1 Then Job answered and said, 2 I have heard many such things: miserable comforters are ye all. 3 Shall vain words have an end? or what emboldeneth thee that thou answerest? 4 I also could speak as ye do: if your soul were in my soul’s stead, I could heap up words against you, and shake mine head at you. 5 But I would strengthen you with my mouth, and the moving of my lips should asswage your grief .
6 Though I speak, my grief is not asswaged: and though I forbear, what am I eased? 7 But now he hath made me weary: thou hast made desolate all my company. 8 And thou hast filled me with wrinkles, which is a witness against me: and my leanness rising up in me beareth witness to my face. 9 He teareth me in his wrath, who hateth me: he gnasheth upon me with his teeth; mine enemy sharpeneth his eyes upon me. 10 They have gaped upon me with their mouth; they have smitten me upon the cheek reproachfully; they have gathered themselves together against me. 11 God hath delivered me to the ungodly, and turned me over into the hands of the wicked. 12 I was at ease, but he hath broken me asunder: he hath also taken me by my neck, and shaken me to pieces, and set me up for his mark. 13 His archers compass me round about, he cleaveth my reins asunder, and doth not spare; he poureth out my gall upon the ground. 14 He breaketh me with breach upon breach, he runneth upon me like a giant. 15 I have sewed sackcloth upon my skin, and defiled my horn in the dust. 16 My face is foul with weeping, and on my eyelids is the shadow of death;
17 Not for any injustice in mine hands: also my prayer is pure. 18 O earth, cover not thou my blood, and let my cry have no place. 19 Also now, behold, my witness is in heaven, and my record is on high. 20 My friends scorn me: but mine eye poureth out tears unto God. 21 O that one might plead for a man with God, as a man pleadeth for his neighbour! 22 When a few years are come, then I shall go the way whence I shall not return.
16–БОБ
Аюбнинг бешинчи нутқи: у ўзининг айбсизлигини таъкидлайди
1 Аюб шундай жавоб берди:
2 “Мен бундай нарсаларни кўп эшитганман,
Қандай ношуд юпатувчисизлар–а!
3 Бу беҳуда гапларнинг охири борми ўзи?!
Шундай гапиришга сизларни нима ундайди?!
4 Агар сизлар менинг ўрнимда бўлганингизда эди,
Мен ҳам сизлардай гапирсам бўларди.
Бошимни чайқаб,
Сизларга қарши чиройли сўзлар айтсам бўларди.
5 Аммо мен сўзларим билан сизларга далда берган бўлардим.
Гапларим билан дардингизни енгиллаштирардим.
6 Ҳозир эса, гапирсам ҳам дардим енгиллашмайди,
Гапирмасам ҳам азобларим камаймайди.
7 Эй Худо, Сен мени эзиб юбординг,
Бутун оиламни йўқ қилдинг.
8 Юзимни ажинлар билан тўлдириб ташладинг.
Булар менга қарши гувоҳ бўлади.
Озғинлигим ҳам кўзга ташланиб,
Менга қарши гувоҳлик беради.
9 Худо ғазаб билан ортимдан қувиб,
Мени эзиб ташлади.
Тишларини ғичирлатиб,
Кўзлари билан тешади.
10 Мени кўриб, одамларнинг оғзилари очилиб қолди,
Улар мени мазах қилиб, юзимга урдилар.
Тўдалашиб, менга қарши чиқиш учун йиғилдилар.
11 Худо мени бетавфиқлар ихтиёрига ташлади,
Фосиқларнинг қўлига бериб қўйди.
12 Мен тинчгина яшаётган эдим,
У мени парчалаб ташлади,
Бўйнимдан ушлаб, мени эзди.
Кейин эса Худо мени нишон қилиб,
13 Ўз камонлари билан ўраб олди.
Раҳм–шафқат қилмай,
Ўқлари билан мени илма–тешик қилиб ташлади.
Ичак–човоқларим ерга тўкилди.
14 Худо қайта–қайта менга ҳужум қилди,
Менинг устимга жангчидай бостириб келди.
15 Қайғу–аламдан қанорга буркандим ,
Қанор худди теримга қўшиб тўқилгандай бўлиб қолди,
Ғурурим поймол бўлди.
16 Нолаю фарёддан юзим қизариб,
Қовоқларим қорайиб кетган.
17 Лекин қўлларим ёвузликдан узоқ,
Ибодатларим покдир.
18 Эй тупроқ, менинг қонимни яширма,
Менинг фарёдим йўқолиб кетмасин.
19 Мана, ҳозир менинг Гувоҳим самодадир,
Менинг Ҳимоячим юксакда ўтирибди.
20 Дўстларим мени мазах қиляпти ,
Мен эса Худо олдида кўз ёш тўкаман.
21 Қани энди биронтаси
Ўз яқини учун Худога илтижо қилгандай,
Мен учун ҳам Худога ёлворса.
22 Чунки мен кўп вақт ўтмай
Борса келмас жойга кетаман.
