1 Run ye to and fro through the streets of Jerusalem, and see now, and know, and seek in the broad places thereof, if ye can find a man, if there be any that executeth judgment, that seeketh the truth; and I will pardon it. 2 And though they say, The LORD liveth; surely they swear falsely. 3 O LORD, are not thine eyes upon the truth? thou hast stricken them, but they have not grieved; thou hast consumed them, but they have refused to receive correction: they have made their faces harder than a rock; they have refused to return. 4 Therefore I said, Surely these are poor; they are foolish: for they know not the way of the LORD, nor the judgment of their God. 5 I will get me unto the great men, and will speak unto them; for they have known the way of the LORD, and the judgment of their God: but these have altogether broken the yoke, and burst the bonds. 6 Wherefore a lion out of the forest shall slay them, and a wolf of the evenings shall spoil them, a leopard shall watch over their cities: every one that goeth out thence shall be torn in pieces: because their transgressions are many, and their backslidings are increased.
7 ¶ How shall I pardon thee for this? thy children have forsaken me, and sworn by them that are no gods: when I had fed them to the full, they then committed adultery, and assembled themselves by troops in the harlots’ houses. 8 They were as fed horses in the morning: every one neighed after his neighbour’s wife. 9 Shall I not visit for these things ? saith the LORD: and shall not my soul be avenged on such a nation as this?
10 ¶ Go ye up upon her walls, and destroy; but make not a full end: take away her battlements; for they are not the LORD’s. 11 For the house of Israel and the house of Judah have dealt very treacherously against me, saith the LORD. 12 They have belied the LORD, and said, It is not he; neither shall evil come upon us; neither shall we see sword nor famine: 13 And the prophets shall become wind, and the word is not in them: thus shall it be done unto them. 14 Wherefore thus saith the LORD God of hosts, Because ye speak this word, behold, I will make my words in thy mouth fire, and this people wood, and it shall devour them. 15 Lo, I will bring a nation upon you from far, O house of Israel, saith the LORD: it is a mighty nation, it is an ancient nation, a nation whose language thou knowest not, neither understandest what they say. 16 Their quiver is as an open sepulchre, they are all mighty men. 17 And they shall eat up thine harvest, and thy bread, which thy sons and thy daughters should eat: they shall eat up thy flocks and thine herds: they shall eat up thy vines and thy fig trees: they shall impoverish thy fenced cities, wherein thou trustedst, with the sword. 18 Nevertheless in those days, saith the LORD, I will not make a full end with you.
19 ¶ And it shall come to pass, when ye shall say, Wherefore doeth the LORD our God all these things unto us? then shalt thou answer them, Like as ye have forsaken me, and served strange gods in your land, so shall ye serve strangers in a land that is not yours.
20 Declare this in the house of Jacob, and publish it in Judah, saying, 21 Hear now this, O foolish people, and without understanding; which have eyes, and see not; which have ears, and hear not: 22 Fear ye not me? saith the LORD: will ye not tremble at my presence, which have placed the sand for the bound of the sea by a perpetual decree, that it cannot pass it: and though the waves thereof toss themselves, yet can they not prevail; though they roar, yet can they not pass over it? 23 But this people hath a revolting and a rebellious heart; they are revolted and gone. 24 Neither say they in their heart, Let us now fear the LORD our God, that giveth rain, both the former and the latter, in his season: he reserveth unto us the appointed weeks of the harvest.
25 ¶ Your iniquities have turned away these things , and your sins have withholden good things from you. 26 For among my people are found wicked men: they lay wait, as he that setteth snares; they set a trap, they catch men. 27 As a cage is full of birds, so are their houses full of deceit: therefore they are become great, and waxen rich. 28 They are waxen fat, they shine: yea, they overpass the deeds of the wicked: they judge not the cause, the cause of the fatherless, yet they prosper; and the right of the needy do they not judge. 29 Shall I not visit for these things ? saith the LORD: shall not my soul be avenged on such a nation as this?
30 ¶ A wonderful and horrible thing is committed in the land; 31 The prophets prophesy falsely, and the priests bear rule by their means; and my people love to have it so: and what will ye do in the end thereof?
5–БОБ
Қуддус аҳолисининг гуноҳлари
1 Эгамиз шундай дейди:
“Қуддуснинг ҳар бир кўчасига кириб чиқинглар,
Атрофингизга қараб, билиб олинглар,
Шаҳар майдонларида қидириб кўринглар,
Бирон адолатли, ростгўй одам бормикан.
Агар шундай одамни топиб келсангиз,
Мен Қуддус аҳолисининг гуноҳидан ўтаман.
2 Улар «Эгамиз шоҳид!» дея қасам ичадилар,
Аммо ичган қасамлари ёлғон.”
3 Эй Эгам, Сен ҳақиқатни излайсан.
Сен бу халқни урган эдинг,
Аммо улар оғриқ сезмадилар.
Уларни деярли йўқ қилиб юборганингда ҳам,
Гапингга кирмадилар.
Бетларини тошдан ҳам қаттиқ қилдилар,
Тавба қилишни хоҳламадилар.
4 Шунда мен ичимда дедим:
“Эҳа, булар камбағал–ку!
Шунинг учун уларнинг фаросати йўқ,
Улар Эгамизнинг йўлини билмайди,
Худосининг қонунини танимайди.
5 Қани, бойларнинг олдига борай–чи,
Улар билан гаплашиб кўрай–чи,
Эгамизнинг йўлини улар албатта билади,
Улар Худосининг қонунини танишади.”
Аммо уларнинг ҳаммаси бўйинтуруғини синдирган экан,
Эгамизга итоат этишдан бош тортган экан.
6 Шунинг учун ўрмондан чиққан шер уларни ўлдиради,
Чўлдан келган бўри уларни ғажиб ташлайди.
Қоплон уларнинг шаҳарлари олдида писиб туради,
Шаҳардан чиққан ҳар бир одамни тилка–пора қилади.
Ахир, улар кўп гуноҳ қилдилар,
Худога кўп хиёнат этдилар.
7 Эгамиз шундай дейди:
“Эй Қуддус, Сени қандай қилиб кечираман?!
Фарзандларинг Мени тарк этдилар–ку!
Улар Худо бўлмаган бутларнинг номини ўртага қўйиб онт ичдилар.
Мен уларнинг эҳтиёжларини қондирар эдим,
Улар эса зино қилаверар эдилар,
Фоҳишаларнинг уйига тўдалашиб борар эдилар.
8 Улар ҳирси қўзғаган айғир отлар каби эдилар,
Ҳар бири қўшнисининг хотинига кишнар эди.
9 Мен уларни бунинг учун жазоламайми?!
Шундай бир халқдан ўч олмайми?!
— деб айтмоқда Эгамиз. —
10 Қани, уларнинг узумзорларига киринглар,
Токларини кесиб ташланглар.
Аммо бутунлай йўқ қилманглар.
Новдаларини синдиринглар,
Энди улар Меники эмас.
11 Ахир, Исроил ва Яҳудо халқлари
Менга бутунлай хиёнат қилишди.”
Эгамизнинг каломи шудир.
Эгамиз Исроилни тарк этади
12 Исроил халқи Эгамиз ҳақида ёлғон гапирди, улар шундай деди:
“Эгамиз барибир ҳеч нарса қилмайди.
Ҳеч қандай кўргилик бошимизга тушмайди!
Қаҳатчилик, уруш бўлмайди!
13 Пайғамбарларининг бемаъни сўзлари шамолга ўхшайди,
Худонинг сўзи уларга аён бўлмаган.
Бу кулфатлар ўзларининг бошига тушсин!”
14 Шунинг учун Парвардигори Олам — Эгамиз шундай демоқда:
“Эй Еремиё, халқим айтган бу гаплари учун
Мен Ўз сўзларимни сенинг оғзингда оловдай қиламан.
Бу халқ эса ўтин каби бўлади,
Олов уларни ёндириб ташлайди.”
15 Эгамиз шундай демоқда:
“Эй Исроил халқи,
Мен олисдаги бир халқни қўзғатаман.
Уларни сизга қарши юбораман.
Улар кучли, қадимги бир халқдир.
Бу халқнинг тилини сизлар билмайсизлар,
Уларнинг гапларини тушунмайсизлар.
16 Уларнинг ҳаммаси моҳир жангчилардир,
Ўқлари ўлим элчиларидир.
17 Улар ҳосилингизни, нонингизни еб битиришади,
Ўғил–қизларингизни ўлдиришади.
Мол–қўйларингизни бўғизлашади,
Узумзору анжирзорларингизни йўқ қилишади.
Суянган мустаҳкам шаҳарларингизни
Лашкарлари вайрон қилишади.”
18 Эгамиз демоқда: “Шундай кунларда ҳам Мен Ўз халқимни бутунлай қириб юбормайман. 19 Халқим сендан: «Нима учун Эгамиз Худо бундай ишларни қилди?» деб сўраганда, сен, эй Еремиё, уларга шундай жавоб бер: «Сизлар Худони тарк этиб, юртимизда бегона худоларга хизмат қилдингизлар. Энди ўзга юртда бегона одамларга худди шундай хизмат қиласизлар.»
Худо халқни огоҳлантиради
20 Бориб, Ёқуб наслига шундай деб айт, Яҳудо халқига шундай деб эълон қил:
21 Сизларнинг кўзингиз бор, аммо кўрмайсизлар,
Қулоғингиз бор, аммо эшитмайсизлар.
Эй ақлсиз, бефаросат одамлар,
Гапларимни эшитинглар!
22 Наҳотки Мендан қўрқмасангизлар?!
Менинг олдимда титрамасангизлар?!
— деб айтмоқда Эгамиз. —
Ахир, Мен денгизга қумни чегара қилиб қўйдим,
Ўтиб бўлмайдиган абадий тўсиқ қилдим.
Тўлқинлар кўпириб, кўтарилса ҳам,
Тўсиқдан устун келолмайди.
Ҳайқириб ўкирса ҳам,
Ундан ошиб ўтолмайди.
23 Аммо сизлар ўжар ва исёнкорсизлар,
Йўлдан озиб, Мени тарк этдингизлар,
24 Сизлар ичингизда ҳеч айтмайсизлар:
«Эгамиз Худодан қўрқайлик,
У ўз вақтида ёмғир ёғдиради–ку!
Кузда ҳам, баҳорда ҳам еримизни суғоради–ку!
Йиғим–терим мавсумини ўз вақтида беради–ку!» деб.
25 Гуноҳларингиз сизларни булардан маҳрум этди,
Айбларингиз сизларни баракадан жудо этди.
26 Ҳа, халқим орасида ярамас одамлар бор.
Улар қуш овлаётгандай писиб ётишар,
Тузоқ қўйиб, одамларни ўз домига тортишар.
27 Овчи қафасни қушларга тўлдиргандай,
Улар уйларини ҳийлага тўлдирдилар.
Шу туфайли кучайиб, давлат орттирдилар,
28 Семириб, ялтираб кетдилар.
Қабиҳ ишларининг чек–чегараси йўқ.
Улар етимни оқлашга ҳаракат қилмайди,
Йўқсилнинг ҳақини ҳимоя этмайди.
29 Мен уларни бу учун жазоламайми?!
Шундай бир халқдан ўч олмайми?!
— деб айтмоқда Эгамиз. —
30 Қўрқинчли ва даҳшатли ишлар
Бу юртда содир бўлмоқда:
31 Пайғамбарлар ёлғондан башорат қилмоқда,
Руҳонийлар ўзларича халқимни бошқармоқда,
Халқимга буларнинг ҳаммаси хуш келмоқда.
Аммо охирида улар нима қилар экан–а?”
