1 Then Job answered and said, 2 How long will ye vex my soul, and break me in pieces with words? 3 These ten times have ye reproached me: ye are not ashamed that ye make yourselves strange to me. 4 And be it indeed that I have erred, mine error remaineth with myself. 5 If indeed ye will magnify yourselves against me, and plead against me my reproach: 6 Know now that God hath overthrown me, and hath compassed me with his net. 7 Behold, I cry out of wrong, but I am not heard: I cry aloud, but there is no judgment.
8 He hath fenced up my way that I cannot pass, and he hath set darkness in my paths. 9 He hath stripped me of my glory, and taken the crown from my head. 10 He hath destroyed me on every side, and I am gone: and mine hope hath he removed like a tree. 11 He hath also kindled his wrath against me, and he counteth me unto him as one of his enemies. 12 His troops come together, and raise up their way against me, and encamp round about my tabernacle. 13 He hath put my brethren far from me, and mine acquaintance are verily estranged from me. 14 My kinsfolk have failed, and my familiar friends have forgotten me. 15 They that dwell in mine house, and my maids, count me for a stranger: I am an alien in their sight. 16 I called my servant, and he gave me no answer; I intreated him with my mouth. 17 My breath is strange to my wife, though I intreated for the children’s sake of mine own body. 18 Yea, young children despised me; I arose, and they spake against me. 19 All my inward friends abhorred me: and they whom I loved are turned against me. 20 My bone cleaveth to my skin and to my flesh, and I am escaped with the skin of my teeth. 21 Have pity upon me, have pity upon me, O ye my friends; for the hand of God hath touched me. 22 Why do ye persecute me as God, and are not satisfied with my flesh?
23 Oh that my words were now written! oh that they were printed in a book! 24 That they were graven with an iron pen and lead in the rock for ever! 25 For I know that my redeemer liveth, and that he shall stand at the latter day upon the earth: 26 And though after my skin worms destroy this body , yet in my flesh shall I see God: 27 Whom I shall see for myself, and mine eyes shall behold, and not another; though my reins be consumed within me. 28 But ye should say, Why persecute we him, seeing the root of the matter is found in me? 29 Be ye afraid of the sword: for wrath bringeth the punishments of the sword, that ye may know there is a judgment.
19–BOB
Ayubning oltinchi nutqi: Xaloskori uni himoya qilishiga ishonch bildiradi
1 Ayub shunday javob berdi:
2 “Qachongacha meni qiynaysizlar,
Gaplaringiz bilan meni ezasizlar?
3 Mana, meni oʻn marta haqoratladingiz!
Menga hamla qilaverishdan uyalmaysizlarmi?
4 Agar xato qilganim rost boʻlsa,
Gunohim oʻzimning tashvishim.
5 Sizlar oʻzingizni mendan ustun qoʻyyapsiz.
Mana bu gunohingning dalili, deb
Sharmanda boʻlganimni koʻrsatyapsiz.
6 Shuni bilinglar, Xudoning Oʻzi menga haqsizlik qildi,
Toʻrlari bilan atrofimni oʻradi.
7 «Oʻldiryapti!» deb xitob qilsam ham,
Menga hech kim javob bermaydi.
Faryod qilaman, lekin adolat yoʻqdir.
8 Xudo yoʻlimga gʻov qoʻygan, oʻtolmayman.
Yoʻllarimni zulmat bilan qoplagan.
9 U bor obroʻyimni toʻkkan,
Boshimdagi tojimni tortib olgan.
10 Menga har tomondan hujum qildi, tamom boʻldim,
Daraxtni sugʻurganday, umidimni sugʻurib tashladi.
11 Uning gʻazabi menga qarshi qaynaydi,
U meni Oʻziga dushman deb hisoblaydi.
12 Uning qoʻshinlari bostirib keladi.
Meni qamal qilish niyatida
Chodirim atrofida qarorgoh quradi.
13 Xudo qarindosh–urugʻimni mendan uzoqlashtirdi,
Tanishlarim mendan yuz oʻgirdilar.
14 Qarindoshlarim meni tark etishdi.
Doʻstlarim meni unutishdi.
15 Uyimga kelgan mehmonlar ham,
Choʻrilarim ham menga begonaday qarashadi.
Ularning nazarida bir musofirday boʻlib qoldim.
16 Xizmatkorimni chaqirsam, u javob bermaydi.
Unga oʻzim yalinib borishim kerak.
17 Nafasim xotinimga jirkanch boʻlib qolgan,
Qarindosh–urugʻim mendan nafratlanadi.
18 Hatto yosh bolalar ham mendan hazar qiladi.
Oyoqqa tursam, ular meni mazax qiladi.
19 Hamma yaqin doʻstlarim mendan hazar qiladi.
Yaxshi koʻrganlarim ham mendan yuz oʻgirdi.
20 Teriyu suyagimdan boshqa hech narsam qolmadi,
Oʻlishimga bir baxa qoldi.
21 Ey doʻstlarim, menga rahm qilinglar,
Axir, meni Xudo urdi–ku!
22 Xudo meni quvgʻin qilganday,
Nima uchun sizlar ham meni quvgʻin qilyapsizlar?
Meni yeb bitirdingiz–ku! Hali ham toʻymadingizmi?
23 Qani endi, aytgan soʻzlarim yozib qoʻyilsa!
Ular kitobga tushirilsa!
24 Temir qalamu qoʻrgʻoshin bilan
Qoyaga abadiy oʻyib bitilsa!
25 Ammo men bilaman,
Mening Xaloskorim hayotdir,
Vaqti kelib , U meni himoya qiladi .
26 Terim irib ketgan boʻlsa ham,
Mana shu tanamda Xudoni koʻraman.
27 Men Uni oʻz koʻzlarim bilan koʻraman,
Ha, men koʻraman, boshqa hech kim emas.
Yuragim orziqib ketyapti!
28 Agar sizlar: «Mana endi unga qarshi chiqamiz!
Axir, kulfatlarining ildizi oʻzida–ku», desangiz,
29 Oʻzingiz jazodan qoʻrqing.
Xudo gʻazabi kelganda qilich bilan jazolaydi,
Shunda sizlar hukm borligini bilib olasizlar.”
