1 Knowest thou the time when the wild goats of the rock bring forth? or canst thou mark when the hinds do calve? 2 Canst thou number the months that they fulfil? or knowest thou the time when they bring forth? 3 They bow themselves, they bring forth their young ones, they cast out their sorrows. 4 Their young ones are in good liking, they grow up with corn; they go forth, and return not unto them. 5 Who hath sent out the wild ass free? or who hath loosed the bands of the wild ass? 6 Whose house I have made the wilderness, and the barren land his dwellings. 7 He scorneth the multitude of the city, neither regardeth he the crying of the driver. 8 The range of the mountains is his pasture, and he searcheth after every green thing. 9 Will the unicorn be willing to serve thee, or abide by thy crib? 10 Canst thou bind the unicorn with his band in the furrow? or will he harrow the valleys after thee? 11 Wilt thou trust him, because his strength is great? or wilt thou leave thy labour to him? 12 Wilt thou believe him, that he will bring home thy seed, and gather it into thy barn?
13 Gavest thou the goodly wings unto the peacocks? or wings and feathers unto the ostrich? 14 Which leaveth her eggs in the earth, and warmeth them in dust, 15 And forgetteth that the foot may crush them, or that the wild beast may break them. 16 She is hardened against her young ones, as though they were not hers: her labour is in vain without fear; 17 Because God hath deprived her of wisdom, neither hath he imparted to her understanding. 18 What time she lifteth up herself on high, she scorneth the horse and his rider.
19 Hast thou given the horse strength? hast thou clothed his neck with thunder? 20 Canst thou make him afraid as a grasshopper? the glory of his nostrils is terrible. 21 He paweth in the valley, and rejoiceth in his strength: he goeth on to meet the armed men. 22 He mocketh at fear, and is not affrighted; neither turneth he back from the sword. 23 The quiver rattleth against him, the glittering spear and the shield. 24 He swalloweth the ground with fierceness and rage: neither believeth he that it is the sound of the trumpet. 25 He saith among the trumpets, Ha, ha; and he smelleth the battle afar off, the thunder of the captains, and the shouting.
26 Doth the hawk fly by thy wisdom, and stretch her wings toward the south? 27 Doth the eagle mount up at thy command, and make her nest on high? 28 She dwelleth and abideth on the rock, upon the crag of the rock, and the strong place. 29 From thence she seeketh the prey, and her eyes behold afar off. 30 Her young ones also suck up blood: and where the slain are , there is she.
39–БОБ
1 Тоғ эчкилари қачон туғишини биласанми?
Кийиклар болалаганини кўрганмисан?
2 Улар боласини неча ой қорнида кўтариб юришини биласанми?
Улар болалайдиган вақтни–чи?
3 Улар чўккалаб туғади,
Болаларини дунёга келтиради.
4 Уларнинг болалари очиқ жойларда ўсиб, кучга тўлади,
Ота–онасини ташлаб кетади, бошқа қайтиб келмайди.
5 Қулонга ким озодлик берган?
Ким унинг арқонини ечиб ташлаган?
6 Мен даштларни унга макон қилиб бердим,
Шўр ерлар қулоннинг маскани бўлди.
7 Шаҳардаги шовқин–сурондан у кулади,
Ҳеч ким унинг устига миниб, унга бақиролмайди.
8 Қирлар қулоннинг яйловидир,
Ўша ерларда у кўкатларни қидириб юради.
9 Ёввойи буқа сенга хизмат қилишга рози бўладими?
Тунни сенинг оғилингда ўтказадими?
10 Арқон билан уни омочга боғлай оласанми?
У ерларингни ағдариб берадими?
11 Кучи кўп, деб унга ишона оласанми?
Ҳамма оғир ишларингни унга топширасанми?
12 У ҳосилингни йиғиб,
Хирмонга олиб келишига ишонасанми?
13 Туяқуш қанотларини севинч билан қоқаверади,
Аммо унинг қаноту патлари лайлакникига тенг келолмайди .
14 Туяқуш тухумларини ерга қўяди,
Уларни қумда иситади.
15 Биров оёқлари билан тухумларини босиб кетишидан,
Ёввойи ҳайвон уларни эзиб ташлашидан хавотирланмайди.
16 Ўз болаларига бегоналарга ўхшаб бераҳм.
Чеккан заҳмати беҳуда, аммо унга барибир.
17 Чунки Худо унга ақл бермаган,
Уни идрокдан қисиб қўйган.
18 Аммо туяқуш қанотларини ёйиб югурганда ,
Оту чавандозни чангида қолдириб кетади.
19 Отга кучни сен берганмисан?
Унинг бўйнини сен ёл билан қоплаганмисан?
20 Сен отларни чигирткадай сакратасанми?!
Отлар баланд овоз билан кишнаб,
Одамларни қўрқувга солади.
21 Шиддат билан ерни тепади,
Қаттиқ куч билан югуриб, жангга отилади.
22 Қўрқувни билмайди, ваҳимага тушмайди,
Қиличдан ҳам қочмайди.
23 Уларнинг устида ўқдон тарақлайди,
Атрофида қиличу найзалар ялтирайди.
24 Бурғулар чалинганда отлар бир жойда туролмайди,
Улар чопқиллаб, ерни чангитади.
25 Ҳар бурғу чалинганда кишнайди,
Узоқданоқ жанг ҳидини сезади.
Сардорларнинг жангга даъватларию ҳайқириқларини эшитади.
26 Қарчиғайлар қанотларини ёйиб, жанубга учади.
Уларга учишни сен ўргатдингми?
27 Сен буюрганинг учун бургут парвоз қиладими?
Сенинг сўзинг билан баланд жойларда ин қурадими?
28 У қояларда яшайди,
Қиррали қоялар унинг қалъаси.
29 Ўша ердан туриб, бургут ўлжасини топади,
Узоқдан туриб кўзлари кўради.
30 Унинг болалари қонга тўяди,
Жасадлар қаерда бўлса, улар ҳам ўша ерда.”
31 Кейин Эгамиз Аюбга шундай деди:
32 “Қодир Худо билан баҳслашаётган одам энди Уни тўғрилайдими?!
Қани, Худони айблаган гапирсин энди!”
Аюб Эгамизга жавоб беради
33 Шунда Аюб Эгамизга жавоб берди:
34 “Мен сенга жавоб беришга лойиқ эмасман,
Дамим ичимда, оғиз очмайман.
35 Бир–икки гапириб жавоб топмадим,
Энди бошқа гапирмайман.”
