмасми, ахир?!
Мени тинч қўй, озгина бўлса ҳам, хурсанд бўлай.
21 Ҳеч ким қайтиб келмайдиган зулмат юртига ,
Тим қоронғи ерга боришимдан олдин озгина қувонай.
22 Тун ярмидаги зулматдай қоронғи бўлган юртга кетаман.
Қоп–қоронғи ҳеч бир тартиб бўлмаган бир жойга,
Ҳатто нури ҳам зулмат бўлган ерга кетаман, ахир!»”
1 My soul is weary of my life; I will leave my complaint upon myself; I will speak in the bitterness of my soul. 2 I will say unto God, Do not condemn me; shew me wherefore thou contendest with me. 3 Is it good unto thee that thou shouldest oppress, that thou shouldest despise the work of thine hands, and shine upon the counsel of the wicked? 4 Hast thou eyes of flesh? or seest thou as man seeth? 5 Are thy days as the days of man? are thy years as man’s days, 6 That thou enquirest after mine iniquity, and searchest after my sin? 7 Thou knowest that I am not wicked; and there is none that can deliver out of thine hand.
8 Thine hands have made me and fashioned me together round about; yet thou dost destroy me. 9 Remember, I beseech thee, that thou hast made me as the clay; and wilt thou bring me into dust again? 10 Hast thou not poured me out as milk, and curdled me like cheese? 11 Thou hast clothed me with skin and flesh, and hast fenced me with bones and sinews. 12 Thou hast granted me life and favour, and thy visitation hath preserved my spirit. 13 And these things hast thou hid in thine heart: I know that this is with thee.
14 If I sin, then thou markest me, and thou wilt not acquit me from mine iniquity. 15 If I be wicked, woe unto me; and if I be righteous, yet will I not lift up my head. I am full of confusion; therefore see thou mine affliction; 16 For it increaseth. Thou huntest me as a fierce lion: and again thou shewest thyself marvellous upon me. 17 Thou renewest thy witnesses against me, and increasest thine indignation upon me; changes and war are against me. 18 Wherefore then hast thou brought me forth out of the womb? Oh that I had given up the ghost, and no eye had seen me! 19 I should have been as though I had not been; I should have been carried from the womb to the grave. 20 Are not my days few? cease then, and let me alone, that I may take comfort a little, 21 Before I go whence I shall not return, even to the land of darkness and the shadow of death; 22 A land of darkness, as darkness itself; and of the shadow of death, without any order, and where the light is as darkness.
