1 The king’s heart is in the hand of the LORD, as the rivers of water: he turneth it whithersoever he will. 2 Every way of a man is right in his own eyes: but the LORD pondereth the hearts. 3 To do justice and judgment is more acceptable to the LORD than sacrifice. 4 An high look, and a proud heart, and the plowing of the wicked, is sin. 5 The thoughts of the diligent tend only to plenteousness; but of every one that is hasty only to want. 6 The getting of treasures by a lying tongue is a vanity tossed to and fro of them that seek death. 7 The robbery of the wicked shall destroy them; because they refuse to do judgment. 8 The way of man is froward and strange: but as for the pure, his work is right. 9 It is better to dwell in a corner of the housetop, than with a brawling woman in a wide house. 10 The soul of the wicked desireth evil: his neighbour findeth no favour in his eyes. 11 When the scorner is punished, the simple is made wise: and when the wise is instructed, he receiveth knowledge. 12 The righteous man wisely considereth the house of the wicked: but God overthroweth the wicked for their wickedness. 13 Whoso stoppeth his ears at the cry of the poor, he also shall cry himself, but shall not be heard. 14 A gift in secret pacifieth anger: and a reward in the bosom strong wrath. 15 It is joy to the just to do judgment: but destruction shall be to the workers of iniquity. 16 The man that wandereth out of the way of understanding shall remain in the congregation of the dead. 17 He that loveth pleasure shall be a poor man: he that loveth wine and oil shall not be rich. 18 The wicked shall be a ransom for the righteous, and the transgressor for the upright. 19 It is better to dwell in the wilderness, than with a contentious and an angry woman. 20 There is treasure to be desired and oil in the dwelling of the wise; but a foolish man spendeth it up. 21 He that followeth after righteousness and mercy findeth life, righteousness, and honour. 22 A wise man scaleth the city of the mighty, and casteth down the strength of the confidence thereof. 23 Whoso keepeth his mouth and his tongue keepeth his soul from troubles. 24 Proud and haughty scorner is his name, who dealeth in proud wrath.
25 The desire of the slothful killeth him; for his hands refuse to labour. 26 He coveteth greedily all the day long: but the righteous giveth and spareth not. 27 The sacrifice of the wicked is abomination: how much more, when he bringeth it with a wicked mind? 28 A false witness shall perish: but the man that heareth speaketh constantly. 29 A wicked man hardeneth his face: but as for the upright, he directeth his way.
30 There is no wisdom nor understanding nor counsel against the LORD. 31 The horse is prepared against the day of battle: but safety is of the LORD.
21–БОБ
1 Шоҳнинг юраги Эгамизнинг қўлида,
уни ирмоқдай хоҳлаган томонга буради.
2 Одамнинг қилмишлари ўзининг назарида тўғри,
аммо Эгамиз юракларни синайди.
3 Адолату ҳақиқатга амал қилиш
Эгамизга қурбонликдан афзалроқдир.
4 Такаббур кўзлар ва мағрур юрак чироқ каби фосиқнинг гуноҳини кўрсатади.
5 Меҳнаткашнинг режаси фақат мўл–кўлчилик келтиради,
шошқалоқ камбағалликка дучор бўлади.
6 Ёлғон билан бойлик топадиганлар
чиқиб кетадиган буғ кабидир,
улар ўз ўлимини излайди.
7 Ёвузнинг зўравонлиги ўз бошига етади,
чунки у адолат билан иш қилишни рад этади.
8 Гуноҳкорнинг йўли — эгри,
софдилнинг иши — тўғри.
9 Уришқоқ хотин билан кенг уйда яшагандан кўра,
лой томнинг бир четида яшаган яхшироқ.
10 Ёвузнинг кўнгли ёмонликка ташна,
қўшниси ундан раҳм–шафқат топмайди.
11 Мазах қилувчи жазоланса, содда одамлар доно бўлади,
донога йўл–йўриқ берилса, билими ошади.
12 Худо одилдир, фосиқнинг уйини У кузатиб туради,
фосиқни ҳалокатга мубтало қилади.
13 Камбағалнинг фарёдига ким қулоқ солмаса,
ўзи фарёд қилганда ҳам ҳеч ким жавоб бермайди.
14 Яширинча берилган совға жаҳлни юмшатади,
енг ичидаги пора ғазабдан туширади.
15 Адолатга амал қилиш солиҳларга севинч,
фосиқларга эса қўрқинчдир.
16 Ақл–идрок йўлидан чиққанлар ўликлар орасидадир.
17 Зиёфатни севган қашшоқлашади,
шароб билан мойни яхши кўрган одам бой бўлмайди.
18 Солиҳга аталган ёвузлик фосиқнинг бошига тушади,
тўғри одамнинг ўрнига хоин ҳалокатга учрайди.
19 Уришқоқ ва баджаҳл хотин билан яшагандан кўра,
чўлу биёбонда яшаш яхшироқ.
20 Дононинг уйида ёғ ҳам, энг яхши нарсалар ҳам бор,
ақлсиз эса уни сарфлаб юборади.
21 Тўғрилик ва садоқат пайида бўлганлар
узоқ умр, солиҳлик ва шон–шуҳратга эришади.
22 Доно энг қудратли шаҳарга бориб,
таянч бўлган қалъани ҳам вайрон қилади.
23 Оғзини ва тилини қўриқлаган
ўз жонини ташвишлардан асрайди.
24 Такаббур ва мағрурнинг номи “мазахчи”,
ҳамма нарсани манманлик билан қилади.
25 Дангасанинг орзуси ўлимга олиб келади,
чунки қўллари ишга бормайди.
26 Дангасанинг куни баднафслик билан ўтади,
солиҳ эса аямасдан беради.
27 Фосиқларнинг қурбонлиги жирканчдир,
ёвуз ният билан келтирилгани эса ундан ҳам баттар.
28 Сохта гувоҳ йўқ бўлади,
ҳақиқатга қулоқ солган эса қолади.
29 Фосиқнинг юзи қаттиқ,
солиҳ эса ўз йўлини билади.
30 Эгамизга қарши донолик ҳам,
идрок ҳам, режа ҳам йўқ.
31 От жанг куни учун тайёрланади,
ғалаба эса Эгамизнинг қўлида.
