1 Then Job answered and said, 2 How long will ye vex my soul, and break me in pieces with words? 3 These ten times have ye reproached me: ye are not ashamed that ye make yourselves strange to me. 4 And be it indeed that I have erred, mine error remaineth with myself. 5 If indeed ye will magnify yourselves against me, and plead against me my reproach: 6 Know now that God hath overthrown me, and hath compassed me with his net. 7 Behold, I cry out of wrong, but I am not heard: I cry aloud, but there is no judgment.
8 He hath fenced up my way that I cannot pass, and he hath set darkness in my paths. 9 He hath stripped me of my glory, and taken the crown from my head. 10 He hath destroyed me on every side, and I am gone: and mine hope hath he removed like a tree. 11 He hath also kindled his wrath against me, and he counteth me unto him as one of his enemies. 12 His troops come together, and raise up their way against me, and encamp round about my tabernacle. 13 He hath put my brethren far from me, and mine acquaintance are verily estranged from me. 14 My kinsfolk have failed, and my familiar friends have forgotten me. 15 They that dwell in mine house, and my maids, count me for a stranger: I am an alien in their sight. 16 I called my servant, and he gave me no answer; I intreated him with my mouth. 17 My breath is strange to my wife, though I intreated for the children’s sake of mine own body. 18 Yea, young children despised me; I arose, and they spake against me. 19 All my inward friends abhorred me: and they whom I loved are turned against me. 20 My bone cleaveth to my skin and to my flesh, and I am escaped with the skin of my teeth. 21 Have pity upon me, have pity upon me, O ye my friends; for the hand of God hath touched me. 22 Why do ye persecute me as God, and are not satisfied with my flesh?
23 Oh that my words were now written! oh that they were printed in a book! 24 That they were graven with an iron pen and lead in the rock for ever! 25 For I know that my redeemer liveth, and that he shall stand at the latter day upon the earth: 26 And though after my skin worms destroy this body , yet in my flesh shall I see God: 27 Whom I shall see for myself, and mine eyes shall behold, and not another; though my reins be consumed within me. 28 But ye should say, Why persecute we him, seeing the root of the matter is found in me? 29 Be ye afraid of the sword: for wrath bringeth the punishments of the sword, that ye may know there is a judgment.
19–БОБ
Аюбнинг олтинчи нутқи: Халоскори уни ҳимоя қилишига ишонч билдиради
1 Аюб шундай жавоб берди:
2 “Қачонгача мени қийнайсизлар,
Гапларингиз билан мени эзасизлар?
3 Мана, мени ўн марта ҳақоратладингиз!
Менга ҳамла қилаверишдан уялмайсизларми?
4 Агар хато қилганим рост бўлса,
Гуноҳим ўзимнинг ташвишим.
5 Сизлар ўзингизни мендан устун қўйяпсиз.
Мана бу гуноҳингнинг далили, деб
Шарманда бўлганимни кўрсатяпсиз.
6 Шуни билинглар, Худонинг Ўзи менга ҳақсизлик қилди,
Тўрлари билан атрофимни ўради.
7 «Ўлдиряпти!» деб хитоб қилсам ҳам,
Менга ҳеч ким жавоб бермайди.
Фарёд қиламан, лекин адолат йўқдир.
8 Худо йўлимга ғов қўйган, ўтолмайман.
Йўлларимни зулмат билан қоплаган.
9 У бор обрўйимни тўккан,
Бошимдаги тожимни тортиб олган.
10 Менга ҳар томондан ҳужум қилди, тамом бўлдим,
Дарахтни суғургандай, умидимни суғуриб ташлади.
11 Унинг ғазаби менга қарши қайнайди,
У мени Ўзига душман деб ҳисоблайди.
12 Унинг қўшинлари бостириб келади.
Мени қамал қилиш ниятида
Чодирим атрофида қароргоҳ қуради.
13 Худо қариндош–уруғимни мендан узоқлаштирди,
Танишларим мендан юз ўгирдилар.
14 Қариндошларим мени тарк этишди.
Дўстларим мени унутишди.
15 Уйимга келган меҳмонлар ҳам,
Чўриларим ҳам менга бегонадай қарашади.
Уларнинг назарида бир мусофирдай бўлиб қолдим.
16 Хизматкоримни чақирсам, у жавоб бермайди.
Унга ўзим ялиниб боришим керак.
17 Нафасим хотинимга жирканч бўлиб қолган,
Қариндош–уруғим мендан нафратланади.
18 Ҳатто ёш болалар ҳам мендан ҳазар қилади.
Оёққа турсам, улар мени мазах қилади.
19 Ҳамма яқин дўстларим мендан ҳазар қилади.
Яхши кўрганларим ҳам мендан юз ўгирди.
20 Терию суягимдан бошқа ҳеч нарсам қолмади,
Ўлишимга бир бахя қолди.
21 Эй дўстларим, менга раҳм қилинглар,
Ахир, мени Худо урди–ку!
22 Худо мени қувғин қилгандай,
Нима учун сизлар ҳам мени қувғин қиляпсизлар?
Мени еб битирдингиз–ку! Ҳали ҳам тўймадингизми?
23 Қани энди, айтган сўзларим ёзиб қўйилса!
Улар китобга туширилса!
24 Темир қаламу қўрғошин билан
Қояга абадий ўйиб битилса!
25 Аммо мен биламан,
Менинг Халоскорим ҳаётдир,
Вақти келиб , У мени ҳимоя қилади .
26 Терим ириб кетган бўлса ҳам,
Мана шу танамда Худони кўраман.
27 Мен Уни ўз кўзларим билан кўраман,
Ҳа, мен кўраман, бошқа ҳеч ким эмас.
Юрагим орзиқиб кетяпти!
28 Агар сизлар: «Мана энди унга қарши чиқамиз!
Ахир, кулфатларининг илдизи ўзида–ку», десангиз,
29 Ўзингиз жазодан қўрқинг.
Худо ғазаби келганда қилич билан жазолайди,
Шунда сизлар ҳукм борлигини билиб оласизлар.”
